Πρόκειται μάλλον για μια από τις κυκλοφορίες του 2009, την οποία περιμέναμε με μεγαλύτερη ανυπομονησία και δεν είναι άλλη από τη νέα δισκογραφική δουλειά των Muse. Κάτι παραπάνω από τρία χρόνια έχουν περάσει από το "Black Holes And Revelations" και οι κατά καιρούς δηλώσεις της μπάντας είχαν δημιουργήσει ένα επαυξημένο, μιας και μιλάμε για ένα δίσκο των Muse, ενδιαφέρον. Αναφορές σχετικές με ένα δίσκο με περισσότερα ηλεκτρονικά ή/και συμφωνικά στοιχεία και μια τριλογία space-rock ύφους που θα συμπεριλαμβανόταν σε αυτόν, σε συνδυασμό με όσα είχαμε ήδη ακούσει το 2006, με τις διάφορες εκφάνσεις του ήχου των Muse, εκτός του hard / alternative / progressive rock στο οποίο μας είχαν συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια, δημιουργούσαν ακόμα μεγαλύτερη προσμονή.
Τοποθετήσαμε, λοιπόν, εδώ και λίγες μέρες το "The Resistance" κάτω από το μικροσκόπιο, επιχειρώντας να αξιολογήσουμε την εξέλιξη του παγκοσμίου φαινομένου που ακούει στο όνομα Muse.
Εκ πρώτης όψεως, το εξώφυλλο μοιάζει σα μια φασματική ντισκομπάλα, δημιουργώντας ορισμένες ενστάσεις σχετικά με το περιεχόμενο, ωστόσο με μια πιο προσεκτική ματιά, διαπιστώνει κανείς ότι πρόκειται για κάτι αρκετά δουλεμένο, συνδυάζοντας μια σκοτεινή ανθρωπόμορφη φιγούρα, τη Γη και ένα καλειδοσκόπιο.
Στα ενδότερα τώρα, μουσικά το "The Resistance" είναι εξαιρετικά πολυδιάστατο. Η λογική συνέχεια του "Black Holes And Revelations" είναι παρούσα, με ορισμένα κομμάτια να φέρνουν μερικώς σε εκείνα του προκατόχου του. Αλλά οι επιρροές που παρατηρεί κανείς ακούγοντας τις νέες συνθέσεις είναι τουλάχιστον αξιοσημείωτες. Από Queen του "United States Of Eurasia", με τις αναπόφευκτες συγκρίσεις στο στίχο «there can be only one», και το τελείωμα ("Collateral Damage") φόρο τιμής στον Chopin, στο r 'n' b του "Undisclosed Desires" και μετέπειτα στην τριλογία "Exogenesis", που συνδυάζει αναφορές σε soundtrack, rock opera και Radiohead, με τις στιγμές αυτές να είναι οι πιο χτυπητές. Δε λείπουν και οι αναδρομές σε παλιότερους δίσκους τους, με το "Unnatural Selection" να φέρνει στο νου το "New Born" του εξαίσιου "Origin Of Symmetry".
Τα δυνατά σημεία του "The Resistance" είναι τα φωνητικά του Bellamy, τον οποίο ακούμε να τραγουδάει και στα γαλλικά, μέρος μιας άριας στο "I Belong To You / Mon Coeur S'Ouvre A Toi", το στιβαρό μπάσο, τα πλήκτρα και φυσικά η συνθετική ικανότητα του εγκεφάλου των Muse.
Κομμάτια όπως τα "Uprising", "Resistance", "Undisclosed Desires", "Unnatural Selection" και "United States Of Eurasia / Collateral Damage" κατά κύριο λόγο αποτελούν τα ατού του δίσκου. Από την άλλη, ίσως ξενίσουν ορισμένους τα "Undisclosed Desires" (κομμάτι που προσωπικά μου αρέσει αρκετά) και η τριλογία των "Exogenesis" εξ' αρχής, θεωρώ ωστόσο πως με την πάροδο του χρόνου θα αξιολογηθούν καλύτερα. Από την άλλη, τo "Guiding Light" διατηρεί την αδιαφορία του "Invincible", ενώ το "MK Ultra" αδυνατεί να με κερδίσει στις πρώτες ακροάσεις, παρόλο που περιέχει στοιχεία παλιότερων «επιτυχιών» τους. Το "I Belong To You / Mon Coeur S'Ouvre A Toi" αποτελεί από μόνο του μια ιδιαίτερη περίπτωση, που σταδιακά κερδίζει έδαφος, αρχής γενομένης από το εξαιρετικό σόλο κλαρινέτο του.
Κρίνοντας συνολικά το "The Resistance", είναι ένας δίσκος που οφθαλμοφανέστατα αποτελεί απόγονο του "Black Holes And Revelations" και δύσκολα θα μπορούσα να ξεχωρίσω έναν από τους δύο στην παρούσα φάση. Δίκαια θεωρείται ήδη ο πιο πειραματικός τους δίσκος, τουλάχιστον μέχρι τον επόμενο. Η ουσία είναι ότι έχουμε να κάνουμε με έναν ακόμα δίσκο αντάξιο του hype που ακολουθεί εδώ και μερικά χρόνια τη χαρισματική τριπλέτα. Απλά απολαύστε τον.
