The 11th Hour

Μελαγχολία, απελπισία, θάνατος… Και οι τρεις λέξεις έχουν αποτελέσει κατά το παρελθόν άρρηκτα συστατικά των μεγαλομαστόρων του doom, Candlemass - εδώ όμως, αν κι έχουμε να κάνουμε με τα ομοπάτρια χώματα, το αντικείμενο του «πόθου» δεν είναι η αγαπημένη μπάντα του ελληνικού κοινού που θα μας απασχολήσει για ακόμη μια φορά, αλλά ένα καινούριο project που ακούει στο όνομα The 11th Hour και τα δειλά, πρώτα βήματά του υπό το καλυπτόμενο βλέμμα του κόρακος του εξωφύλλου (που «παίζει» πολύ τελευταία) και τον «αισιόδοξο» τίτλο του ντεμπούτου άλμπουμ, "Burden Of Grief".

Το doom metal είναι δύσκολη υπόθεση και ο στόχος που ελάχιστοι επιτυγχάνουν, η αποφυγή της ματαιόδοξης επανάληψης, η οποία ταυτόχρονα αποτελεί και την ταυτότητα του ήχου. Είπαμε, δύσκολα πράγματα. Πόσο μάλλον για ένα γκρουπ- ντουέτο που στο μουσικό παρελθόν του έχει καταπιαστεί με κυρίως death, extreme μουσικά ιδιώματα και το μόνο κοινό του με τα υπόλοιπα ομοϊδεατά σχήματα είναι η «χώρα προέλευσης/παραγωγής». Οι κύριοι Ed Warby και Rogga Johansson κατάφεραν να παντρέψουν τον απόκοσμο σουηδικό ήχο των προγενέστερων συγκροτημάτων στα οποία συμμετείχαν με την μητροφόρα απόγνωση που φαίνεται πως κουβαλούν λόγω καταγωγής και μας χαρίζουν στο "Burden Of Grief" ένα My Dying Bride-οειδές doom metal με αρκετά καλά στοιχεία από τον συγκερασμό Candlemass με Edge Of Sanity και Solitude Aeturnus περισσότερο στα αργόσυρτα riffs, χαρακτηριστικό των Αμερικανών.

Το άλμπουμ πραγματεύεται τις τελευταίες ώρες ενός ετοιμοθάνατου άρρωστου ανθρώπου και συνάμα, τις σκέψεις, τις ανησυχίες, τους φόβους του και τέλος, την λύτρωσή του. Το θέμα είναι λίγο ως πολύ αναλώσιμο κατά το παρελθόν από μπάντες του είδους- το μόνο αξιοθαύμαστο στην όλη υπόθεση είναι πως εκεί που είσαι πεπεισμένος πως ακούς κάτι από «Candlemass & ΣΙΑ», σου αποδεικνύουν πως κάνεις παντελώς λάθος και βυθίζεσαι σε ακόμη πιο μελαγχολικές, μαύρες και σπαραξικάρδιες φόρμες. Το μπάσο κρατά εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα από τα συνηθισμένα δίνοντας ένα παρανοϊκά τρεμουλιαστό βάθος στον ήχο, ενώ η εναλλαγή καθαρών με τα πιο βραχνά, σκοτεινά φωνητικά σε συνδυασμό με τις αφαιρετικές κιμπορντίστικες μελωδίες, δημιουργούν ένα avant garde σκηνικό με πρωταγωνιστή, ίσως, τους Memory Garden.

Μέσα στις 6 συνθέσεις του δίσκου, το εναρκτήριο "One Last Smoke" είναι εκείνο που θα μπορούσε να είχε γράψει ο Leif Edling, όντας το πιο κοντινό στον doom ήχο που έχουμε συνηθίσει (έχοντας παρ' όλα αυτά την αύρα των Bride), ενώ το επόμενο "In The Silent Grave" θυμίζει πολύ τους Αμερικανούς Solitude Aeturnus λόγω tempo και riff και, προσπαθώντας να φέρω στο νου την ερμηνευτική ικανότητα του Robert Lowe, το κομμάτι απλά απογειώθηκε και συγκαταλέχθηκε στα αγαπημένα του άλμπουμ. Από τα τέσσερα ακόλουθα, ξεχώρισα με διαφορά το μακροσκελές "Origins Of Mourning" κι αυτό λόγω της διάχυτης μελαγχολικής ατμόσφαιρας που το κατακλύζει σε κάθε δευτερόλεπτο που πέρασε από το CD player, σε κάθε νότα που εκτοξεύθηκε από το ηχείο στον χώρο και παρά το παράδοξο του συνδυασμού των φωνητικών, θα έλεγα πως είναι το κομμάτι εκείνο που χαρακτηρίζει απόλυτα τον ήχο των The 11th Hour.

Δεν ξέρω κατά πόσο χωράει ο παραδοσιακός doom ήχος ένα συγκρότημα σαν τους The 11th Hour, ούτε πόσο θα αντέξουν τον σκληρό ανταγωνισμό ώστε να κάνουν την διαφορά και να πάρουν αυτό που τους αξίζει. Ξέρω όμως πως αν κάποιος θέλει να ακούσει κάτι διαφορετικό στο doom στερέωμα (πόσο οξύμωρο είναι αυτό, αλήθεια;), το "Burden Of Grief" ίσως να αποβεί μοιραίο τελικά και να ανακηρυχτεί για εκείνους η κυκλοφορία της χρονιάς που μόλις φεύγει. Ο τολμών νικά;