Sinsaenum

Echoes Of The Tortured

Edel AG (2016)
Από την Ίριδα Κουκουβίνη, 25/07/2016
Ένα supergroup που δεν απογοητεύει και ένας δίσκος που ικανοποιεί
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Συχνά πυκνά εμφανίζονται στη μουσική σκηνή τα λεγόμενα supergroups, αποτελούμενα από καταξιωμένα μέλη, καταξιωμένων συγκροτημάτων, χτίζοντας hype στο κοινό, ότι η συνεργασία τους θα βγάλει κάτι de facto καλό. Παρ' όλα αυτά, η επιτυχία δεν είναι πάντα δεδομένη (*κοιτάζει προς Voodoocult*). Ευτυχώς στην περίπτωση των Sinsaenum δεν υπάρχει ανάγκη για ανησυχία. Η αγάπη για το death metal έφερε κοντά τους Frederic Leclercq των Dragonforce και Joey Jordison των Sklipnot, που επιχειρούν να δώσουν τη δική τους προσφορά στον χώρο. Και αν υπάρχει η απορία πόσο αξιοπρεπώς μπορεί μία μπάντα, δημιουργημένη από μέλη power και nu-metal συγκροτημάτων, να αποδώσει τη δυναμική ενός extreme metal δίσκου, η απάντηση είναι αξιοπρεπέστατα.

Συνοδευόμενοι από μέλη των Loudblast και Seth και με δύο μέλη στα φωνητικά, τους Sean Zatorsky των Daath και τον Attila των Mayhem, προσφέρουν μία ώρα καθαρού death metal, με το μαύρο να περιγράφει τόσο την απόχρωση του ήχου όσο και το μελανιάσμα στα moshpits, όταν και αν το εν λόγω άλμπουμ παιχτεί live.

Ο δίσκος είναι δομημένος με σχεδόν κάθε κομμάτι να έχει τη δική του σκοτεινή εισαγωγή, αποτελώντας το πρόγευμα στη βίαιη συνέχεια και χτίζοντας έτσι την ατμόσφαιρα στην ακρόαση. Ακόμα και αυτές οι μικρές εισαγωγές είναι πολύ προσεκτικά φτιαγμένες, από τα "Redemption" και "Lullaby" που θα μπορούσαν άνετα να αποτελούν μέρος soundtrack horror ταινίας, ως τα ορχηστρικά "Ritual" και "Damnation". Ακριβώς αυτή η προσοχή στις λεπτομέρειες και στην ολοκληρωμένη δομή ενός δίσκου είναι που καθιστά την ακρόαση του ένα τελετουργικό.

Από εκεί και πέρα, στο κυρίως πιάτο σερβίρονται επιθετικά και ασταμάτητα ντραμς που μοίαζουν να κάνουν αγώνα δρόμου, με βάρβαρα blast beats να κοπανάνε ανελέητα. Όλα αυτά με τη συνοδεία εκρηκτικών riff σε γρήγορους ρυθμούς, καλοεκτελεσμένα μέχρι και την τελευταία shredding νότα. Αυτό που κάνει εντύπωση και ξεχωρίζει στον δίσκο είναι η χρήση των δύο τραγουδιστών. Ο Sean έχει τον βασικό ρόλο, προσφέροντας οργισμένα αλλά και πολύ προσεγμένα φωνητικά. Όμως, οι στιγμές που απογειώνεται ο δίσκος, είναι στις στιγμές που μπάινει σαν φάντασμα ο Attila με την απόκοσμη φωνή του για να απαγγείλει το σκοτεινό του κύρηγμα, οι οποίες, όμως, στιγμές δυστυχώς δεν είναι τόσες πολλές.

Είναι ξεκάθαρη η μουσική αρτιότητα και οι ικανότητες των μελών της μπάντας. Πέραν από κάποιες απόπειρες χρήσης εύπεπτων, catchy riffs, το τελικό αποτέλεσμα είναι πλήρες, ατμοσφαιρικό και άγριο, με την μπάντα να προσφέρει έναν πλήρως ικανοποιητικό δίσκο. Το μόνο που μένει είναι οι Sinsaenum να μη σφυρίξουν λήξη σύντομα για να δούμε τι άλλο μπορούν να προσφέρουν.

  • SHARE
  • TWEET