Ill Nino

Ακόμη κι όταν ένα μουσικό ρεύμα έχει παραδώσει προ πολλού το πνεύμα του, πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα επιμένουν να το εκπροσωπούν, παραμένοντας τίμιοι ή παρωχημένοι, ανάλογα με τη γωνία από την οποία το βλέπει ο καθένας. Η γραμμή που διαχωρίζει την αποδοχή από την περιφρόνηση είναι πράγματι πολύ λεπτή, και πόσο μάλλον όταν στη θέση του εν λόγω ιδιώματος βρίσκεται το nu metal, που ανέκαθεν είχε φανατικούς υποστηρικτές αλλά και πολέμιους.

Η πορεία των Ill Niño -όπως όλων των κοινών θνητών- είχε την περίοδο ακμής και τα σκαμπανεβάσματά της, με την φετινή τους επιστροφή να αποκτά από τους ίδιους χαρακτήρα επαναπροσδιορισμού του ύφους τους. Τουτέστιν, η συνταγή παραμένει ίδια και απαράλλαχτη με τη δοκιμασμένη, με τη διαφορά ότι η μπάντα παρουσιάζεται εμφανώς βελτιωμένη στον συνθετικό τομέα, αλλά και πιο προσηλωμένη στην ουσία του στόχου της.

Με την επιμεταλλωμένη πλευρά των Αμερικανών τονωμένη, το "Epidemia" δείχνει από την πρώτη ακρόαση τα δόντια του, διατηρώντας το latin ταμπεραμέντο του ενεργό παρότι σαφώς περιορισμένο. Η εναρκτήρια τριάδα των "The Depression", "Only The Unloved" και "La Epidemia" ορίζει την επιθετική διάθεση της μπάντας, παραπέμποντας σε μια πιο τσαμπουκαλεμένη εκδοχή της αντίστοιχης έναρξης του ντεμπούτου τους, "Revolution Revolución", ενώ λίγο αργότερα τα "Demi God" και "Escape" καταφέρνουν να κρατήσουν ψηλά το ενδιαφέρον, το μεν μέσω του κολλητικού lead του και το δε λόγω της εκτενούς παρουσίας του tribal στοιχείου.

Ενδιάμεσα αυτών, ωστόσο, φαίνεται να σχηματίζεται μια μικρή κοιλιά, υπόλογες για την οποία κρίνονται οι πιο ήρεμες στιγμές των "Eva" και "Time Won't Save You", καθώς και το cheesy "Forgive Me Father", με την εξασθένιση του δίσκου στο δεύτερο μισό του να γίνεται γρήγορα αισθητή. Επιπλέον, η επανάληψη της γνώριμης -κάφρικα κουπλέ / μελωδικά ρεφρέν- μανιέρας τους αρχίζει να κουράζει από ένα σημείο και μετά.

Παρόλα αυτά, οι εντυπώσεις που αφήνει το άλμπουμ με το τελείωμά του είναι συνολικά θετικές, κάτι που οφείλεται ξεκάθαρα στη δυναμική των πρώτων κατά σειρά τραγουδιών, αλλά και στην πρόοδο που έχει επιτευχθεί σε συνθετικό επίπεδο. Μπορεί οι Ill Niño να μην πρωτοτυπούν ούτε για μια στιγμή στο "Epidemia", όμως αυτό δεν είναι αρκετό ώστε να το καταστήσει λιγότερο προσφιλές στις τάξεις των οπαδών τους και -σε τελική ανάλυση- έναν τίμιο δίσκο για ό,τι αντιπροσωπεύει.