One Day As A Lion

Υπάρχει ένας άνθρωπος που καταφέρνει πάντα να αποστομώνει τους επικριτές του μοντέρνου ανακατέματος των ειδών. Ο Zack De La Rocha επέβαλε με μοναδικό τρόπο το ελεύθερο rap του στις ασήκωτες riffολογίες των Rage Against The Machine και ξεσήκωσε την υπναλέα νεολαία της δεκαετίας του '90, σαν επαναστάτης που κρατάει μικρόφωνο.

Μετά την αποχώρησή του από τη μπάντα και ενώ δεν έπαψε να δραστηριοποιείται στο χώρο της πολιτικά ευαισθητοποιημένης μουσικής, παρατηρείται μια θλιβερή δισκογραφική απουσία, αν εξαιρέσουμε τις διάσπαρτες συνεργασίες του. Παρά τη βροντερή επιστροφή του στους Rage Against The Machine, το 2007, η επιστροφή του στη δισκογραφία σημειώνεται με το όνομα των One Day As A Lion, το 2008. Η αναμονή τόσων ετών, για την αργοπορημένη «προσωπική δουλειά» του, εξηγείται πιθανότατα από την άρνηση της διάστασης του χρόνου από το ίδιο το όνομα της μπάντας, προερχόμενο από ένα graffiti που δήλωνε σοφά: «it's better to live one day as a lion, than a thousand years as a lamb».

Το ομώνυμο ep της νεοσύστατης διμελούς μπάντας αποτελεί ένα ενδιαφέρον δοκίμιο ηλεκτρονικού alternative rock, με την αναγνωρίσιμη φωνητική υπογραφή του μεξικανο-αμερικανού τραγουδιστή. Το "One Day As A Lion" στοιβάζει τον πλούσιο «κατσαρό» ήχο synthesizer, που παράγει ο ίδιος ο De La Rocha, με σαφή αναφορά την κιθάρα του Tom Morello, πάνω στα «βιολογικά» τύμπανα του έτερου μέλους της διανδρίας, Jon Theodore, πρώην ντράμερ των The Mars Volta. Η κατάθεση των One Day As A Lion στηρίζεται στη βοερή μονοτονία ακάθαρτων μουσικών θεμάτων, που εμπλουτίζεται από την ευφράδεια των τυμπάνων και δημιουργεί μια αφόρητη ατσούμπαλη ηχητική προπαγάνδα, στην οποία ακουμπά η υστερική φωνή, με τρόπο που καταφέρνει να αποκλίνει ελαφρώς από την τεχνοτροπία των Rage Against The Machine. Η ουσιώδης διαφορά εστιάζεται στο γεγονός ότι εγκαταλείπεται το πομπώδες groove, για χάρη μιας πιο dub βαβουριάρας εκδοχής του alternative rock.

Αιώνιο προσόν, η ασυγκράτητη στιχουργία. Με μήνυμα και ύφος, αποδεικνύει, για πολλοστή φορά, ότι το rap είναι ο ποιητικός τρόπος έκφρασης του δρόμου και όχι ο παιδαριώδης τυχοδιωκτισμός της ομοιοκαταληξίας ενός αρσιβαρίστα ντυμένου κλόουν. Η ερμηνεία του De La Rocha κουβαλά τη συνήθη απολαυστική έμψυχη οργισμένη ρυθμική πάρλα χωρίς ανάσα, αλλά πρωτόγνωρη μοιάζει η στιγμιαία μελωδικότητα στο στόμα του.

Για τους διψασμένους οπαδούς των Rage Against The Machine, οι One Day As A Lion αποτελούν μια πρόσκαιρη λύση, που παρότι φέρει μερικά συστατικά της εκρηκτικής μπάντας, μάλλον θα απογοητεύσει. Αντιθέτως, ο Zack De La Rocha προσφέρει στον πιο ουδέτερο ακροατή ένα μυστηριώδες φλεγόμενο δυσπρόσιτο επίτευγμα, που διαρκεί πολύ περισσότερο από τα είκοσι λεπτά του.