The Temperance Movement

The Temperance Movement

Earache (2013)
Από τον Αντώνη Μουστάκα, 04/11/2013
Αυτοί είναι οι νέοι Rival Sons
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τους ακούσαμε πρώτη φορά πέρυσι, όταν και κυκλοφόρησαν το αυτοχρηματοδοτούμενο EP "Pride" με πέντε όμορφες συνθέσεις. Να τι είχαμε γράψει τότε στο σχετικό άρθρο με τις αξιόλογες underground κυκλοφορίες της χρονιάς: «Είναι Άγγλοι και Σκωτσέζοι αλλά αγαπούν την Αμερική. Ακούνε από Faces μέχρι Black Crowes και παίζουν μπάλα στο γήπεδο που έχουν μεγαλουργήσει στο παρελθόν οι Rolling Stones, οι Lynyrd Skynyrd και οι AC/DC. Ο Phil Campbell (όχι ο γνωστός) τραγουδά σαν να κάνει οντισιόν για τους αδερφούς Young και οι μουσικές εναλλάσσονται μεταξύ Startmeupικών riff και southern στροφών. Ιδανικοί για classic rocκ ραδιοφωνικούς σταθμούς της Βόρειας Ευρώπης, δεν θα αλλάξουν φυσικά τον κόσμο αλλά σου φτιάχνουν την διάθεση στο δευτερόλεπτο».

Τα πράγματα δεν άλλαξαν καθόλου μουσικά και έτσι στην πρώτη τους δουλειά κάτω από την στέγη της Earache (βλέπε μοντέλο Rival Sons) κρατάνε την καλή την συνταγή και συμπληρώνουν το άλμπουμ με άλλα επτά τραγούδια ισάξια αυτών του περυσινού EP. Φροντίζουν μάλιστα να τηρούν την ίδια ποσόστωση (60-40) μεταξύ των απλών και ξεσηκωτικών συνθέσεων τύπου "Midnight Black" και "Only Friend" και των μπαλάντων ("Lovers & Fighters", "Chinese Lanterns"), με αποτέλεσμα να διατηρείται η αίσθηση του ακροατή πως σκοπός τους είναι να μας ροκάρουν και όχι να μας μελώσουν.

Στα υπόλοιπα που απαιτούνται για ένα συγκρότημα τα πάνε εξίσου καλά. Οι ανταποκρίσεις από τα live τους είναι θετικές και οργώνουν συνεχώς το Ηνωμένο Βασίλειο χτίζοντας έτσι όλο και μεγαλύτερο όνομά. Αναμένεται να σηκώσουν και το βραβείο Best New Band του περιοδικού Classic Rock το οποίο τους λατρεύει, ενώ πέρυσι οι ακροατές του Planet Rock τους έβγαλαν δεύτερους καλύτερους πρωτοεμφανιζόμενους πίσω από τους Rival Sons. (Το site μας είχε αναδείξει τους τελευταίους ως καλύτερους newcomers το 2011 στη σχετική ανασκόπηση.)

Πιο πολύ άλμπουμ τραγουδιών και όχι συνόλου, η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά των Temperance Movement έχει πολλά από αυτά που ζητά ο οπαδός του κλασικού rock. Ενέργεια, συναίσθημα, απλές δομές και ένα τραγουδιστή που μπορεί να χρωματίζει μεγάλο φάσμα συναισθημάτων. Με τέτοιο υλικό, εργασιακό ήθος και με την κατάλληλη ενίσχυση από την δισκογραφική τους (την οποία ήδη απολαμβάνουν) θα τους δείτε σύντομα μπροστά σας και στα υπόλοιπα μέσα και στα μεγάλα φεστιβάλ. Επιστροφή στις ρίζες λοιπόν με ένα συγκρότημα που από την κατάσταση του αυτοχρηματοδοτούμενου EP περνά σε άλλη φάση με δική του εφαρμογή για iPhone και επαγγελματικά γυρισμένο video clip. Για να μην παρεξηγηθούμε πάντως, όταν ακούς το στίχο «Trouble was my only friend» ακούγεται όσο αληθινό χρειάζεται και μάλλον θα περιμένουμε αρκετά μέχρι «να σταματήσουν να καταναλώνουν αλκοόλ» όπως περιπαικτικά λέει το όνομά τους. Αν θέλουμε τέτοιους καλλιτέχνες δόξα το θεό υπάρχουν πολλοί ξεψυχισμένοι δεινόσαυροι να επενδύσουμε.

Η κριτική των 15 δευτερολέπτων (εμπρός στον ροκ ψυχίατρο):

- (Τραγουδιστά) Lord, when the lord has left me, oh, all of my trouble, trouble was my only friend...
- Άσε μας ρε Αντώνη που έχεις και «trouble». Μήπως σου χάλασε η μηχανή του εσπρέσο;
- Γιατρέ σου έχω πει να μη βλέπεις George Carlin πριν τις συνεδρίες μας.

  • SHARE
  • TWEET