My Regime

Ρε παιδιά μήπως ο Spice δεν ήταν ποτέ γαμάτος; Δηλαδή, στην μετά-Ammott εποχή του και τον έναν καλό δίσκο με τους Mushroom River Band, έχει κάνει αρκετές υποσχόμενες δουλειές, αλλά αυτές οι υποσχέσεις παραμένουν σαν εκείνο το ménage-a-trois που τσάμπα περιμένει ένας φίλος μου από το 2003.

Αν και πάντα στην καρδιά μου το γρέζι του, δεν έχουμε νιώσει ξανά μεγάλες συγκινήσεις εδώ και πολλά χρόνια από τον συμπαθή Σουηδό χίπη, που γουστάρει thrash. Το νέο του πόνημα, με τους My Regime, υπόσχεται να διατηρήσει το αρνητικό σερί του με δίσκους καταδικασμένους στη αφάνεια και την απύθμενη σκατένια λήθη της μετριότητας. 

Αν κάποιοι που έχουν μείνει στην για πολλές χρονιές στην ίδια τάξη του thrash metal (και φαντάζομαι είναι πολλοί) από το 1988, ίσως να βρουν σημεία επαφής με αυτόν τον φόρο τιμής στους Slayer. Αλλά δεν είναι ότι επηρεάζεται από αυτούς. Τους θυμίζει. Τους κλέβει. Τους αντιγράφει. Τους αρμέγει. Όλοι οι δρόμοι των My Regime καταλήγουν στους Slayer, από τη φωνή του Spice που όταν γκαρίζει είναι doppelgänger του Araya μέχρι την παραγωγή του δίσκου.

Γιατί; Μα γιατί; Όλοι αυτοί οι πόροι, η έμπνευση, το έμψυχο δυναμικό γιατί να αναλωθούν στο να κυκλοφορήσουν έναν δίσκο των Slayer; Αφού οι αμερικάνοι thrashers υπάρχουν ακόμα και βγάζουν δίσκους, τουλάχιστον μέχρι ο Kerry King να σαλτάρει οριστικά και να αυτό-αναγορευθεί Αυτοκράτορας του Γαλαξία.

Αν το αναλύσεις λίγο περισσότερο διαπιστώνεις κάποιες λεπτομέρειες, που δεν είναι ενθαρρυντικές, παρόλη την ομοιότητα με τους ιδιορρύθμους αμερικάνους. Ο δίσκος δεν είναι αρκετά γρήγορος, δεν έχει εντυπωσιακά τύμπανα τύπου Lombardo ή Bostaph, δεν έχει την επιθετικότητα που καθιστά το thrash «ενοχλητικό» και ξεχωριστό ως είδος και αισθάνεσαι πως κάθε τραγούδι το έχεις ξανά-ακούσει στο παρελθόν.

Όμως ο δίσκος δεν είναι κακέκτυπο και αν ξεχαστείς αρκετά και πείσεις το εαυτό σου ότι ακούς όντως Slayer θα περάσεις λίγο καλά. Δηλαδή όσο παίζει ο δίσκος, γιατί μετά επανέρχεσαι στη θλιβερή πραγματικότητα, αφού ούτε οι My Regime είναι αρκετά καλοί Slayer, αλλά ούτε οι ίδιοι οι Slayer είναι αυτό που ήταν.

Αλλά πέρα από όλα αυτά για τους fans των thrash εκφάνσεων του Spice είναι πολύ καλύτερο, «γκρουβάτο» και εντυπωσιακό από οτιδήποτε έχει κάνει με τους Kayser και με το τραγούδι Fake Breeze Of Summer, που ο Spice ακούγεται πιο πολύ σαν τον εαυτό του, επανέρχεται λίγο η ισορροπία στο σύμπαν και φεύγουμε όλοι ευχαριστημένοι.