Roxette

Το γεγονός και μόνο πως κυκλοφορεί ένα νέο άλμπουμ των Roxette αποτελεί από μόνο του ένα μικρό θαύμα. Ήταν Σεπτέμβριος του 2002 όταν η διάγνωση έδειξε όγκο στον εγκέφαλο για τη Marie Fredriksson και η πορεία του σουηδικού ντουέτου φάνηκε να λαμβάνει άδοξα τέλος. Χρειάστηκαν τρία χρόνια στη Marie για να αναρρώσει, μετά από σειρά χημειοθεραπειών και εγχειρήσεων, και ακόμα περισσότερα για να πατήσει το πόδι της ξανά στη σκηνή. Στο ενδιάμεσο, το προσωπικό δράμα της Fredriksson οδήγησε το έτερον ήμισυ του συγκροτήματος και βασικό συνθέτη αυτού, Per Gessle, στην πιο ώριμη συνθετικά περίοδό του, η οποία αποτυπώθηκε στα υπέροχα, αν και εμφανώς «εσωστρεφή», solo  άλμπουμ "Mazarin" και "En Händig Man" (αμφότερα πέντε φορές πλατινένια στη Σουηδία), καθώς και στο καλύτερο άλμπουμ που... δεν κυκλοφόρησαν ποτέ οι Roxette, και ό,τι πιο κοντινό στους Beatles ηχογράφησε ποτέ ο Gessle, το περίφημο "Son Of A Plumber".

Η επιστροφή του τραγουδιστή / κιθαρίστα / συνθέτη των Roxette στο power-pop παρελθόν του, με το "Party Crasher" του 2008, μπορεί να μην ενθουσίασε, ωστόσο στην περιοδεία που ακολούθησε δόθηκε η αφορμή για την επανένωση των Roxette: Στις συναυλίες του Gessle την άνοιξη του 2009 στο Άμστερνταμ και τη Στοκχόλμη η Fredriksson έκανε την (έστω και guest) επανεμφάνισή της στη σκηνή, οι αντιδράσεις του κοινού ήταν κάτι παραπάνω από ένθερμες και με ένα μικρό flash-forward στις αρχές του 2011 οι Roxette όχι μόνο περιοδεύουν σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά μετά από 10 ακριβώς χρόνια έχουν ένα ολοκαίνουργιο studio δίσκο στα ράφια των δισκοπωλείων.

Πέραν του αρχικού ενθουσιασμού, βεβαίως, που σε χώρες όπως η Γερμανία (η οποία αποτελεί την πιο σημαντική «αγορά» στην Ευρώπη, μετά τη Βρετανία), η Ελβετία και η Τσεχία έχει ωθήσει το "Charm School" στην κορυφή των charts, το ερώτημα αφορά στο κατά πόσο η pop συνθετική ιδιοφυία του Gessle και η σαγηνευτική φωνή της Fredriksson  αποδίδουν τα προσδοκόμενα.

Όπως και σε όλους τους δίσκους των Roxette, το εναρκτήριο κομμάτι, "Way Out" εν προκειμένω, βρίσκει αποκλειστικά τον Per πίσω στα πρώτα φωνητικά. Όχι όσο γρήγορο θα περίμενε κανείς, χωρίς να θυμίζει ιδιαίτερα «κλασικούς Roxette», αλλά δυναμικό από τη μέση και μετά, με ωραίες κιθάρες και refrain που επιβεβαιώνει τη χαρακτηριστική ευκολία με την οποία ο Gessle συνθέτει ευκολομνημόνευτα και κολλητικά pop κομμάτια. Η αλλαγή στην ένταση είναι κάπως απότομη για το "No One Makes It On Her Own" που ακολουθεί και θυμίζει κάτι ανάμεσα σε "Crash, Boom, Bang" και "Milk And Toast And Honey", ενώ ακόμα πιο γνώριμο φαντάζει το "She's Got Nothing On (But The Radio)" που ανεβάζει και πάλι το ρυθμό και ακούγεται σα να βγήκε από το "Have A Nice Day".

Ιδιαίτερα ενθαρρυντική η αρχή, όχι και τόσο ανάλογη όμως η συνέχεια. Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι πως το υπόλοιπο άλμπουμ ανήκει σχεδόν αποκλειστικά σε μπαλάντες, με μοναδική εξαίρεση το -à la "Sleeping In My Car"- "Big Black Cadillac". Κάποιες από αυτές ξεχωρίζουν, όπως για παράδειγμα το "Dream On" (που δείχνει επηρεασμένο από τις δουλειές του Gessle στα '00s) και το μελαγχολικό "Happy On The Outside", οι περισσότερες όμως, παρότι δεν απογοητεύουν, απέχουν κάμποσο από το να ενθουσιάσουν.

Και μπορεί οι Roxette να έγιναν ευρέως γνωστοί χάρη κυρίως στις μπαλάντες τους (βλ. "It Must Have Been Love", "Listen To Your Heart" και "Wish I Could Fly"), όμως η αλήθεια είναι πως η αγάπη των περισσότερων οπαδών τους προς αυτούς οφείλεται στα pop / rock / feel good κομμάτια τους, όπως για παράδειγμα στα "How Do You Do", "Dressed For Success", "Dangerous", "The Look", "Real Sugar", "The Big L." και πάει λέγοντας.

Το "Charm School" μπορεί να είναι συμπαθητικός δίσκος, αλλά του λείπει η σπιρτάδα, του λείπει η ταχύτητα και το χαμόγελο που σου προκαλούν οι προηγούμενοι δίσκοι τους. Ως εκ τούτου, δύσκολα μπορεί να σταθεί δίπλα στο "Joyride" ή το "Look Sharp!", χωρίς η όποια λάμψη του να υπερκαλύπτεται από αυτή των δύο τελευταίων.
Αυτή η πιο ώριμη πλευρά των Roxette παρουσιάζει σίγουρα ενδιαφέρον και, δεδομένης της πρόσφατης ιστορίας τους, φαντάζει εν μέρει λογική εξέλιξη στον ήχο τους, όμως η έλλειψη της pop «αφέλειας» είναι αισθητή και αποτελεί μεγάλο «μείον».

Το "Charm School" ίσως και να βγάζει εν τέλει ένα είδος «κούρασης» του Gessle προς τα έξω, κάτι που δε δικαιολογείται, δεδομένης της τόσο πρόσφατης επιστροφής του συγκροτήματος. Προσωπικά περίμενα το άλμπουμ να αποτελεί ένα μικρό «πανηγύρι», με την καλή έννοια προφανώς, και όχι μία συνέχεια (πόσο μάλλον όταν είναι λιγότερο εμπνευσμένη) των σουηδικών solo δίσκων του. Ίσως ήρθε η ώρα ο Gessle να σκεφτεί το ενδεχόμενο συνεργασίας με κάποιο νέο παραγωγό, μιας και ο Clarence Öfwerman βρίσκεται πλέον για σχεδόν 25 χρόνια πίσω από την κονσόλα των Roxette. Μία πιο φρέσκια και αντικειμενική ματιά δε θα έβλαπτε θαρρώ.

Ομολογώ πως όσο καιρό έχω το δίσκο στα χέρια μου, προτιμώ να ακούσω κατευθείαν το δεύτερο (bonus) cd, το οποίο αποτελείται από ζωντανές ηχογραφήσεις από την καλοκαιρινή τους περιοδεία και προετοιμάζει σαφώς καλύτερα το έδαφος για το τι πρόκειται να ακούσουν / βιώσουν όσοι τους δουν το Μάιο ζωντανά στην Αθήνα.