Prophets Of Rage

Το πόσο σημαντικοί ήταν οι Rage Against The Machine για τη μουσική της δεκαετίας του '90 δε χρειάζεται να αναφερθεί. Ο ήχος και η επιρροή τους ξέφυγαν από τις ταμπέλες που συχνά κολλάνε στη σκληρή μουσική. Ακούγονταν πιο ακραίοι από rock μπάντες, αλλά δεν είχαν σχέση με τη metal «σκηνή» της εποχής. Ήταν τουλάχιστον αντιδραστικοί, αλλά τα punk στοιχεία ποτέ δεν ήταν τόσο εμφανή που να δικαιολογούν μια τέτοια συσχέτιση. Το κενό που έμεινε μετά τη διάλυσή τους, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, καλύφθηκε κατά περιόδους, αλλά η περσινή ανακοίνωση για τη δραστηριοποίηση των Prophets Of Rage άφησε πολλές ελπίδες.

Η επιστροφή των Morello/Commerford/Wilk σε ηλεκτρισμένες φόρμες είναι από μόνη της αρκετή για να δημιουργήσει έναν, έστω και συγκρατημένο, ενθουσιασμό σε όσους έχουν ασχοληθεί με κιθαριστική μουσική των τελευταίων δύο-και-κάτι δεκαετιών. Καθώς, πέρα από τα προφανή, μην ξεχνάμε πως ήταν η ίδια τριάδα που μεγαλούργησε στα zeroes με τους Audioslave (μη βλέπω δυσφορίες). Το ότι αυτή τη φορά δοκιμάζουν να γυρίσουν στο οργισμένα μπασταρδεμένο ύφος που τους καθιέρωσε, φέρνοντας μαζί τους τις φωνές των Public Enemy και Cypress Hill, προσθέτει ένα επιπλέον ενδιαφέρον. Κάποιοι ίσως να έχουν αμφιβολίες, σαν εκείνες που είχα κι εγώ αρχικά, αλλά βλέποντας τι γίνεται επί σκηνής άλλαξα γνώμη.

Στην πρώτη ολοκληρωμένη απόπειρα του σχήματος δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που να μπερδεύουν την κατάσταση. Τα riff και τα πετάλια του Tom Morello έχουν αναμενόμενα πρωταγωνιστικό ρόλο, τα ρυθμικά όντας απολύτως ουσιαστικά δε μένουν στο παρασκήνιο, ιδιαίτερα κάποιες μπασογραμμές κλέβουν την παράσταση κι από την κιθάρα, ενώ οι εναλλαγές των Chuck D και B-Real δίνουν έναν ξεχωριστό αέρα στο σύνολο. Συγκρίσεις με τα φωνητικά του De La Rocha είναι δεδομένο πως θα γίνουν, αλλά πρακτικά εδώ έχουμε μια διαφορετική προσέγγιση, πιο κοντά στο τυπικό rap, οπότε η όλη κουβέντα είναι σε απολύτως υποκειμενικό επίπεδο. Spoiler alert: αν περιμένετε τσιρίδες και αθυροστομίες, θα απογοητευτείτε.

Από τα πρώτα μέτρα του "Radical Eyes" ο in-your-face ήχος κάνει ξεκάθαρο το τι θα ακολουθήσει. Στο "Unfuck The World", όμως, τα πράγματα σοβαρεύουν απότομα· ένα κομμάτι που μπορεί να σταθεί δίπλα  στις μεγάλες στιγμές των Rage Against The Machine, με στίχους που κολλάνε και τρομερά ζωντανό feeling. Από εκεί και πέρα οι εκπλήξεις περιορίζονται, αν και το επίπεδο διατηρείται τουλάχιστον ψηλά. Οι πιο groovy συνθέσεις εναλλάσσονται με τις πιο "heavy" (βλ. "Legalize Me"/"Living On The 110") και οι στίχοι καταπιάνονται με ζητήματα που σχετίζονται από την πολιτική μέχρι τη σύγχρονη κοινωνία (βλ. "Hail To The Chief"/"Strength In Numbers").

Οι Prophets Of Rage δεν έχουν κάτι αυστηρά νέο να δώσουν στο χώρο της σκληρής μουσικής του 2017. Καταφέρνουν, ωστόσο, να παίξουν πάνω σε μοτίβα που μοιάζουν από καιρό ξεπερασμένα και το αποτέλεσμα να ακούγεται φρέσκο. Κάποιοι θα γκρινιάξουν γιατί δεν είναι το «ορίτζιναλ πράγμα», κάποιοι γιατί «φωνάζουν οι βολεμένοι» και κάποιοι γιατί «είναι κομμουνισταί». Όλοι τους, πιθανότατα, δεν έχουν πιάσει το νόημα της εν λόγω κυκλοφορίας και το κρίμα είναι στο λαιμό τους. Προφανώς το "Bulls On Parade" δε θα εξαφανιστεί από το ζωντανό σετ της μπάντας, αλλά δεν είναι άσχημο να υπάρχουν και μερικά νέα άσματα να το συνοδεύουν.