Howling Sycamore

Seven Pathways To Annihilation

Prosthetic (2019)
Από τον Άλκη Κοροβέση, 03/07/2019
Ο δεύτερος δίσκος των Howling Sycamore στέκεται στο ύψος του ντεμπούτου τους εξερευνώντας και διευρύνοντας τα πολυδιάστατα μονοπάτια του avant-garde προοδευτικού metal
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τους Howling Sycamore τους συναντήσαμε πρώτη φορά το 2018 όταν και κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ τους. Ως πρωτοεμφανιζόμενο σχήμα αποτελούμενο από καταξιωμένους μουσικούς όπως οι Tiso, Grossmann και McMaster είχαν καταφέρει να προκαλέσουν το ενδιαφέρον μας με το προοδευτικό avant-garde metal τους. Θα έλεγε κανείς πως είναι από τα super-group που το συνολικό αποτέλεσμα είναι ανώτερο από το άθροισμα των επιμέρους στοιχείων του. Έχοντας εκτινάξει τις προσδοκίες ήδη αρκετά ψηλά, η κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου τους σε τόσο σύντομο διάστημα, έρχεται να ξεκαθαρίσει αν πρόκειται για ένα one-hit wonder ή υπάρχει «ψωμί» στην υπόθεση.

Στο "Seven Pathways To Annihilation" θα εντυπωσιαστείς αν είναι η πρώτη φορά που ακούς τους Howling Sycamore. Ο συνδυασμός των ακραίων στοιχείων σε κιθάρα και τύμπανα με τα θεατρικά - αλλά αρκετά old-school - καθαρά φωνητικά του McMaster δημιουργεί μια «άβολη» αίσθηση, ένα αποτέλεσμα που, ωστόσο, σε προκαλεί με το πόσο καλά δεμένο είναι.

O Tiso, ως ιθύνων νους της μπάντας, εξελίσσει τον ήχο που ξεκίνησε με τους Ephel Duath, μαλακώνοντας αρκετά στοιχεία του σε σχέση με το ντεμπούτο των Howling Sycamore. Φυσικά, μην περιμένετε να ακούσετε κάποιο χιτάκι στο "Seven Pathways To Annihilation", αφού με το ζόρι θα βρείτε έστω ρεφρέν. Ωστόσο, το υλικό είναι αρκετά «εγκεφαλικό», απαιτώντας εξίσου τη συγκέντρωση του ακροατή ώστε να αντιληφθεί τις πολυεπίπεδες συνθέσεις του δίσκου.

Πιο μικρή, δυστυχώς, αυτή τη φορά η συμμετοχή του σαξοφωνίστα Lamont, η οποία περιορίζεται στο "Sorcerer", αλλά εξίσου σημαντικές και οι πινελιές από τους Marty Friedman, Kevin Hufnagel και Matt Baldwinson σε ορισμένα κιθαριστικά σόλο.

Με τον δεύτερο τους δίσκο το σχήμα των Howling Sycamore δείχνει ότι έχει ποιότητα, δεν επαναπαύεται όσον αφορά τη δημιουργικότητα του και καταφέρνει να χτίσει μια ταυτότητα, αρκετά ιδιαίτερη, η οποία ωστόσο απευθύνεται σε ένα αρκετά ευρύ κοινό. Καλύπτοντας το αχανές φάσμα του progressive χώρου, το "Seven Pathways To Annihilation" δεν ξαφνιάζει, όπως έκανε ο προκάτοχός του, αλλά στέκεται εξίσου ψηλά ποιοτικά.

  • SHARE
  • TWEET