The Specials

Όταν ακούς την πρώτη νότα από το θρυλικό "Ghost Town" των The Specials οι σκέψεις σε οδηγούν στο πως αυτή η μπάντα στις αρχές της δεκαετίας του '80, παράκαμψε το punk και εμπνεύστηκε από το ύφος και τη θετικότητα της αφρικανικής μουσικής. Το κοινωνικό καθεστώς εκείνης της περιόδου, που οδήγησε στη συντηρητικοποίηση της Βρετανίας, εναντιώθηκε στους νέους, στους μετανάστες και γενικότερα στην εργατική τάξη, γέννησε την αντι - κουλτούρα της punk μουσικής. Η μουσική της punk αποτέλεσε από τις πρώτες μορφές αντίδρασης ενάντια στο ρατσιστικό κόμμα της Θάτσερ, εφόσον το ροκ πλέον ήταν αποδεκτό από την καλλιτεχνική ελίτ. Παράλληλα, την ίδια περίοδο τα μουσικά έθιμα των μεταναστών, κυρίως από την Αφρική και την Καραϊβική, περιλάμβαναν μελωδίες όπως η ska και αργότερα reggae, με αποτέλεσμα να μπλεχτούν με τους ήχους των φτωχών γηγενών δημιουργώντας αντιφασιστικές εστίες και μια αναβίωση της ska μουσικής (2 tone ska). Ο Jerry Dammers εκείνη την περίοδο, αναζητώντας μελωδίες που θα τον συγκινούσαν, πέρασε από το club Gossips του Λονδίνου και μαγεύτηκε από την απλή ταξιδιάρικη μελωδία του funk, της jazz και των λατινικών ήχων.

Οι Specials χαρακτηρίζονται από τις a-cappella χορωδίες στο τραγούδι "Free Nelson Mandela", την πρωτοποριακή για εκείνη την εποχή punk αισθητική σε ένα ska τραγούδι που λέγεται "Too Much Too Young" και από άλλα παρόμοια κομμάτια που κόλλαγαν στο μυαλό του ακροατή, του υπενθύμιζαν την κατάσταση της κοινωνίας και το πρότρεπαν ως Specials AKA να αντιδράσει μέσα από στίχους όπως "If you have a racist friend, now is the time, now is the time for your friendship to end"...

Ο δημιουργός και πιανίστας του ιστορικού αυτού συγκροτήματος, Jerry Dammers που τάχθηκε στη βρετανική πτέρυγα των καλλιτεχνών ενάντια στο Απαρτχάιντ, λείπει από την καινούργια κυκλοφορία του συγκροτήματος, καθώς και ο τραγουδιστής Neville Staple, ο κιθαρίστας Robby Byers και οι εκλιπόντες ντράμερ John Bradbury και τρομπονίστας Rico Rodriguez. Είναι σαφές ότι με τη συμμετοχή τους το άλμπουμ θα ήταν διαφορετικό και ίσως και καλύτερο από το "Encore", αλλά δεν μπορούμε να αντισταθούμε στο άκουσμα του "Black Skin Blue Eyed Boys", ένα chic disco style cover του ομώνυμου τραγουδιού των θρυλικών The Equals, ένα αντιρατσιστικό τραγούδι με πνεύμα και μελωδία ελεύθερο και ποικιλόμορφο. Μην ξεχνάτε άλλωστε πως και το "Police On My Back" των The Clash είναι μια διασκευή των Equals.

O Terry Hall βρίσκει ομοιότητες με την εποχή συγκρότησης του σχήματος Specials το 1979, το οποίο δημιούργησε ένα νέο ρεύμα στη μουσική που έβαζε στόχο τον ρατσισμό και τον εθνικισμό, ο οποίος γεννιέται και ανθίζει ξανά στην Αγγλία λόγω του Brexit. Στον απόηχο, λοιπόν, του "Ghost Town" εμφανίζεται το "Vote For Me" με μια μπασογραμμή από τον Horace Panter που ενώνει το παρελθόν με την πολιτική κατάσταση που επικρατεί σήμερα, με στίχους όπως "politics bore us to tears" πάνω από ένα αέρινο rub-a-dub αυτοσχεδιασμό. Κομμάτια αιχμηρά που καταπιάνονται με θέματα τα οποία σήμερα λίγοι καλλιτέχνες αγγίζουν, μια groovy ομιλία στο B.L.M. αντικρίζει την αποτρόπαιη πραγματικότητα των φυλετικών σχέσεων και ένας swing χαρούμενος ρυθμός έρχεται σε επαφή με τη βία των όπλων στο "Blam Blam Fever". "10 Commandments" ενάντια στον σεξισμό σε ένα κομμάτι που σημασία έχουν οι στίχοι που μιλούν με αφορμή τη Saffiyah Khan, μια ακτιβίστρια που πριν από λίγα χρόνια με ένα επίμονο χαμόγελο μπήκε μπροστά από τον αρχηγό του ισλαμοφοβικού EDL της Αγγλίας σε μια διαμαρτυρία στο Birmingham ενάντια στην κακοποίηση των μουσουλμάνων, φορώντας ένα μπλουζάκι της μπάντας Specials.

Το "Encore" έχει μια δόση χιούμορ, όπως φαίνεται στο τραγούδι "Lunatics", μέσα στην αφοπλιστική ειλικρίνειά του. Ο Terry Hall εμφανίζεται πιο ευάλωτος από ποτέ και ανοίγει τα χαρτιά του λέγοντας ιστορίες για την κακοποιημένη παιδική του ηλικία και για τον αγώνα του ενάντια στον άντρα που λέγεται κατάθλιψη, "The Life And Times (Of A Man Called Depression)". Πρόκειται για ένα άλμπουμ μανιφέστο λαϊκότητας που αναβιώνει τις μελωδίες του ska και προωθεί τη νίκη των λίγων και των καταπιεσμένων, όπως ακριβώς και η μελωδία της jazz μουσικής. Κλείνει ελπιδοφόρα με το τραγούδι "We Sell Hope" υπενθυμίζοντας μας πως αν και οι Specials είναι διασπασμένοι, ο πυρήνας τους είναι εξοργισμένος και πολιτικός όπως τότε.