Panda Bear

Στην πέμπτη του δισκογραφική δουλειά ο Panda Bear, κατά κόσμον γνωστός ως Noah Lennox, μας δηλώνει πως συναντάει τον Θεριστή. Τέσσερα χρόνια μετά το ψυχρό και σκοτεινό "Tomboy", μία τέτοια δήλωση σε βάζει σε ανησυχητικές σκέψεις σχετικά με τη διάρκεια ζωής που απομένει στο προσωπικό project του Lennox. Θα ήταν άδικο, για μια πολυδιάστατη προσωπικότητα όπως η δική του, να θεωρήσουμε πως κυριολεκτεί. Ο τίτλος μπορεί να σημαίνει μια μουσική μετάβαση από τον καθιερωμένο ήχο του ή το τέλος μιας εποχής για εκείνον σε προσωπικό επίπεδο.

Στην προκειμένη περίπτωση ο καθιερωμένος ήχος υπάρχει ακόμα, αλλά έχει εμπλουτιστεί με διάφορα επιπλέον στοιχεία. Σε συμπαραγωγή με τον Sonic Boom (Spacemen 3), ο Lennox δεν παρεκκλίνει από αυτό που μας έχει συνηθίσει. Η εισαγωγή περισσότερων ηλεκτρονικών στοιχείων, σε συνδυασμό με την ομαλή συνύπαρξή τους με τα υπόλοιπα ακουστικά μέρη, προσδίδουν ένα πιο «γεμάτο» ηχητικό αποτέλεσμα. Το ύφος του δίσκου είναι επιτηδευμένα αντιφατικό και δεν ακολουθεί κάποιο συγκεκριμένο μοτίβο, ενώ σε γενικές γραμμές σού δίνει την αίσθηση πως ακούς ένα «πάντρεμα» μεταξύ του αλλόκοτου "Person Pitch" (2007) και του πιο στρωτού "Tomboy" (2011).

Ίσως το πιο δυνατό σημείο του Lennox, το οποίο συναντάμε και στην τελευταία του κυκλοφορία, είναι η ικανότητα που έχει να σου δημιουργεί εικόνες με τη μουσική του. Είναι εκπληκτικό το πόσο άμεσα ένα μείγμα ήχων μεταφέρει τη συνείδησή σου σε άλλες τοποθεσίες. Φυσικά, το αποτέλεσμα δεν θα ήταν ποτέ το ίδιο χωρίς την αρμονία και το χρώμα της φωνής του.

Ακούγοντας το "Sequential Circuits" βρίσκεις τον εαυτό σου στο εσωτερικό κάποιου καθεδρικού ναού. Ο ήχος του εκκλησιαστικού οργάνου και η γαλήνια μελωδία του Lennox αποτελούν την καταλληλότερη εισαγωγή. Έπειτα από την ηρεμία έρχεται η καταιγίδα και το "Mr Noah" με τη δυνατή του λούπα αμέσως σου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Συνέχεια με το απόκοσμο "Davy Jones Locker", το οποίο λειτουργεί σαν intro του διαμετρικά αντίθετου σε ύφος "Crosswords". Τα "Butcher Baker Candlestick Maker" και "Come To Your Senses", σε minimal / lo-fi αισθητική, αποτελούν ίσως τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου. Από την απλότητα τα πράγματα γίνονται περίπλοκα με το "Boys Latin". Μελωδία που σου καρφώνεται στο μυαλό και σκοτεινός στίχος που όμως αποδίδεται με χαρούμενα φωνητικά, τα οποία μοιάζουν περισσότερο με επιφωνήματα. Η κατάσταση θυμίζει την "Έβδομη Σφραγίδα" του Bergman, όπου ο πρωταγωνιστής έχει αποδεχτεί τη μοίρα του και κοιτάει τον Χάρο χωρίς φόβο, χαμογελώντας. Στη συνέχεια τα "Tropic Of Cancer" (αναφορά στον θάνατο του πατέρα του) και "Lonely Wanderer" κατευνάζουν προσωρινά την ατμόσφαιρα. Το ελάχιστων δευτερολέπτων ορχηστρικό "Shadow Of The Colossus", παρόλο που προηγείται του "Lonely Wanderer", δεν λειτουργεί σαν intro του τελευταίου αλλά χρησιμοποιείται σαν λούπα καθ' όλη τη διάρκεια του εκπληκτικού "Principe Real". Μετά το "Principe Real", όπου ο Lennox παίζει με πολλά samples και περίεργους ήχους, σειρά του "Selfish Gene" να συνεχίσει το παιχνίδι των αντιφάσεων. Ίσως το πιο απλό κομμάτι που έχει γράψει ποτέ. Μία επαναλαμβανόμενη μελωδία πέντε λεπτών, εκτελεσμένη αποκλειστικά από synths μαζί με υπέροχα φωνητικά και το αποτέλεσμα μόνο βαρετό δεν είναι. Στο τέλος βρίσκεις τον εαυτό σου έξω από τον καθεδρικό ναό, οτιδήποτε σε «βάραινε» έχει εξαφανιστεί και η λύτρωση έρχεται ακούγοντας το "Acid Wash".

Ο τελευταίος προσωπικός δίσκος του Panda Bear καταφέρνει να συνδυάσει όλα τα διαφορετικά στοιχεία των προηγούμενων με τρόπο μοναδικό. Η ποικιλομορφία στα φωνητικά του, οι έντονες αντιθέσεις μεταξύ των κομματιών σε συνδυασμό με τις εικόνες και την ατμόσφαιρα που δημιουργούν, κάνουν τον δίσκο ξεχωριστό.