Tim Bowness

Λίγοι καλλιτέχνες καταφέρνουν να συνθέσουν τόσο ώριμη και εγκεφαλική μουσική, όπως ο Tim Bowness. Art rock, που σε μεγάλο βαθμό οι Βρετανοί μονοπωλούν, συνθέτει αυτός ο καλλιτέχνης ανήκοντας στην ίδια συνομοταξία με τον David Sylvian, τον David Bowie και τον Peter Gabriel. Δισκογραφικά ενεργός από το '93 με τους No-Man, ένα progressive rock duo παρέα με τον πανταχού παρόν Steven Wilson, και έχοντας συνεργαστεί με πολλούς μουσικούς στο μεταξύ, με το "Stupid Things That Mean The World" μας παρουσιάζει την τέταρτη προσωπική του δουλειά. Έξυπνος τίτλος, αντίστοιχα έξυπνη μουσική και '70s retro εξώφυλλο.

Αρχικά έχουμε να κάνουμε με ένα άλμπουμ που ισορροπεί ανάμεσα στο singer-songwriter και το progressive rock. Αυτό γιατί ενώ οι αλληλουχίες συγχορδιών και οι φωνητικές γραμμές που ακολουθεί ο καλλιτέχνης είναι αρκετά δύσκολες και τολμηρές (παραπέμπουν στον παλιόφιλό του Steven Wilson), παράλληλα οι ενορχηστρώσεις δεν θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ιδιαίτερα πολύπλοκες. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι πως πολύ σπουδαίοι μουσικοί της αγγλικής prog σκηνής κάνουν εδώ την επίσκεψή τους. Peter Hammill, Phil Manzanera (Roxy Music), Pat Mastelotto (King Crimson), Anna Phoebe (Trans-Siberian Orchestra / Jethro Tull / Roxy Music), Rhys Marsh, ένας χαμός. Δεν χρειάζεται καν να αναφέρω, λοιπόν, πόσο καλοπαιγμένα ακούγονται όλα τα όργανα, χωρίς υπερφιαλισμούς και υπερβολές. Αλίμονο, κιόλας, αν μουσικοί τέτοιας κλάσης είχαν ανάγκη την αναγνώριση με τέτοιου είδους κόλπα πλήρως αταίριαστα με την γενικότερη ατμόσφαιρα του δίσκου.

Το άλμπουμ ξεκινάει με ένα αρκετά αντιπροσωπευτικό κομμάτι, "The Great Electric Teenage Dream", θέτοντας την ήπια, σχεδόν ονειρική ατμόσφαιρα πάνω στην οποία χτίζεται αυτό το δημιούργημα. Με το δεύτερο κομμάτι, όμως, "Sing To Me", ο Tim Bowness μας δείχνει τις πραγματικές του συνθετικές ικανότητες. Μιλάμε για ένα μεγαλειώδες τραγούδι που καθώς εξελίσσεται φτάνει σε επίπεδα έμπνευσης που σπανίζουν. Στη συνέχεια έρχεται το παιχνιδιάρικο ομώνυμο κομμάτι, το "Press Reset", που άνετα θα ταίριαζε σε κάποιον δίσκο των Σκατζοχοιρόδεντρων και το "All These Escapes" που ερμηνευτικά μου θύμισε αρκετά τον David Bowie. Το άσχημο είναι πως με αυτόν τον τρόπο το ζενίθ του δίσκου έρχεται σχετικά νωρίς, καθώς το δεύτερο μισό του αποτυγχάνει να κρατήσει το ενδιαφέρον στο ίδιο επίπεδο. Εντύπωση προκαλεί και το πανέξυπνο "Everything But You", που καταφέρνει να γίνει η πιο εφιαλτική στιγμή του δίσκου μέσα σε μόλις ένα λεπτό και δώδεκα δεύτερα, χωρίς να ακούγεται γραφικό ή αφελές. Κρίμα που δεν εξελίσσεται σε ένα, αντίστοιχου χαρακτήρα, μεγαλύτερο τραγούδι. Εύκολα θα έκλεβε την παράσταση.

Έχουμε, λοιπόν, να κάνουμε με έναν δίσκο ήπιας μουσικής, ζεστό, ονειρικό και κατά κύριο λόγο θλιμμένο. Έναν δίσκο που απολαμβάνεται καλύτερα σε προσωπικό επίπεδο, χωρίς παρέα, χωρίς θόρυβο και φωνές. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες τραγουδάνε για σημαντικά πράγματα της ζωής με ανόητο τρόπο, ο Tim Bowness κάνει το αντίθετο, όπως φαίνεται και από τον τίτλο της φετινής του κυκλοφορίας.