Pop Evil

Album νούμερο εφτά για τους Αμερικάνους ροκάδες Pop Evil που κάποτε κυριαρχούσαν στα αμερικάνικα ραδιόφωνα με τον -επικό- κομμάτι "Trenches" και όργωναν ολόκληρο το κόσμο κυρίως σαν support αλλά όπως και έχει είναι αρκετά έμπειροι και παρά τις πολλές εσωτερικές αλλαγές προσώπων, ο ηγέτης και τραγουδιστής Leigh Kakaty είναι πάντα εκεί και προσπαθεί με τίμιο τρόπο και με τον ιδρώτα του οχι απαραίτητα να κυριαρχήσει στη μουσική σκηνή αλλά να παρουσιάζει κάθε φορά την αλήθεια του χωρίς βέβαια να κρύβει ποτέ τις φιλοδοξίες (και καλά κάνει) για το superstardom.

Δύσκολα βέβαια θα τα καταφέρει με το "Skeletons" παρά το γεγονός ότι από άποψη δημιουργικότητας και συνοχής μπορεί να είναι και το peak τους. Προφανώς μερικές μπάντες δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη μετριότητα και η αλήθεια είναι πώς ακούγοντας τα 10 κομμάτια ("Arrival" ως εισαγωγή), τα 36 λεπτά περνάνε γρήγορα και σχεδόν απαρατήρητα. Το "Paranoid (Crash And Burn)" προσπαθεί να ακουστεί catchy και να μας ξεσηκώσει αλλά λίγο το auto-tune, λίγο το φαλτσάρισμα του Kakaty που ενίοτε σε όλο το album κουράζει σε στιγμές, κάπως δεν μπορεί να ξεφύγει από τη μέγγενη του generic. Πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία φανερώνουν μια νέα κατεύθυνση που σε στιγμές παρουσιάζει ένα κάποιο ενδιαφέρον όπως στο "Worth It" και στο "Eye Of The Storm" όπου όμως ειδικά στο τελευταίο το υπερβολικό autotune ενοχλεί. Θέλετε περισσότερα μπλιμπλίκια; "Dead Reckoning" σε συνεργασία με τον Ryan Kirby (Fit for a King) στο μάλλον καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Αν δεν σας ενοχλεί ο uber-american ήχος στο rock τότε σίγουρα το συμπαθητικό "Circles" κάτι έχει να σας πεί. Θέλετε κάτι σε ελαφρύ rap-metal; Έχουμε και από αυτό στο "Raging Bull" σε συνεργασία με τον Zillion. Κάποιοι θα το πούνε μοντέρνο αλλά αυτό δεν σημαίνει ίσως και πολλά. Εκεί που τα πάνε περίφημα είναι σε αυτόν τον αμερικάνικο ραδιοφωνικό rock ήχο που σίγουρα θα τους ανταμείψει εμπορικά -τουλάχιστον στην άλλη άκρη του Ατλαντικού- και μπορείτε εύκολα να το διακρίνετε σε κομμάτια όπως το "Who Will We Become" όπου το verse-chorus-bridge-chorus μοτίβο τηρείται ευλαβικά με δόσεις αγριάδας εδώ και εκεί και την ντράμερ Hayley Cramer να κάνει ότι μπορεί με ένα δικασίδι εδώ και εκεί. Αυτή όμως όπως και όλα τα όργανα είναι εδώ για να εξυπηρετούν τον frontman και χωρίς αυτός να είναι και πολύ χαρισματικός εδώ που τα λέμε κάπου η συνταγή δεν βγαίνει.

Το "Skeletons" σαν τραγούδι θα μπορούσε να είναι από τα b-sides των τωρινών Five Finger Death Punch και σαν album απλά μένει με την φιλοδοξία και τα μεγαλεπήβολα σχέδια επί χάρτου. Αν θέλετε να περάσετε ένα χαλαρό μισαωράκι με αμερικάνικο ‘μοντέρνο’ rock τότε μια χαρά. Μερικές φορές και αυτό χρειάζεται. Αλλά στο όλο hard rock πεδίο υπάρχουν πολλές καλύτερες επιλογές εκεί έξω.