Neil Young & Crazy Horse

Kανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αξία του Neil Young, ενός σημαντικού τραγουδοποιού, ενός μεγάλου κιθαρίστα με ένδοξη πορεία εδώ και περίπου 40 χρόνια... η χαρακτηριστική του φωνή, η ενίοτε σκλήρη κιθάρα του, ενίοτε απαλή, άφησαν το στίγμα τους τόσο στο, ας πούμε, προσωπικό του “project” (Crazy Horses) όσο και στους μεγάλους C,N,S και Υ. Οι δίσκοι του φλέρταραν το κλασσικό rock, το hard rock, το hippy, την folk-country. Άλλοτε επιδιδόταν σε απαλές μελιστάλαχτες μπαλάντες με την γλυκερή φωνή του να συνοδεύει όμορφες μελωδίες, ενώ άλλοτε σε περισσότερο βαριές, σκληρές συνθέσεις. Πολλοί δίσκοι (βλέπε "Rust Νever Sleeps") γνώρισαν τόσο εμπορική όσο και καλλιτεχνική επιτυχία, όντας πραγματικά αριστουργήματα. Μάλιστα για τους Crosby, Still και Nash, ο Young ήταν εκείνη η ψηφίδα που τους έδινε ενέργεια, έμπνευση και τους έκανε ξεχωριστούς (όσο και αν ακούγεται αυτό άδικο για τους υπόλοιπους...).

Φτάνουμε λοιπόν στα 2003... ο ηλικιωμένος Neil Young παρουσιάζει τον καινούριο του δίσκο "Greendale". Ξεκίνησα την διαδικασία του review αυτού όντας ενθουσιασμένος και προδιατεθειμένος θετικά από το πλούσιο artwork (με το πολυσέλιδο βιβλιαράκι) και το έξτρα DVD. Η ακρόαση του άλμπουμ ωστόσο με απογοήτευσε και με προβλημάτισε... μήπως δεν είμαι σε θέση να εκτιμήσω το δαιμόνιο του Neil; Μήπως πια ο Neil παρήκμασε...; Μη θέλοντας να τον αδικήσω λοιπόν θέλησα να ξανακούσω το άλμπουμ πιο προσεκτικά... Και πάλι η ίδια εντύπωση... στεναχώρια με κυρίευσε... και ξανά... μάταια... το αποτέλεσμα μετά από κάθε ακρόαση του δίσκου ήταν ολοένα χειρότερο, καθώς άρχισαν να με ενοχλούν μερικά σημεία των τραγουδιών καθώς μου φαινόταν ιδιαίτερα μονότονα και κουραστικά (να σημειωθεί ότι στον δίσκο υπάρχουν 4 δεκάλεπτα τραγούδια). Ευτυχώς υπήρχαν μερικά κομμάτια που κινούνται στα συνήθη επίπεδα του μεγάλου μουσικού και καθιστούν το άλμπουμ ενδιαφέρον. Ο δίσκος κινείται σε folk, rock, blues μονοπάτια χωρίς να μπορέσει να συγκινήσει, παρά μόνο σε ελάχιστα σημεία τον γράφοντα... Αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση είναι ότι η φωνή του μου φάνηκε ξεψυχισμένη, παραδομένη (χωρίς ευτυχώς να χάνεται η ξεχωριστή, μοναδική χροιά της).

O Young επιλέγει την συνηθισμένη ενορχήστρωση, με ακουστικές και ηλεκτρικές κιθάρες, drums, μπάσα και σε ορισμένα κομμάτια την αγαπημένη του φυσαρμόνικα (δίνοντας τη γνωστή country-folk υφή που τόσο τον χαρακτηρίζει). Επιλέγει και πάλι λιγοστά ριφ, που όμως στο συγκεκριμένο δίσκο μου φάνηκαν κουραστικά. Και είναι λογικό, καθώς ένα ριφ δεν μπορεί να ακούγεται για 10 λεπτά χωρίς να ηχεί μονότονο, αν δεν είναι ιδιαίτερα εμπνευσμένο. Ακόμη και οι εναλλαγές συγχορδιών στα διάφορα κομμάτια είναι παρόμοιες, ενισχύοντας την μονοτονία του άλμπουμ. Να σημειώσω βεβαίως ότι υπήρχαν και κάποιες καλές στιγμές που μου θύμισαν τον Young που τόσο εκτιμώ. Το τραγούδι "Carmichael" με τις ακουστικές κιθάρες και την γλυκιά μελωδία ήταν μια αφορμή για να χαμογελάσω και να θυμηθώ τους λόγους για τους οποίους εκτιμώ τόσο πολύ τον Neil ενώ το τελευταίο κομμάτι, "See The Rain" ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη καθώς αυτό το κομμάτι είναι από εκείνα που σε κάνουν να λατρέψεις τον Young. Η γλυκιά μελαγχολία που εκπέμπει η μελωδία του τραγουδιού σε συνδυασμό με την έντονη ερμηνεία του δεν μπορεί να αφήσει κανένα ασυγκίνητο.

O Young στη σχεδόν σαραντάχρονη καριέρα του έχει γράψει τραγούδια που επηρέασαν γενιές ολόκληρες, που μας έκαναν να μελαγχολήσουμε, να κλάψουμε, άγγιξαν την ψυχή μας. Ο Neil έχει (και ανέκαθεν είχε) την κατάρα ή τύχη (όπως θέλετε πείτε το) να δημιουργεί στο κοινό του την προσδοκία ότι οι δημιουργίες του θα ήταν πάντοτε εμπνευσμένα αριστουργήματα. Αυτή την προσδοκία έχει και ο γράφων, γι αυτό το συγκεκριμένο άλμπουμ θα θεωρούνταν ικανοποιητικό για οποιονδήποτε άλλο καλλιτέχνη άλλα όχι για τον Neil Young. Η επιλογή είναι δική σας...