The Zutons

Σπαράσσουν τα μέσα μου. Ποιοί είναι οι The Zutons; Είναι εκείνη η παμπόνηρη πεντάς από το Λίβερπουλ, που το 2004 μας έπεισε να ακούσουμε indie rock της γενιάς της επιστροφής του "The" με – άκουσον, άκουσον – σαξόφωνο, στο ζηλευτό "Who Killed...The Zutons". Το 2006, η επιστροφή με το "Tired Of Hanging Around" εστέφθη από την παρουσία του πανέμορφου "Valerie", το οποίο διασκεύασε η Amy Winehouse με τον Mark Ronson, οδηγώντας το στις κορυφαίες θέσεις των charts και σε εκατομμύρια αυτιά. Πέραν αυτών των συμπαθών κατατοπιστικών πληροφοριών, οι οποίες θα έβρισκαν όμορφα τη θέση τους σε μια «φουσκαλίτσα» σε βιντεοκλίπ ανυποψίαστου μουσικού καναλιού, η ουσία είναι αλλού.

Οι περί ων κατέχουν το μαγικό μυστικό της αλχημείας, που κάνει το δικό τους indie πραγματικά ιδιαίτερο. Αναμιγνύουν το περιεχόμενο φιαλιδίων που βρίσκονταν ψηλά στο ράφι, εισάγοντας στοιχεία από απρόσμενα μουσικά είδη, με τρόπο που πείθει και εκπλήσσει. Απορίας άξιον, ενώ θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ο επάργυρος προορισμός της μουσικής αναζήτησης των δύο πρώτων άλμπουμ, το "You Can Do Anything" μοιάζει να έχει υποστεί μια κάποια αποστείρωση. Χωρίς εξήγηση, αποβάλλεται ένα τμήμα του «cult» και οι συνθέσεις ψυχραίνουν προς όφελος μιας mainstream «λιγούρας».

Δεν θα υπερβάλλω, η ποιότητα δεν μειώνεται. Όμως, το mojo μοιάζει κολλημένο με σελοτέιπ, πάνω σε ένα νηφάλιο pop/rock. Μια ενθουσιώδης υποδοχή με το “Harder And Harder”, ένας Nancy-Sinatra-φετιχισμός στο “Dirty Rat” και πολύ κολλητικό κέφι στο "What’s Your Problem" αρκούν ώστε οι Zutons να κερδίζουν εν πρώτοις τις εντυπώσεις, για άλλη μια φορά. Τα ευρήματα της ενορχήστρωσης προσδίδουν μεν την ιδιότυπη indie σφραγίδα, αλλά αυτή σβήνει στην ραδιολάγνο παραγωγή του George Drakoulias, μαθητού του Rick Rubin και ηχομάστορα των Black Crows και του Tom Petty.

Η ασθένεια του δίσκου πηγάζει από την φθίνουσα πορεία του ενδιαφέροντος, καθώς τα τραγούδια διαδέχονται το ένα το άλλο. Με το «επόμενο» να είναι πάντα χειρότερο, το άλμπουμ καταλήγει σε μια άχαρη νοητή «δεύτερη πλευρά». Επιπλέον, σαν οξύθυμος οπαδός, ενίσταμαι για την ατυχή επιλογή του σερφαριστού "Always Right Behind You" ως single – ειδικά όταν υπάρχει, φερ’ ειπείν, ένα πολυτελές "You Could Make The Four Walls Cry".

Δεν φταίει η απουσία του κιθαρίστα Boyan Chowdhury. Πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Δεν φταίει η δίψα για επιτυχία. Η γραφή δεν εκχυδαΐζεται, ούτε οι πονηριές στις συνθέσεις παραμελούνται. Φταίει η ίδια η φύση της μπάντας και, με τον επόμενο δίσκο, θα ξέρω κι εγώ τί εννοώ.