Kaiser Chiefs

Υποβόσκει ένας άδικος σνομπισμός απέναντι στους Kaiser Chiefs. Ίσως η αποτελεσματικότητα της συνταγής τους αγχώνει. Το δικό τους punkόπνευστο indie κουβαλά την πιο χαρωπή new wave αμεσότητα. Σε πολλά κολλώδη ρεφρέν τους , είναι εμφανή κάποια στοιχεία, που λατρέψαμε στη μουσική των Ramones , αλλά δεν τα συγχωρούμε όταν προέρχονται από τους βρετανούς από το Leeds. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Η ακαταμάχητη τραγουδολίστα του πρώτου άλμπουμ, “Employment” (2005), αποτελεί ηθική προίκα, ενώ η επί charts ορειβασία του αντιπαθητικού ντελάλη “Ruby”, από το συμπαθές “Yours Truly, Angry Mob” (2007), έφερε και τα θεμιτά τάλαντα και τη θεμιτή φήμη.

“Off With Their Heads”, λοιπόν, και οι επάξιοι φορείς την χλαμύδας μιας μόδας επιστρέφουν με ένα ασήμαντο αλλά επαρκές άλμπουμ, χωρίς να εκπλήσσουν, ούτε να μεγαλουργούν. Παρά τη μετριότητα του περιεχομένου του δίσκου με τον απολαυστικό τίτλο, η κυκλοφορία του δεν ταρακουνά το κεκτημένο.

Η πομπώδης ημιαστεία ανουσιότητα του “Spanish Metal” υποδέχεται με τον πλέον ακατάλληλο τρόπο, ενώ το «καθώς πρέπει» single “Never Miss A Beat” υπενθυμίζει τη λαοφιλή ιδιοφυία, που δυναμιτίζει τις συναυλίες των Kaiser Chiefs. Όσοι βρέθηκαν σε μια από αυτές, γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται. Η ρυθμική βαριεστιμάρα του “Like It Too Much” ακολουθεί μια σχετικά πιο ώριμη οδό, που είναι ομολογουμένως αρεστή, αλλά όχι και «too much». Το δε “You Want History” τολμά να ενορχηστρώσει πονηρά, στη διπλή του ρεφρενολαγνεία, την μετά-disco pop του τέλους των eighties.

Αν εξαιρέσουμε μερικά από τα παραπάνω, αλλά και το εμπλουτισμένο britpop του “Addicted To Drugs”, οι υπόλοιπες συνθέσεις του δίσκου είναι μάλλον αδιάφορες, παρότι δεν υστερούν ούτε στη γραφή, ούτε στο ύφος. Αυτό που λείπει είναι ένα μέρος εκείνης της αμείλικτης πειθούς, που είχε ανάψει το φιτίλι προ τριετίας και που – σαν ευχή και κατάρα – υπήρξε και αιτία χλεύης. Οι προκλητικές πινελιές δεν ενοχλούν, ούτε καν το εν πρώτοις αποδιοπομπαίο rap καταμεσής του “Half The Truth”. Οι απεγνωσμένες ενορχιστρωτικές προσπάθειες εξωραϊσμού του pop εαυτού της μπάντας, δεν σοκάρουν. Απλώς, τούτος εδώ ο πίνακας βγήκε λιγότερο ικανοποιητικός.

Είναι γνωστό ότι μπορεί να «το ‘χεις» και να σου φύγει. Οι Kaiser Chiefs «το» καρτούν ακόμη, αλλά εικάζω ότι, αν η επόμενη κίνηση δεν τραντάξει την αδρεναλίνη, ίσως αποδειχτεί μοιραία. Πάντως, ως ακροατής δεν πτοούμαι. Με το σβέρκο να πάλλεται σπασμωδικά, θα μουρμουρίζω, για πολύ καιρό:

«It’s coooool to know nothing...».