Prurient

Χωρίς να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου, μπορώ να παραδεχτώ ότι με τον αξιότιμο κύριο Dominic Fenrow ασχολούμαι τον τελευταίο έναν μόλις χρόνο. Στα μεθεόρτια του 2014 άκουσα το "Death Is Unity With God" που κυκλοφόρησε ως Vatican Shadow, ένα ambient έπος δυόμιση ωρών, με στοιχειωτικές ατμόσφαιρες που σκοτώνουν με το γάντι. Αυτό ήταν. Από εκείνη τη στιγμή κάθησα και άκουσα ολάκερη τη δισκογραφία του ως Vatican Shadow και προχώρησα στο alter ego του, αυτό το τέρας με τα 100 κεφάλια που έχει ονομάσει Prurient.

Αν οι Vatican Shadow είναι το ηχητικό αντίστοιχο της αρμονίας και εξιλέωσης, τότε οι Prurient είναι το ηχητικό αντίστοιχο της αβύσσου και του αδιάλλειπτου πόνου. Εδώ το εκκωφαντικό σκοτάδι κυριαρχεί και σου σκίζει τις σάρκες. Από τις αρχές του 2000 και τα αποτρόπαια harsh noise ηχοτοπία του αριστουργηματικού "The History Of AIDS", o Prurient διήσχισε μια μεγάλη απόσταση και μεσολάβησαν δεκάδες άλμπουμ -κάποια φανταστικά, κάποια μέτρια- για να φτάσει στο 2015 και να κυκλοφορήσει το magnum opus που του έλειπε.

Το 2013 κυκλοφόρησε το "Through The Window", το οποίο μας μπέρδεψε κάπως αφού, αν και περιείχε όλη αυτή την ψυχανώμαλη εγκεφαλικότητα που χαρακτηρίζει τις δουλειές του Prurient, τελικά ελάχιστη σχέση είχε με το noise σαν είδος, εξερευνώντας περισσότερο το industrial techno. Το "Frozen Niagara Falls" έρχεται και επαναφέρει την τάξη χωρίς όμως να αναιρεί την εξελικτική διάσταση που έδωσε το "Through The Window". Το αποτέλεσμα είναι εκθαμβωτικό.

Το "Frozen Niagara Falls" είναι ένα ταξίδι μιάμισης ώρας που εξερευνά όχι μόνο ολόκληρη τη δισκογραφία του Prurient, αλλά και ολόκληρο το noise μαζί με όλα τα υποείδη του, όπως το power electronics, τον μοντέρνο μινιμαλισμό, το πειραματικό japanoise, το industrial και το harsh noise. Είναι ένα ταξίδι που κάθε νότα προκαλεί έντονα συναισθήματα και εικόνες, ως επί το πλείστον άσχημες και επώδυνες αλλά με ύπουλες μελωδίες που αναδύονται θαρρείς μέσα από συντρίμμια και αντί να προκαλέσουν τον κατευνασμό, τελικά μπήγουν το μαχαίρι ακόμα πιο βαθειά με αυτοκτονικές τάσεις.

Τα ζεστά μελωδικά synth παίζουν πάνω από τριξίματα και παράσιτα που τρυπάνε το μυαλό. Ανά διαστήματα μπαίνουν εμβόλιμα Broadrick-ικά industrial τύμπανα που παγώνουν την ατμόσφαιρα δίνοντας μια βιομηχανική τροπή, κάτι που δεν είναι τυχαίο αφού ο Fenrow είναι μεγάλος οπαδός του Justin Broadrick (Godflesh, Ice, GOD), έχοντας και ένα split με τους JK Flesh το 2012, το πολύ καλό "Worship Is The Cleansing Of The Imagination". Αν και στο μεγαλύτερό του μέρος ο Fenrow αφήνει τη μουσική να έχει τον πρώτο λόγο, με αποτρόπαια θέματα που σκοπό έχουν να εξαγνίσουν μέσα από τον πόνο, όπως harsh noise περάσματα που θα έκαναν τον Kezumoto Endo περήφανο, power noise a la Pan Sonic που προκαλούν ένα παρανοϊκό συναίσθημα χορού και στοιχειωτικά κατάμαυρα death industrial μονοπάτια που θυμίζουν αμυδρά Atrax Morgue, ενίοτε τα πλαισιώνει με black metal τραχειές τσιρίδες, καθιστώντας ακόμα πιο πολυεπίπεδο το όλο εγχείρημα.

Ο Fenrow με το "Frozen Niagara Falls" υπερέβη τον εαυτό του και έφτιαξε ένα σπάνιο αραβούργημα αδυσώπητου πόνου που μοιάζει καθαρτήριο. Δεν είναι μόνο ο καλύτερος δίσκος που έχει κυκλοφορήσει ως Prurient αλλά και ένας από τους καλύτερους δίσκους που έχουν βγει στο noise γενικά, αφού πλέον στέκεται επάξια δίπλα σε αριστουργήματα όπως τα "Sheer Hellish Miasma" του Kevin Drumm και "Hole In The Heart" των Ramleh, επισφραγίζοντας την αστείρευτη ποιότητα και ωριμότητά του. Εκκωφαντικό, σπάνιο και στοιχειωτικό.