Lethean

Θα μπω κατευθείαν στο ψητό, με μια δήλωση την οποία θα επαναλάβω πολλάκις και τοιουτοτρόπως κατά τη διάρκεια του κειμένου που ακολουθεί: το "The Waters Of Death" είναι το άλμπουμ που θα ήθελα πολύ να είχαν κυκλοφορήσει οι Solstice το 2018 αλλά δεν το έκαναν. Είναι αυταπόδεικτο επομένως ότι το τελευταίο πόνημα του Βρετανικού Ηλιοστασίου δεν μου άρεσε, και δεν μου αρέσει που αναφέρω κάτι τέτοιο σε ένα κείμενο που αφορά στους ομοεθνείς τους Lethean για δυο λόγους. Πρωτίστως γιατί η προσοχή μας οφείλει να στραφεί εξ ολοκλήρου στο εν προκειμένω καταπληκτικό ντεμπούτο και αφετέρου, γιατί η φράση «δεν μου άρεσε» αποτελεί τεράστια υποεκτίμηση της πραγματικής μου γνώμης για το "White Horse Hill" την οποία θα μου συγχωρέσετε να μην μοιραστώ μαζί σας από σεβασμό προς μια από τις πιο λατρεμένες μου Epic Doom Metal μπάντες.

Ωστόσο, όσο κι αν θεωρώ ότι όσο περισσότερο αναφέρομαι στους Solstice, τόσο λιγότερη από την πρέπουσα δικαιοσύνη αποδίδω στο πρώτο αυτό ολοκληρωμένο μουσικό έργο του πολυοργανίστα James Ashbey, η αναφορά σε αυτούς είναι αναπόφευκτη. Και αυτό γιατί αποτελούν την πρώτη, μεγαλύτερη και πιο προφανή επιρροή των Lethean και αυτό είναι σαφές σε όποιον έχει εντρυφήσει στη μέχρι πρότινος συνθετική φιλοσοφία του Rich Walker από τις πρώτες νότες του "The Waters Of Death". Η συγκεκριμένη δουλειά μπορεί να διακλαδώνεται και να μας δείχνει από τα πρόσωπα του ευρύτερου σύγχρονου επικού metal ήχου, είτε μιλάμε για Ιρλανδικές folk ελεγείες των Primordial είτε για υπέρβαρες τευτονικές ομοβροντίες των Atlantean Kodex, αλλά αν κάποιο μουσικό δημιούργημα έχει πατήσει την αδιαμφισβήτητη σφραγίδα του στο ντεμπούτο των Lethean, αυτό είναι κατά την ταπεινή μου άποψη το "Lamentations" των Solstice.

Η αλήθεια είναι πως με βάση όλα τα παραπάνω, δεν μπορεί παρά να εξάγει κανείς με δέουσα σιγουριά ότι το "The Waters Of Death" είναι ένας κλασσικός βόρειο-Βρετανικός δίσκος επικού Doom metal. Και θα κάνει λάθος, παρότι η απάντηση δεν ήρθε σε μένα παρά μόνο μετά από ικανό αριθμό ακροάσεων του δίσκου. Το ντεμπούτο των Lethean δεν είναι τόσο doom όσο θα περίμενε κανείς. Έχει doom τόνο, μουντή ατμόσφαιρα και πονεμένες μελωδίες, αλλά στον πυρήνα του είναι ένας κάπως πιο σκυθρωπός δίσκος επικού heavy metal. Γι' αυτό και κάνω και τον παραλληλισμό με το τελευταίο άλμπουμ των Solstice: δεν θα δεχτώ ποτέ εικονικές μπάντες του Doom metal να αποτάσσονται το Doom, αλλά αν είναι να το κάνει κανείς, ας το κάνει όπως οι Lethean. Με φλόγα, ιδέες, αγάπη και πάνω από όλα heavy metal διάθεση. Με άλλα λόγια, το "The Waters Of Death" έχει ήδη καταταχθεί στο υποσυνείδητό μου ως το θηλυκό αδερφάκι εκείνου του εξαιρετικά μικρού και χωρίς συνέχεια ΕΡ των Isen Torr.

Ναι, καλά διαβάσατε. Το ντεμπούτο των Lethean έχει μια έντονη θηλυκή διάσταση που το κάνει αυτομάτως διαφορετικό από ό,τι άλλο έχουμε ακούσει συλλογικά στο χώρο του επικού metal τα τελευταία χρόνια. Μια θηλυκή διάσταση που τολμώ να πω δεν έκανε και το καλύτερο γκελ στο ολίγον τι ανδροπρεπές και πατριαρχικό κοινό του επικού ήχου. Το ονοματεπώνυμο αυτής; Thumri Paavana η οποία φέρει με άνεση εις πέρας το απαιτητικό καθήκον των φωνητικών. Και πριν βιαστείτε να με κατηγορήσετε για βολική ανάληψη μιας πιο ελευθεριακής θέσης πάνω στο ζήτημα «γυναικεία φωνητικά και epic metal» κατόπιν εορτής, δεν θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλο μου και θα δηλώσω ότι αυτή η επιλογή ξένισε και εμένα σε πρώτη φάση, ειδικά από τη στιγμή που το παρελθόν της μπάντας δεν με έχει προϊδεάσει για μια τέτοια αλλαγή. Το γεγονός ότι τελικά αποδέχτηκα πλήρως τα φωνητικά της Thumri, με ώθησε σε φιλοσοφικές αναζητήσεις σχετικά με το αν κάτι μας αρέσει στα αλήθεια, ή αν απλά το συνηθίσαμε. Ή σε μια διαφορετική βάση, αν κάτι δεν μας αρέσει επειδή δεν μας δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να το συνηθίσουμε αρκετά.

Μιας και αναφερθήκαμε στο θέμα «συνήθεια», να δηλώσω ότι το άλμπουμ το έχω ακούσει δεκάδες φορές πριν φτάσω στο σημείο να γράψω αυτό το κείμενο. Όπερ και σημαίνει πως ό,τι ήταν να αποκωδικοποιήσω σχετικά με τα φωνητικά τα έχω κάνει και με το παραπάνω. Εκ πρώτης όψεως λοιπόν τα φωνητικά της κυρίας Paavana έλκουν παραλληλισμούς με αυτά της Anneke Van Giersbergen ή ακόμη - για να κάνω και το κομμάτι μου - της Danishta Rivero εκείνων των απίθανων progsters Aghora (ποιος αλήθεια θυμάται το Cynic-o ντεμπούτο τους;). Επομένως μιλάμε για μια άρτια εκπαιδευμένη τραγουδίστρια που ωστόσο έχει μικρή έως καμία συνάφεια με το metal όπως το έχουμε συνηθίσει. Από τη στιγμή λοιπόν που η Thumri δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να μιμηθεί κάποια αφού δεν υπάρχει και καμία στο συγκεκριμένο ιδίωμα με το ηχόχρωμά της για να το κάνει, τραγουδάει τις ζεστές φωνητικές γραμμές της για πάρτη της και τουλάχιστον εμένα, με έπεισε ώστε να αποδεχτώ το γάμο της «ξένης» φαινομενικά φωνής της με το μυσταγωγικό epic metal όραμα του James Ashbey. Κάτι σαν ένα γάμο ανάμεσα σε δυο ανθρώπους από δυο γειτονικά χωριά του Ξηρομέρου: όχι άμεσα αποδεκτό αλλά θεραπεύσιμο με το χρόνο. Να σημειώσω εδώ μόνο, ότι η ταγμένη στη θεραπεία ως γιατρός στην καθημερινή της ζωή Thumri Paavana, τρέχει και ένα απολαυστικό blog με ειδίκευση στο US power metal όπου περιγράφει τις εμπειρίες που της γέννησαν μπαντες όπως οι Slauter Xstroyes, οι Apollo Ra και οι Fifth Angel. Επομένως, εσύ μπορεί να νομίζεις ότι η Thumri είναι καμιά πεταλουδίτσα αλλά στην πραγματικότητα η Thumri είναι πιο METAL από εσένα. Τελεία και παύλα.

Το έτερον ήμισυ της παρούσας κυκλοφορίας James Ashbey αξίζει πραγματικά ιδιαίτερης αναφοράς μιας και μιλάμε για ταλέντο ολκής. Ο κύριος Ashbey παίζει τα πάντα στο "The Waters Of Death" με ζηλευτή άνεση και εξαιρετική ακρίβεια κάτι που ομολογώ πως με κομπλάρει αρκετά ως επίδοξο μουσικάντη συναφούς ιδιώματος! Για τον τόνο της κιθάρας και την παραγωγή που έγινε στα Seven Gates Studio του Γκέτεμποργκ ακριβώς 1 χρόνο πριν (Ιανουάριος 2018) τα έχουμε πει ήδη, επομένως τι μένει στα αλήθεια περαιτέρω να πούμε πέρα από το να αναρωτηθούμε «πόσες ψυχές μουσικών μπορούν να ζουν μέσα στο σώμα ενός μόνο ανθρώπου;». Είναι πραγματικά παρήγορο που ο λιλιπούτειος χώρος του doom-ίζοντος επικού metal συνεχίζει να έλκει τέτοια ταλέντα στους κόλπους του, οι οποίοι παράγουν μουσική με υπόβαθρο και ποικιλία και δεν βασίζονται σε μανιέρες τύπου εισαγωγή-κουπλέ-γέφυρα-ρεφρέν-σόλο-ένα κλαμπ σάντουιτς-μια πατάτες-και μια γκόα γκόα. Όλες οι συνθέσεις του δίσκου είναι εξαιρετικά πολϋεπίπεδες χωρίς να χάνουν επουδενί σε επικότητα, και αυτό είναι κάτι που εκτιμώ δεόντως!

Πως μπορεί φυσικά να μην εκτιμήσει κανείς ένα δίσκο που συνδυάζει το επικό εκτόπισμα των Atlantean Kodex με τη θρηνητική σφριγηλότητα των Solstice; Το ξαναγράφω, οι Lethean συνδυάζουν τους Solstice με τους Atlantean Kodex! Που από μόνη της αυτή η φράση αρκούσε αντί για τέσσερις σελίδες και οκτώ παραγράφους ακατάσχετης φλυαρίας από μέρους μου! Αυτή η φράση, ένα 10αρι σε μέγεθος κριτικής επιτροπής καλλιτεχνικού πατινάζ και όλοι σπίτια μας. Θα μείνω ωστόσο σε μερικά λατρεμένα κομμάτια του δίσκου για να καταδείξω ένα μέρος μόνο του μεγαλείου που κρύβεται πίσω από το ΥΠΕΡΟΧΟ εξώφυλλο που επιμελήθηκε ο Γερμανός ζωγράφος Stefan Bleyl (ψάξτε τον στο Facebook για να δείτε τη δουλειά του - αξίζει!) που προ 4ετίας είχε φιλοτεχνήσει και το εξίσου πανέμορφο εξώφυλλο του δεύτερου άλμπουμ των φίλτατων Νορβηγών heavy/doomsters Magister Templi "Into Duat", για όσους έχουν μια ευαισθησία σε τέτοιου είδους εξώφυλλα και σίγουρα θυμούνται. Αρχικά θα αναφερθώ στο "Seafarer", ένα επικοdoom κτήνος που καταδεικνύει απερίφραστα την πρώτου βαθμού συγγένεια του υλικού του "The Waters Of Death" με το λαμπρό παρελθόν των Solstice αλλά και αποδεικνύει περίτρανα πως η φλόγα για τέτοιου είδους έκφραση καίει ακόμη στις καρδιές των ανθρώπων. Ευτυχώς! Το "Time And The Gods" από την άλλη, είναι ίσως το πιο Isen Torr-ικό κομμάτι του δίσκου με ένα επικώς - σχεδόν uptempo - καλπάζοντα αλλά παράλληλα και doom χαρακτήρα που μέχρι σήμερα θεωρούσα αδύνατο να αναπαραχθεί από οποιονδήποτε άλλον, πέρα από τους ίδιους τους Isen Torr. Οι Lethean όμως το κατάφεραν, και προσέθεσαν και λίγη από τη λυρικότητα των While Heaven Wept στο μίγμα ώστε να το κάνουν ακόμη πιο ακαταμάχητο προς τον γραφόντα! Έρως ανίκατε DOOM-άχαν.

Θα κλείσω αυτή την αναμενόμενα μακροσκελή γνώμη για το "The Waters Of Death" με μια αναπάντεχα μικρή αναφορά στο στιχουργικό κομμάτι. Πέρα από το πραγματικά ψαγμένο περιεχόμενο του, αυτό που εντυπωσιάζει είναι και η χρήση της Αγγλικής γλώσσας που δείχνει με πραγματικά αριστοτεχνικό τρόπο πως όταν οι Άγγλοι αποφασίσουν να εκφραστούν στιχουργικά με σοβαρότητα στη μητρική τους γλώσσα, δεν έχουν ταίρι σε αυτό τον ούτως ή άλλως Αγγλόφωνο πλανήτη. Ούτε σε λεξιλόγιο, ούτε σε έκφραση, ούτε και σε εικόνες που μπορούν να δημιουργήσουν στον ακροατή / αναγνώστη. Στους στίχους του "The Waters Of Death" λοιπόν θα έχετε την ευκαιρία να δείτε όχι μόνο τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται η μπάντα αλλά και την αγγλική γλώσσα στα καλύτερα της με αρκετές αναφορές στην ελληνική μυθολογία και κυρίως τη Λήθη που φυσικά έχει ονοματοδοτήσει και τη μπάντα. Με τις αράδες αυτές λοιπόν, θέλω να επισημάνω ως επίλογο πως το "The Waters Of Death" είναι ένα σπάνιο άλμπουμ που αριστεύει σε όλες τις επιμέρους κατηγορίες, μικρές και μεγάλες: από το εικαστικό, στιχουργικό έως το καθαρά μουσικό κομμάτι. Γι' αυτό άλλωστε πήρε και τη δεύτερη θέση στα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς στην προσωπική λίστα του γραφόντα. Μια τελευταία συμβουλή: δώστε στον δίσκο αλλά και τα φωνητικά το ζωτικό τους χρόνο και νομίζω πως κάπου θα βρεθούμε ανάμεσα στον ακατάσχετο ενθουσιασμό μου για το δίσκο και την προσωπική σας ηχητική απόλαυση. Beyond the waters of death!

Links:
Bandcamp
Youtube