Jane's Addiction

Θυμάμαι μια κουβέντα για τους Jane's Addiction που είχε προκύψει σε μια γενικότερη συζήτηση περί μουσικής με μια καλή παρέα, όπου είχα καταλήξει στο, μεταξύ σοβαρού και αστείου, συμπέρασμα πως οι Jane's Addiction είναι poser rock για σκεπτόμενους ανθρώπους. Δε θα μπω στη διαδικασία να αναφέρω πιο poser rock είναι για τους μη σκεπτόμενους, γιατί με βλέπω να ψάχνω πηγάδι να κρυφτώ αν με διαβάσει κανένας οξύθυμος. Είναι και δύσκολες οι εποχές γενικώς, ας μην προκαλούμε... Sorry, σοβαρεύω. Φυσικά και δεν είναι poser rock οι Jane's Addiction, ασχέτως εάν ο Perry Farrell και ο Dave Navarro ως φιγούρες σου έβγαζαν λίγο-πολύ ένα ποζεριλίκι.

Το στίγμα που έχουν αφήσει οι Jane's Addiction στο λεγόμενο alternative rock είναι αδιαπραγμάτευτο για κάποιον που είχε την ευκαιρία να ακούσει τα δύο πρώτα άλμπουμ του συγκροτήματος, "Nothing's Shockin'" και "Ritual De Lo Habitual". Δράττοντας την αναφορά σε αυτά τα άλμπουμ-κολοσσούς, να προτρέψω όποιον διαβάζει αυτό το review και δεν τα έχει ακούσει να σταματήσει την ανάγνωση άμεσα και να επιστρέψει αφού έχει γευθεί την ιστορία των Jane's Addiction. Μετά το "Ritual De Lo Habitual" επήλθε και η πρώτη διάλυση, ύστερα ένα βραχύβιο reunion το 1997, άλλο ένα reunion μεταξύ 2001 - 2004 και το άλμπουμ "Strays" και -ω έκπληξις- άλλη μια επανένωση το 2008 που κρατάει μέχρι σήμερα και μας φέρνει την τέταρτη δουλειά της μπάντας, "The Great Escape Artist".

Πρώτη δισκογραφική δουλειά το 1988, τρία reunion και φτάσαμε στο 2011. Έχουν οι Jane's Addiction να προσφέρουν κάτι στη μουσική πλέον, ειδικά από τη στιγμή που είναι μια μπάντα «γεφύρι της Άρτας»; Και όμως, η αραιότατη δισκογραφική παρουσία του συγκροτήματος εδώ και 20+ χρόνια ίσως και να λειτούργησε ευεργετικά στην περίπτωσή τους και να προκάλεσε συσσώρευση ιδεών, με αποτέλεσμα οι Jane's Addiction να μας παραδίδουν ένα αξιοπρεπέστατο άλμπουμ. Θα ήταν ουτοπία να περιμένουμε επικά πράγματα από το group, τα οποία θα έρχονται σε πλήρη σύγκριση με τις δύο πρώτες δουλειές τους, και απ' ό,τι φαίνεται το ίδιο έχουν συνειδητοποιήσει και οι ίδιοι και στο "The Great Escape Artist" κάνουν μια εμφανή προσπάθεια να κάνουν κάτι διαφορετικό.

Χωρίς να χάνεται ούτε στο ελάχιστο ο rock χαρακτήρας της μπάντας, στο "The Great Escape Artist" οι Jane's Addiction φλερτάρουν έντονα με πιο industrial ήχους και, ενώ το αποτέλεσμα δε σε αφήνει και με ανοιχτό το στόμα, εν τούτοις ρέει άφθαρτο και στα δέκα κομμάτια του άλμπουμ, κάνοντας την (πολλοστή) επανένωση τους να αποκτάει πραγματικό νόημα και να μην έχει εντελώς τυπικό χαρακτήρα. Η «βιομηχανική» τόνωση που προσπαθούν να προσδώσουν στον ήχο τους φαίνεται προφανέστατα σε κομμάτια όπως το "Curiosity Kills" και το "Irresistible Force" αλλά και στον τρόπο που ο Navarro πλέον εκφράζεται ως κιθαρίστας. Έχει αφήσει στην άκρη πομπώδη riff και εντυπωσιακά solo, δουλεύοντας περισσότερο στο πώς θα ακούγεται και όχι τι θα παίζει. Ένας συμβιβασμός που σαν σκέψη ίσως να μην τον κολακεύει, αλλά στην πράξη δείχνει να δουλεύει καλά στις περισσότερες περιπτώσεις.

Το χεράκι του σε αυτήν τη, ζωτικής σημασίας, μετάλλαξη των Jane's Addiction έβαλε και ο, εκ των TV On The Radio, μπασίστας David Sitek, που είχε λόγο και στην παραγωγή του άλμπουμ. Σε αντίθεση με τον γνωστό και μη εξαιρετέο Duff McKagan, που δε στέριωσε ως αντικαταστάτης του Eric Avery στο μπάσο, ο Sitek επικρότησε τις ιδέες που του παρουσίασαν οι Jane's Addiction και τους βοήθησε να τις μετουσιώσουν. Αξίζει να σημειωθεί πως κατά τη διάρκεια δημιουργίας του "The Great Escape Artist" επέστρεψε και ο μπασίστας της εποχής 2001-2004, Chris Chaney, και ηχογράφησε και αυτός μαζί με τον Sitek.

Η δισκογραφική επιστροφή των Jane's Addiction, όπως προείπαμε, δεν ξεπερνάει τα «milestones» του παρελθόντος, αλλά με αρκετά κομψό τρόπο προσθέτει ένα νέο κεφάλαιο στην ταραχώδη ιστορία της μπάντας. Ενδεχομένως ο τρόπος που οι Jane's Addiction «διαπραγματεύονται» το "The Great Escape Artist" να ξενίσει κάποιους πιο «αγνούς» οπαδούς του συγκροτήματος, που περίμεναν και πάλι κάτι ευθύ rock μουσικά, όπως ήταν το "Strays" του 2003. Ακόμα και για αυτούς όμως υπάρχουν στιγμές, όπως το "End To The Lies", το "Ultimate Reason" και το "Words Right Out Of My Mouth", που δεν πρέπει να τους αφήσουν παραπονεμένους.