Jag Panzer

Είναι πολλές οι φορές που σκέφτομαι τι τελικά περιμένει κάποιος οπαδός από ένα συγκρότημα και πόσο ικανοποιημένος είναι από το τελικό αποτέλεσμα. Έπειτα σκέφτομαι ότι καθείς έχει τα κριτήρια του για να του αρέσει κάτι ή όχι. Η λέξη «απαίτηση» πρέπει να υπάρχει στη σκέψη και την κριτική ικανότητα ενός οπαδού; Μάλλον ναι. Αλίμονο αν αντιμετωπίζουμε επιφανειακά ένα άλμπουμ. Αλίμονο και κρίμα αν τους πρωτεργάτες ενός είδους τους χαϊδεύουμε συνεχώς και δεν είμαστε αντικειμενικοί απέναντι τους. Όλα τα παραπάνω ήταν οι πρώτες σκέψεις στη θέα του νέου δίσκου των Jag Panzer, "The Scourge Of Light", επτά χρόνια μετά την προηγουμένη δουλειά τους, ενός group που, είτε το θέλουμε, είτε όχι, αποτελεί έναν από τους άξιους αντιπροσώπους στο αμερικανικό power metal. Το πρώτο άλμπουμ τους, "Ample Destruction", ακόμα και 27 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, προσφέρει άπειρες στιγμές μουσικών ονειρώξεων στους οπαδούς. Όμως μπορούν και έχουν να δώσουν ακόμα;   

Τα χρόνια βεβαίως περνάνε και μάλιστα γρήγορα. Από την παρθενική τους δουλεία κυκλοφορήσαν άλλες επτά πριν το "The Scourge Of Light". Εξαιρώντας το δεύτερο άλμπουμ, "Dissident Alliance", που οι λέξεις «απαίσιο» και «απαράδεκτο» μονό το χαρακτηρίζουν, έχουν κυκλοφορήσει προσπάθειες που πάνω-κάτω είναι στο ίδιο μουσικό ύφος. Έτσι και η νέα κινείται στα γνωστά αυτά μονοπάτια. Αν τους έχεις ξανακούσει, θα βρεις ευτυχώς άλλο ένα άλμπουμ ποιοτικού αμερικανικού power/metal. Αν πάλι για κάποιο λόγο δεν τους ξέρεις, ενημερώσου ότι οι Jag Panzer αρέσκονται κυρίως σε αργές συνθέσεις, full στη μελωδία. Ακούγοντας τις σε πιάνει μια μικρή ανατριχίλα, όχι από φόβο, αλλά γιατί όλες είναι διανθισμένες από μια μυστικιστική, αποκρυφιστική ατμόσφαιρα, που σε καθηλώνει, ενίοτε σε «μαγεύει» κιόλας, πάντα με άκρως μεθυστικές μουσικές στιγμές. Σε αυτό συμβάλει ο τραγουδιστής του group, Harry "The Tyrant" Conklin, ο οποίος, εκτός του ότι είναι μια από τις καλύτερες φωνές στο είδος, όταν τον ακούς σε πιάνει ένα δέος, παρασύροντας σε στο ρυθμό του. Ωσάν Τζεπέτο θα σε κάνει τον Πινόκιο του, θέλεις δε θέλεις. Ο τρόπος που τραγουδάει είναι τόσο εκφραστικός, που ανά στιγμές κλείνοντας τα μάτια σου δημιουργούνται εικόνες μέσω των μελωδιών, σα να βλέπεις μια εντυπωσιακή θεατρική παράσταση. Όταν πάλι επιλεγούν να ανεβάσουν ταχύτητες, αυτό που θα νιώσεις είναι ένα ξαφνικό σπρώξιμο από πίσω προς τα εμπρός, το οποίο δε θα καταλάβεις από που σου ήρθε. Βλέπετε, τα γρήγορα τραγούδια των Jag Panzer είναι μια ωδή στο αμερικανικό metal. Χωρίς να «βαράνε» ασυστόλως, σου περνάνε μια απίστευτη ενέργεια, που σε συνεπαίρνει, κυρίως λόγω του όγκου της σύνθεσης. Κάθε μια ρέει σα γάργαρο νερό στον ποταμό, αφού η συνύπαρξη των οργάνων παρέχει μια αρμονικότητα μοναδική. Η εναλλαγή της μουσικής μέσα στο κάθε κομμάτι θα σε κρατήσει σε μια εγρήγορση που θα σου αρέσει, αφού έτσι θέλεις να το ακούς.     

Αυτοί είναι οι Jag Panzer. Τα τρία από τα τωρινά μέλη -Harry Conklin (φωνή), Mark Briody (κιθάρα) και John Tetley (μπάσο)- είναι από την πρώτη στιγμή μαζί, μεγαλώνοντας ο ένας δίπλα στον άλλο. Το συγκρότημα είναι όλη τους η ζωή. Αυτός είναι και ο λόγος που ηχούν σαν καλοδουλεμένη μηχανή παραγωγής ωραίων τραγουδιών. Οι τωρινοί δυο κιθαριστές και κύριοι συνθέτες, Mark Briody και Christian Lasegue, είναι σε απίστευτη φόρμα. Αυτό κάνουν όλα τα χρόνια, δε θα το αλλάξουν τώρα. Δεν υπάρχει λόγος. Τι και αν τα μαλλιά άσπρισαν κάπως; Αυτοί κοιτάνε πίσω και γελάνε, αφού νιώθουν έφηβοι, κάτι που αποδεικνύεται από τα κομμάτια τους. Αν ψάξεις τις ηλικίες τους και μετά ακούσεις τα δημιουργήματα τους θα απορήσεις με την εφηβικότητα που αποπνέουν. Στο "The Scourge Of Light", μετά από πολλές ακροάσεις, δυο πράγματα σου μένουν, πλην των συνθέσεων: η πεντακάθαρη παραγωγή, που έγινε στα διάσημα Morrisound Studios και χαρίζει πολλά credits, προϊόν του πολύ γνωστού Jim Morris, αλλά και το τελευταίο τραγούδι, "The Book Of Kells", το οποίο αφηγείται την ιστορία των tattoos ενός άνδρα που ξαφνικά ζωντανεύουν. Κατ' εμέ ευφυέστατο σενάριο.   

Τους Jag Panzer είτε θα τους αγαπήσεις είτε θα σου είναι αδιάφοροι. Μέση κατάσταση δεν υπάρχει. Παρόλο που ο καθένας έχει σίγουρα το γούστο του, καλό θα είναι να τους ακούσει αν δεν το έχει κάνει. Θεωρώ ότι όσοι έχουν συνεισφέρει τα μέγιστα σε ένα είδος επιβάλλεται να τους γνωρίζουμε ηχητικά και ας μη μας αρέσουν. Τουλάχιστον θα έχουμε άποψη που κανείς δε θα μπορέσει να αμφισβητήσει. Τι πιο σημαντικό από αυτό;