Tombs

Φεύγοντας από τη Relapse, στην οποία είχαν κυκλοφορήσει τα πάντα μέχρι τώρα, δηλαδή το φανταστικό ντεμπούτο τους "Winter Hours", το εξαιρετικό "Path Of Totality", το πανέμορφο "Savage Gold", αλλά και το αχρείαστο EP "All Empires Fall" περνάνε στο δυναμικό της Metal Blade. Ίσως ήταν ανάγκη, επιτακτική, μπορεί να ήταν και απλά μια καλύτερη συμφωνία. Όπως και να έχει, ευχόμαστε για καλό.

Το καλό βέβαια, μετά το μέτριο τελευταίο πόνημά τους, δεν είναι δύσκολο να έρθει. Εδώ ξανακούμε την αγριάδα και τη σαπίλα που τους αρμόζει. Είχα εντυπωσιαστεί με αυτά τα χαρακτηριστικά τους και στη ζωντανή τους εμφάνιση πριν κάμποσα χρόνια. Ο δίσκος μπαίνει εντυπωσιακά. Black hardcore sludge metal, θα έλεγα αυτό που ακούω στο εναρκτήριο "Black Sun Horizon" και ειλικρινά αγαλλίασε η ψυχή μου. Αλήθεια, πωρώθηκα. Έχει δύναμη, ταχύτητα, εναλλαγές, ατμοσφαιρικά riff και ασύλληπτη ένταση. Αν και αρκετά απλό, καταφέρνει να συγκεντρώσει τα καλά τους χαρακτηριστικά και να τα παρουσιάσει σαν τέλεια εισαγωγή στον δίσκο. Αμέσως μετά το "Cold" ρίχνει λίγο τους ρυθμούς αλλά ανεβάζει τη βρωμιά και την παραμόρφωση. Αυτά τα ακραία και κρύα φωνητικά είναι φανταστικά. Αυτή η σύνδεση παλιών και κατάμαυρων μουσικών με σύγχρονες και προοδευτικές ιδέες πάνω σε πολύ απλές μελωδίες, κάνουν κομμάτια όπως αυτό και το μεθεπόμενο "November Wolves", αν και ακραία, αρκετά εύκολα και οικεία στους μυημένους. Το τρίτο στη σειρά "Old Wounds" επαναφέρει την έπαρση του πρώτου. Έχει αυτό το όμορφο, το μοντέρνο και το εξαιρετικά κακοτράχαλο του σύγχρονου black metal που θα βρεις και παρακάτω στο "Way Of The Storm". Σχεδόν καταστροφικά!

Από εκεί και πέρα η συνέχεια του δίσκου παρουσιάζει συνθέσεις εντελώς ασύνδετες μεταξύ τους. Δεν το λέω για κακό, απλά τα κομμάτια είναι ανεξάρτητα, χωρίς συνοχή ή επιτηδευμένη συνέχεια. Στο "Underneath" ο Hill ρίχνει την post-punk πινελιά του. Το έχει κάνει και παλιότερα. Ο ήχος αλλά και τα φωνητικά παραπέμπουν σε Curtis/Joy Division επιρροές. Αρκετά σκοτεινό και ήπιο, πριν το βίαιο και εντελώς hardcore "Way Of The Storm" που έπεται. Το "Shadows At The End Of The World" που έρχεται μετά κρατάει core στοιχεία, αλλά σε μια πιο groovy κατάσταση.

Τα "Walk With Me In Nightmares" και "Saturnalian" παρουσιάζουν σοβαρές απόψεις στην εξέλιξη της μουσικής της μπάντας. Αρκετά παλλόμενα και παράξενα, δίνουν κυρίως με τα καθαρά, αρκετά σκοτεινά φωνητικά, μια διαφορετική προσέγγιση στο στυλ του συγκροτήματος. Προσωπικά δεν το απολαμβάνω. Χάνεται όλη η σαπίλα και η ένταση που γουστάρω σε αυτούς. Τι να σου πω, ότι μοιάζουν με Type O Negative ή παλιούς Tiamat; Αυτό ακριβώς θα ακούσεις εδώ. Στο πιο φτωχό και ανέμπνευστο του όμως. Το τελευταίο "Temple Of Mars" συνεχίζει αυτό το σκοτεινό μονοπάτι. Ενδοσκοπικό, με μικρές πινελιές ακραίου metal (ευτυχώς), χωρίς όμως ιδιαίτερα προσεγμένο χτίσιμο.

Εάν ξέρεις τους Tombs, γνωρίζεις ότι πάντα περιμένεις το απροσδόκητο από αυτούς. Αυτή είναι και η δύναμη τους. Αυτό είναι το όπλο τους. Αρκετά καλοί, έως άριστοι στα δυνατά τους σημεία και απολαυστικοί στα σάπια/λασπωμένα περάσματα τους, αποδεικνύουν ότι σε αυτό το κομμάτι το έχουν. Είναι αρκετά φτωχοί και πνιγμένοι στη σκοτεινή και καθαρή τους πλευρά όμως. Δεν τους πάει καθόλου και έρχεται σε πολύ κακή μοίρα, σε σύγκριση με τα σκληρά τους σημεία. Είναι κρίμα γιατί ο δίσκος μπαίνει ασύλληπτα, αλλά κλείνει σχεδόν βαρετά.