Periphery

Για τους Periphery τα έχουμε πει αρκετές φορές πλέον, έχουν σχεδόν καθιερωθεί ως το «next big thing» στον χώρο του σύγχρονου progressive metal. Αυτό είναι που μας κάνει να δούμε το πόνημα του "Juggernaut" με μεγαλύτερη αυστηρότητα, αφού όλο το hype γύρω από το διπλό αυτό concept άλμπουμ έχει αυξήσει τις προσδοκίες και την περιέργειά μας.

Το πρώτο μέρος του "Juggernaut", το "Alpha", ξεκινά με μια υπνωτική σχεδόν εισαγωγή, με χαμηλωμένες ταχύτητες, ανεβάζοντας την ένταση προς το τέλος, ενώ τα φωνητικά του Spencer μας προδιαθέτουν θετικά για τη συνέχεια, καθώς συνδυάζουν ένταση και μελωδία, κάτι που σίγουρα είναι και το ατού όχι μόνον του τραγουδιστή, αλλά και της ίδιας της μπάντας. Το "MK Ultra" είναι ένα επιθετικό κομμάτι, αρκετά dissonant στις κιθάρες, το οποίο προσωπικά δεν με τρέλανε. Εκεί όμως που λες ότι ίσως βαριέσαι λίγο, γίνεται η απρόσμενη αλλαγή σε στυλ elevator music, που με άφησε κάπως έκπληκτο, και αποτελεί την εισαγωγή για το εξαιρετικό "Heavy Heart". Θεωρώ πως τέτοια κομμάτια δείχνουν τις ικανότητες της μπάντας, συνδυάζοντας άψογα τις τρεις κιθάρες, τα περίεργα μέτρα και τα μελωδικά φωνητικά του Spencer, με ιδιαίτερα πιασάρικο ρεφρέν και έναν progressive προσανατολισμό που ξεχειλίζει έμπνευση και φρεσκάδα.

Τα "The Event" και "The Scourge" συνεχίζουν το σερί ποιότητας, το πρώτο μεν ως ένα σύντομο αλλά ατμοσφαιρικό instrumental πέρασμα, ενώ το δεύτερο ισορροπεί περίτεχνα ανάμεσα στην υποχθόνια μελωδία του και την ισοπεδωτική βαρύτητα. Αρκετά σκοτεινά και τα δύο, δείχνουν κι έναν διαφορετικό χαρακτήρα για τη μπάντα που δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιους ήχους.

Ένα από τα highlights του δίσκου είναι το "Alpha", με την 8-bit εισαγωγή να θυμίζει videogame της Nintendo και μάλλον το πιο πιασάρικο ρεφρέν όλου του "Juggernaut". Η μελωδία του θα επανεμφανιστεί και σε σημεία του "Omega" δίσκου, κάτι που ενισχύει τη συνεκτικότητα και την ομοιομορφία όλου του concept. Τώρα σε ποιά κομμάτια παίζει η μελωδία, αυτό ας μείνει να ανακαλυφθεί από τον ακροατή.

To "22 Faces" αποτελεί μια από τις πιο μέτριες στιγμές του δίσκου, χωρίς να είναι κακό δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει μεταξύ των κομματιών που προηγούνται και έπονται αυτού. Αντιθέτως, το "Rainbow Gravity" που ακολουθεί, παρόλο που ξεκινά με ένα riff που θυμίζει αρκετά σημεία του "Concealing Fate" των Tesseract, συνεχίζει δυναμικά, αλλάζοντας κάπου στη μέση σε ένα πιο απαλό ήχο, με ένα εξαιρετικό κιθαριστικό σόλο, γεμάτο εκφραστικότητα και όμορφες φράσεις, ενώ για άλλη μια φορά ο Spencer κάνει το θαύμα του ερμηνεύοντας ένα κολλητικό ρεφρέν.

Ο δίσκος κλείνει με δύο ακόμη σκοτεινά κομμάτια. Πρώτο το instrumental "Four Lights" που, ενώ ξεκινά με φοβερό όγκο και ορμή, έχει ένα πέρασμα που θυμίζει ήχο μουσικού κουτιού, πριν επανέλθει ξανά στην αρχική του βαρύτητα. Τέλος, το "Psychospere" αποτελεί μια ιδιαίτερη σύνθεση, που αφήνει μια περίεργη αίσθηση, σαν να μένει κάτι ανεκπλήρωτο. Χρησιμοποιεί μελωδίες που έχουν πρωτοακουστεί σε προηγούμενα κομμάτια, μεταμφιεσμένες αρκετά ώστε να ακούγονται διαφορετικές. Ως επί το πλείστον mid-tempo και μελωδικό, αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς με τον ακροατή, τους οποίους καλείται να κλείσει το "Omega".

Κλείνοντας το κεφάλαιο "Alpha", τα συναισθήματα που μένουν είναι κατά βάση θετικά. Οι Periphery έχουν μια περιπετειώδη διάθεση, πειραματίζονται με τον ήχο τους σε πολλά σημεία, επενδύουν σε δυνατές μελωδίες, χωρίς να ξεχνάνε την τεχνική προσέγγιση και την εκτελεστική τους δεινότητα. Αν υπάρχει ένα αρνητικό στοιχείο, αυτό είναι τα πιο heavy περάσματα, που συνοδεύονται από τα screaming φωνητικά. Αν και δεν υπήρξα ποτέ φίλος αυτού του μέρους του ήχου των Periphery, πολλές φορές τα απόλαυσα και κατάλαβα το λόγο ύπαρξής τους. Ωστόσο, στο "Alpha" φαίνεται σε πολλά σημεία να είναι κάπως επιτηδευμένο, για λόγους πληρότητας και ικανοποίησης μερίδας των οπαδών.

Παρόλα αυτά, το "Alpha" αποτελεί έναν αρτιότατο δίσκο, γεμάτο με μικρές λεπτομέρειες που μένουν να ανακαλυφθούν μετά από μπόλικες ακροάσεις. Άραγε το "Omega" είναι ικανό να διατηρήσει αυτή την ποιότητα;