Suede

The Blue Hour

Warner Music (2018)
Από τον Αντώνη Αντωνιάδη, 07/12/2018
Οι Suede επέστρεψαν με έναν από τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους της καριέρας τους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Suede είναι από τα ελάχιστα συγκροτήματα του εναλλακτικού ήχου της δεκαετίας του 1990 που, μετά τη διάλυση τους και το reunion που ακολούθησε, έχουν καταφέρει να αποδείξουν ότι έχουν λόγο ύπαρξης καθώς οι καινούργιες τους δουλειές μπορούν να κοιτάξουν στα ίσια τις παλιότερες «κλασσικές» τους και να συγκριθούν μαζί τους. Μετά λοιπόν τα εξαιρετικά "Bloodsports" του 2013 και "Night Thoughts" του 2016, η παρέα του Brett Anderson επιστρέφει με το "The Blue Hour" που αποτελεί τον όγδοο δίσκο του δημοφιλούς συγκροτήματος από το Λονδίνο.

Και, παρόλο που το εναρκτήριο "As One" και τα οπερατικά φωνητικά που ξετυλίγονται στην πορεία πιθανόν να προβληματίσουν ακόμη και τους πιο ένθερμους υποστηρικτές τους, με το που ξεκινάει το "Wastelands" γίνεται σαφές ότι πρόκειται για το ίδιο συγκρότημα που μας χάρισε το εκπληκτικό "Dog Man Star" πριν από 24 χρόνια. Μπορεί οι glam ανησυχίες και οι ερωτικές αναζητήσεις να έχουν υποχωρήσει όμως το ρομαντικό σκοτάδι των Suede είναι ακόμη εδώ και μάλιστα πιο έντονο από ποτέ.

Σε αυτό φυσικά σημαντικό ρόλο παίζει η συμμετοχή της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Πράγας η οποία, παρέα με το συγκρότημα, δημιουργεί τον πιο ατμοσφαιρικό, και πιθανόν και πιο φιλόδοξο, δίσκο της 30χρονής καριέρας των Suede. Μια βικτοριανή gothic αίσθηση πλανάται πάνω από το συνολικό εγχείρημα και αποκαλύπτεται πιο έντονα στην στοιχειωτική ενορχήστρωση του "Chalk Circles", στον ανερχόμενο τρόμο του "Tides", στην ανατριχίλα που προκαλούν τα λόγια του Anderson στο "Roadkill" καθώς και στο απολύτως κινηματογραφικό "Dead Bird".

Φυσικά, από εδώ δεν λείπουν και οι πιο uptempo στιγμές. Το "Cold Hands" μοιάζει από αυτά τα τραγούδια που έχουν φτιαχτεί για να τραγουδηθούν δυνατά σε συναυλίες ανάμεσα σε χοροπηδητά και κόσμο που χορεύει ενώ το "Don’t Be Afraid if Nobody Loves You" θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται σε έναν από τους δύο πρώτους δίσκους του συγκροτήματος. Στην ίδια λογική, το "Beyond The Outskirts" ξεκινάει σαν μπαλάντα για να καταλήξει σε ένα από αυτά τα ξεσηκωτικά ρεφρέν που μόνο οι Suede ξέρουν να γράφουν.

Παράλληλα τραγούδια όπως τα "Life Is Golden" και "Flytipping" φανερώνουν την απαράμιλλη ικανότητα του συγκροτήματος να δημιουργεί βαθιά συναισθηματικά τραγούδια πιστά στην παράδοση και στον πήχη που οι ίδιοι έθεσαν για τους εαυτούς τους, με την ερμηνεία του Brett Anderson να φέρνει έντονα στο μυαλό τον David Bowie. Έτσι κι αλλιώς βέβαια, η δισκογραφία του Bowie τη δεκαετία του 1970 αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες επιρροές του συγκροτήματος, κάτι που παραμένει ξεκάθαρο μέχρι και σήμερα. Και όλα αυτά, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του, κάτι παραπάνω από ικανού, Alan Moulder, ο οποίος υπογράφει την παραγωγή του δίσκου και δείχνει να είναι πραγματικά ο ιδανικός άνθρωπος για αυτή τη δουλειά.

Αν το "Bloodsports" ήρθε για να αποδείξει ότι υπάρχει λόγος σήμερα για την ύπαρξη των Suede, και το "Night Thoughts" που ακολούθησε, για να εδραιώσει αυτή την αντίληψη, τότε το "The Blue Hour", που ολοκληρώνει την τριλογία της επιστροφής του συγκροτήματος, βρίσκει τα μέλη των Suede στα 50 τους να εξερευνούν δύσβατα μουσικά μονοπάτια παραμένοντας όμως στην ουσία οι ίδιοι άνθρωποι που μας χάρισαν πριν χρόνια το "So Young" και πολλά ακόμη κομμάτια που αποτέλεσαν σταθμό για μια ολόκληρη γενιά ακροατών. Οικείοι μα συναρπαστικοί, μοντέρνοι χωρίς να αρνούνται το παρελθόν τους, ώριμοι μα διατηρώντας τη νεανική τους φρεσκάδα, οι Suede επέστρεψαν με έναν από τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους της καριέρας τους.

  • SHARE
  • TWEET