Taking Back Sunday

Η χρονιά είναι περίπου 2005. Δεν έχει μεγάλη σημασία αν είσαι προέφηβος, έφηβος, μετέφηβος ή οποιαδήποτε άλλη ηλικία, κατά πάσα πιθανότητα όμως κάποιες τρίχες σε σχήμα φράτζας πέφτουν μπροστά στο πρόσωπο σου. Αν είσαι ένας από αυτούς, τα κομμάτια "MakeDamnSure" και "Cute Without The E"  των Taking Back Sunday ήταν σίγουρα κομμάτι της καθημερινότητας σου και οι δύο πρώτοι τους δίσκοι αντικείμενα με τα οποία κοιμόσουν στο προσκεφάλι σου. Ο χρόνος προχωρούσε, οι Taking Back Sunday συνέχισαν να βγάζουν αξιόλογες μα όχι τέλειες ή τόσο βαθιά συναισθηματικές δουλειές, εσύ ενηλικιώθηκες, πήρες πτυχίο, ίσως σοβαρεύτηκες, ίσως και όχι.

Από το 2016 οπότε και κυκλοφόρησαν τον τελευταίο τους δίσκο, συμπληρώθηκε εφταετία. Οπότε, για όσους η ζωή μας πήγε περίπου όπως στην προηγούμενη παράγραφο, νέος δίσκος των Taking Back Sunday σημαίνει ρίγη στην πλάτη και μάτια γεμάτα δάκρια που κρατιούνται μέχρι να φτάσουν σπίτι. Το "152" δεν απογοητεύει. Η ουσία των Taking Back Sunday, βρίσκεται όλη εντός του, αλλοιωμένη τόσο όσο θα έπρεπε στο πέρασμα του χρόνου, άλλωστε το λένε και μόνοι τους, “The problem isn’t that I changed, the problem is that you stayed the same”. Μέσα στο "152" βλέπουμε λοιπόν τόσο το γνώριμο pop-punk του συγκροτήματος με κομμάτια φωτιά, όπως άλλωστε και μας έχουν συνηθίσει, περισσότερο alternative rock σημεία αλλά και νεωτεριστικές επιρροές που έχουν αποκτήσει ανά τα χρόνια.

Αν ο δίσκος χωλαίνει κάπου, είναι εκεί που συνειδητοποιείς ότι το πρώτο του μισό είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από το δεύτερο. Μια τριπλέτα από κομμάτια-hits που έχουν διαχρονική χροιά σαν τα "Keep Going", "The One" και το ακαταμάχητα κολλητικό "S'Old", μια ιόλου ευκαταφρόνητη εισαγωγή με το "Amphetamine Smiles" αλλά και η σχεδόν μπαλάντα "I Am The Only One Who Knows You" διαμορφώνουν την πεντάδα φωτιά του δίσκου που κερδίζει αλεπάλληλες επαναλήψεις στα ηχεία ή τα ακουστικά μας. Στο υπόλοιπο μισό, πέντε mid-tempo κομμάτια συμπληρώνουν το πακέτο του "152", από τα οποία ξεχωρίζουν λίγο παραπάνω τα "Quit Trying" και "New Music Friday", μα οι συνθέσεις φαίνονται σχετικά συγκρατημένες, ειδικά αν τις συγκρίνεις με το πρώτο μισό του δίσκου που προλογίζει μια πομπώδη δισκογραφική επιστροφή.

Όπως και να έχει όμως, οι Taking Back Sunday με το "152" έχει τεράστιο θετικό πρόσημο σε κάθε του άκουσμα, με το "S'Old" να ξεχωρίζει για εμένα με άνεση στα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς που μας πέρασε. Σε κάθε περίπτωση, συγκροτήματα που μας μεγάλωσαν αλλά και μεγάλωσαν μαζί μας, μόνο συγκινητικό είναι να τα βλέπεις να ανταπεξέρχονται ακόμη ιδιαίτερα ποιοτικά, όπως και το να τα βλέπεις να εκφράζουν τις δικές σου σκέψεις, που φυσικά κι αυτές έχουν αλλάξει τον τρόπο που διαμορφώνονται. Το "152" είναι ξεκάθαρα μια τέτοια περίπτωση κυκλοφορίας, που θα παρατηρήσω, για το τέλος, ότι είναι ένας από τους δίσκους που σε κερδίζουν γλυκά, σιγά σιγά με κάθε του άκουσμα.

Bandcamp | Spotify