Nine Inch Nails

Hesitation Marks

Columbia / The Null Corporation (2013)
Από την Εριφύλη Παναγούλια, 30/08/2013
Το soundtrack του απόλυτου τέλους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Τέσσερα χρόνια πέρασαν από την Wave Goodbye Tour των Nine Inch Nails, πέντε από τα "Ghosts I-IV" και "The Sip", και ο Trent Reznor μάλλον έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να κρατιέται ζεστός και μέσα στο παιχνίδι, κεντρίζοντας παράλληλα και την προσοχή των οπαδών του και όχι άδικα. Στο διάστημα αυτό ασχολήθηκε με την σύνθεση και παραγωγή soundtrack χολιγουντιανών ταινιών κι έκανε side project με τη σύζυγό του. Στην πρώτη περίπτωση κατάφερε να στερήσει από τον Hans Zimmer ένα ακόμα χρυσό αγαλματίδιο. Δεν το λες και λίγο. Στην περίπτωση των How You Destroy Angels και του πρώτου ολοκληρωμένου άλμπουμ τους, που κυκλοφόρησε πρόσφατα, μετρίασε λίγο τον συνθετικό συγκεντρωτισμό / εγωισμό του, βάζοντας τον Atticus Ross και την Mariqueen στο προσκήνιο. Κι αφού έκανε τους κύκλους του, δήλωσε ότι θα έγραφε κάποια κομμάτια. Προφανώς δεν μπόρεσε να συγκρατήσει την δημιουργική του ευφυΐα και την αγάπη του για το βασικό του project και τον Φεβρουάριο αποφάσισε να βάλει ξανά μπρος την μηχανή. Ακόνισε τα εννίαϊντσα νύχια του, πήρε μαζί του τον Eric Avery των Jane's Addiction, τον Josh Eustis, μαζί με τους «παλιούς» του φίλους  Alessandro Cortini και Ilan Rubin και αποφάσισε να χαράξει την νέα πορεία των Nine Inch Nails.

Στο "Hesitation Marks" αποδεικνύεται για ακόμα μία φορά αυτό που χρόνια ξέραμε. Η δυαδικότητα, στα όρια του διπολισμού, της ευφυΐας του. Μπορεί να μπήκε στα μεγάλα «σαλόνια», να έγινε οικογενειάρχης μακριά από καταχρήσεις, αλλά ο άνθρωπος με την μηχανή πολεμούν μέσα του ακόμα. Καταφέρνει να συνδυάσει και πάλι  στις μελωδίες του την ομορφιά με την βία, τους αγγέλους με τους δαίμονες, που όσο κι αν προσπαθεί να τους απωθήσει, εκείνοι πάντα καταφέρνουν να τρυπώσουν σε κάποιο από τα synth του. Είναι και πολλά βλέπετε, όποτε δύσκολα μπορεί να τους αποφύγει.

Αν και η νέα δισκογραφική δουλειά των Nine Inch Nails δείχνει ότι η εποχή που έγραφαν καταιγιστικά κιθαριστικά riff έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, άνετα χαρακτηρίζεται το ίδιο καινοτόμο όσο και το "The Downward Spiral", αν και ο Reznor δεν έχει καμία σχέση με τον άνθρωπο που ήταν το 1994. Ίσα ισα που ο πανικός της υπαρξιακής αναζήτησης που ζούσε τότε, έχει δώσει την θέση του σε έναν άνθρωπο πιο σίγουρο για την ύπαρξη του και ειλικρινή για τις πράξεις του. Κι αυτό αντικατοπτρίζεται σε όλη την χρονική διάρκεια του "Hesitation Marks", αλλά και στους στίχους του πρώτου single, "Come Back Haunted". Στο "Everything" δείχνει ότι το στοιχειωμένο παρελθόν περιέχει και πολλά στοιχεία από New Order, κάνοντας το παράλληλα να έχει και την πιο συμβατική και προσβάσιμη μουσική ροή από όλα τα κομμάτια του άλμπουμ, με μια πιο punk αισθητική. Για να το ακολουθήσει η σχεδόν pop χροιά του "Satellite", που προσπαθεί να κυριαρχήσει, αλλά ταυτόχρονα να καταβροχθίζεται από τους σκοτεινούς ηχοχώρους που φτιάχνουν πίσω της τα synth. Κι αν ακόμα δεν είστε ακόμα σίγουροι για το αν οι Nine Inch Nails επέστρεψαν για τα καλά, τα περίπου δώδεκα λεπτά που διαρκούν μαζί το "All Time Low" και το "In Two" μάλλον θα σας πείσουν. Βάζουν ρομποτικούς funk ήχους συνδυασμένους με alternative νεοϋορκέζικα dance μοτίβα, ίσως όμοια με αυτά που θα ήθελαν να γράφουν οι LCD Soundsystem, αλλά δεν κατάφεραν ποτέ. Αν σε αυτά προσθέσετε και τον τελειομανή που βρίσκεται πίσω από το μικρόφωνο και απλώνει μελωδικά τους στίχους του, κάνοντας τους ψιθύρους, κραυγές αγωνίας, μάλλον θα μείνετε με το βλέμμα που είχατε κι όταν είχατε ακούσει το "Downward Spiral" και το αδηφάγο στόμα σας, ανοιχτό.

Στιχουργικά πάντως, πολλές φορές ο Trent δείχνει ακόμα να ταλαντεύεται ανάμεσα στην αυτοκαταστροφική εικόνα του rock star βουτηγμένο σε ουσίες και σε αυτήν του -πλέον- μεσήλικα που πάνω στην ενδοσκόπηση του ακόμα ψάχνει για την αλληλουχία μεταξύ των πράξεων του και των γεγονότων που βίωσε ή βιώνει και είτε συμβιβάζεται είτε ψάχνει ακόμα τρόπους διαφυγής. Την αγωνία του αυτή μπορεί να την ζήσει και ο ίδιος ο ακροατής σε κομμάτια όπως το "Disappointed" και του "Running" που πολύ εύστοχα το συγκρότημα έχει ντύσει με παρανοϊκούς ρυθμούς στα πολυεπίπεδα κρουστά του.

Το "Hesitation Marks" αποτελεί το πιο σίγουρο μουσικό βήμα που θα μπορούσαν να κάνουν οι Nine Inch Nails, δεδομένου της χρονικής στιγμής. Της στιγμής που έρχεται μετά από μια εκρηκτική πορεία στα 90s, την ambient περιπλάνηση του "Gosts I-IV", των σπασμωδικών κινήσεων του "The Sip" και μιας πενταετούς δισκογραφικής αποχής. Αυτό που καταφέρνουν είναι να βάλουν μια ισχυρότατη κολώνα στο οικοδόμημα του industrial rock, φέρνοντας ξανά στο προσκήνιο στοιχεία που αγαπήσαμε στο λαμπρό παρελθόν τους, εισάγοντας όμως νέες θεματολογίες και φρέσκιες μουσικές προσεγγίσεις. Η κινητήριος δύναμη τους, ο Trent Reznor, ρίχνει μια πιο αισιόδοξη ματιά στις πάντα σκοτεινές αναζητήσεις του, αλλά μην βιαστείτε να τον κρίνετε. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που ξέρατε, που βλέπει εδώ και χρόνια το τέλος του κόσμου όλο και να πλησιάζει, φτιάχνει με βιομηχανικούς ήχους το soundtrack των τίτλων του απόλυτου Τέλους και μας το δίνει να το ακούσουμε. Μόνο που αυτήν την φορά δεν είναι μόνος. Και τα κάνει όλα δείχνουν τόσο ίδια και τόσο παρανοϊκά διαφορετικά.
  • SHARE
  • TWEET