Tank

Breath Of The Pit

Pure Legend (2013)
Από τον Θοδωρή Μηνιάτη, 02/08/2013
Απρόσμενος ηχητικός ξεπεσμός ενός καλλιτέχνη που έχει προσφέρει πολλά
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Το 2007 τρία μέλη από την πρώιμη σύνθεση των Tank, οι Algy Ward (μπάσο/φωνητικά) και οι Mick Tucker / Cliff Evans (κιθαρίστες) αποφάσισαν να χωρίσουν τους δρόμους τους κρατώντας όμως και οι δυο πλευρές τα δικαιώματα του ονόματος Tank. Κίνηση που σαφώς δεν τους τιμά και εγείρει πολλές συζητήσεις αλλά δεν είναι της παρούσης. Από τότε οι Tucker / Evans με τους δικούς τους Tank έκαναν δυο άλμπουμ ("War Machine" - 2010 και "War Nation" - 2012), ενώ ο Ward ήταν αδρανής κυρίως εξαιτίας ενός σοβαρού θέματος υγείας που αντιμετώπισε.

Φέτος ο Ward θέλησε να εκμεταλλευτεί και εκείνος την ιστορία του ονόματος που μεγαλούργησε και μας έχει δώσει μόνο μουσικά διαμάντια ειδικά από το 1982 μέχρι το 1984. Δυστυχώς όμως το αποτέλεσμα δεν τον δικαιώνει αλλά αντιθέτως εν μέρει τουλάχιστον για μένα βεβηλώνει το παρελθόν του στον χώρο. Στους Algy Ward's Tank -όπως θα έπρεπε να είναι κανονικά το πλήρες όνομα του group του- έχει αναλάβει τα πάντα εκείνος. Παίζει όλα τα όργανα, έχει κάνει την παραγωγή και την μίξη του δίσκου και είναι ο κύριος υπεύθυνος γι' αυτό το μουσικό έκτρωμα που τελικά υπογράφει. Ενώ ο δίσκος ξεκινάει με τις καλύτερες συνθήκες μιας και τα τρία πρώτα τραγούδια, "Breath Of The Pit", "T-34" και "Killed Or Be Killed" φέρνουν σχετικά γρήγορα πίσω τις ένδοξες μέρες των Tank, όλη η συνέχεια είναι απροσδόκητα απογοητευτική. Ενώ ευτυχώς οι συνθέσεις έχουν τον ήχο ενός New Wave Of British Heavy Metal σχήματος, παράλληλα ό,τι ακούς δεν το λες τραγούδι αλλά κακό συνονθύλευμα ήχων που το μόνο που σου προκαλεί είναι προβληματική ακρόαση. Το ακόμα πιο άσχημο είναι ότι όλες οι συνθέσεις από το #4 και κάτω είναι ενοχλητικές.

Λυπάμαι που το λέω αλλά τέτοιο χάλι δεν έχω ακούσει ούτε από σχολικό συγκρότημα που πρωτοξεκινάει να «γρατζουνάει» τα όργανά του. Κάθε -ο θεός να το κάνει- τραγούδι δεν αντέχεται πάνω από ένα λεπτό έκαστο. Ό,τι βγαίνει από τα ηχεία είναι ένα συνεχές βουητό που σου τρυπάει τα αυτιά χωρίς λόγο. Ο δε Ward ακούγεται σαν να αγκομαχεί να βγάλει από το λαρύγγι του την κάθε νότα. Σημειώστε ότι καμία σύνθεση δεν έχει αρχή, μέση και τέλος όπως κανονικά θα έπρεπε. Αν μη τι άλλο, όπως έπραξαν οι άλλοι δύο που χειρίζονται το όνομα Tank και έφτιαξαν δύο άλμπουμ που ηχούν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπή. Ανά στιγμές νομίζεις ότι «βαράει» τα όργανα έτσι απλά χωρίς ιδιαίτερο λόγο, μόνο και μόνο για να δηλώνει ότι έχει δημιουργήσει τραγούδια. Για μελωδία ούτε λόγος. Έχει απαχθεί από άλλους που τη θέλουν πιο πολύ. Κρίμα γιατί ο ίδιος και οι πρώην συνεργάτες του έχουν βάλει γερά τα θεμέλια για το κίνημα του Αγγλικού heavy metal στη δεκαετία του 1980.

Αν υπήρχε βραβείο χειρότερης δουλειάς για το 2013, θα το έπαιρνε ο Algy Ward χωρίς αντίπαλο. Ειλικρινά δεν μπορώ να πιστέψω τον λόγο που κυκλοφόρησε ένα τόσο μουσικά χυδαίο άλμπουμ που χαλάει όλη τη φήμη που τον διακατέχει. Καλό θα είναι κάποιοι μουσικοί αν δεν έχουν έμπνευση να παραμένουν στην αφάνεια και μόνο εκεί, αν δεν υπάρχει εμπράκτως κάτι αξιόλογο να καταθέσουν με τις νότες τους. Βλέπετε είναι πολύ λυπηρό να ακούς ένα άλμπουμ ηχητικού ξεπεσμού όπως το "Breath Of The Pit" από έναν άνθρωπο που ξέρει όσο λίγοι τι σημαίνουν οι λέξεις «πίστη στο πατροπαράδοτο βρετανικό heavy metal». Μακάρι να ακούσει μόνο άσχημες κριτικές μπας και σκεφτεί λίγο το ηχητικό έγκλημα που έπραξε και αλλάξει ρότα δίνοντας μας άλλου είδους τραγούδια στο μέλλον, αν βεβαίως υπάρξει συνέχεια. Ας κοιτάξει λίγο καλύτερα στη χώρα του. Δεν νομίζω να θέλει να είναι ο νέος καπηλευτής του metal, στα χνάρια του Paul Di'Anno.
  • SHARE
  • TWEET