Hate

Οι Hate μετράνε παραπάνω από 25 χρόνια ύπαρξης έχοντας μέχρι σήμερα στο βιογραφικό τους δέκα full length κυκλοφορίες. Διόλου άσχημα για ένα πολωνικό συγκρότημα που παίζει ακραίο metal θα έλεγε κανείς. Όπως και να έχει, το "Auric Gates Of Veles" αποτελεί την ενδέκατη δισκογραφική τους δουλειά και την πρώτη υπό τη δισκογραφική στέγη της Metal Blade Records.

Σε αυτή, προχωράνε στην ηχητική στροφή που έκαναν με την προηγούμενή κυκλοφορία τους, "Tremendum", μπολιάζοντας το death metal τους με περισσότερα black metal στοιχεία πετυχαίνοντας έτσι να δημιουργήσουν έναν πραγματικά καλό δίσκο, που μοιάζει ικανός να τους κάνει να ξεχωρίσουν και να τους προσφέρει ευρύτερη αναγνώριση.

Και όποιος έχει αμφιβολίες μπορεί άνετα να βάλει να ακούσει το "Seventh Manvantara" που ανοίγει το "Auric Gates Of Veles" προσφέροντας στον ακροατή ισχυρές δόσεις ποδοβολητου που συνοδεύονται από αξιομνημόνευτα riff αλλά και από μια εκπληκτική ερμηνεία από τον Adam Buszko, ο οποίος πετυχαίνει κάτι που μοιάζει όλο και πιο δύσκολο τα τελευταία χρόνια˙ να παράγει ακραία φωνητικά που φανερώνουν ταυτότητα και όχι απλά μέτριες καφρίλες με μοναδικό στόχο να συνοδεύσουν τη μουσική. Σε αντίθεση λοιπόν με αρκετούς συναδέλφους του, ο Buszko πετυχαίνει να ενσωματώσει στον δίσκο death metal φωνητικά εμποτισμένα με μια black metal χροιά και προσέγγιση που, στα αυτιά μου τουλάχιστον, τον καθιστούν από τους πιο ενδιαφέροντες τραγουδιστές εκεί έξω.

Όπως βέβαια είπα και στην αρχή, το μπλέξιμο death και black metal αποτελεί στην ουσία το σήμα κατατεθέν του δίσκου. Κι ευτυχώς οι Hate αποδεικνύονται εξαιρετικά ικανοί στο γήπεδο που επιλέγουν να παίξουν μπάλα. Οι κιθάρες πηδάνε από το ένα riff στο άλλο με εξαιρετική ευκολία ενώ το πιο εντυπωσιακό είναι το πώς καταφέρνουν να φέρνουν στο μυαλό μέσα στο ίδιο κομμάτι τους Nile, τους Mayhem, τους Vader και τους Rotting Christ. Παράλληλα, ο Paweł Jaroszewicz στα drums κάνει σπουδαία δουλειά γεμίζοντας το κομμάτι συνεχώς, αποφεύγοντας να εγκλωβιστεί στην ηχητική μονοτονία των blast beats, κι εστιάζοντας αποκλειστικά στην ουσία της μουσικής χωρίς αχρείαστες φιγούρες.

Άλλοτε αργόσυρτοι ("Auric Gates Of Veles"), άλλοτε καταιγιστικοί ("Triskhelion") και άλλοτε στα όρια του επικού ήχου, με το "Sovereign Sanctity" να αποτελεί κατά τη γνώμη μου την κορυφαία στιγμή του δίσκου και πιθανόν μια από τις καλύτερες της χρονιάς όσον αφορά το ακραίο metal, οι Hate στον ενδέκατο δίσκο τους παραδίδουν μαθήματα στο είδος και κάνουν μεγάλα ονόματα του χώρου να μοιάζουν με λυκειακό συγκρότημα που τζαμάρει σε κάποιο ξεχασμένο υπόγειο. Και, προς τιμήν τους, έχουν πετύχει να ενσωματώσουν πλήρως όλες τις επιρροές τους με αποτέλεσμα ο ήχος τους να φανερώνει ένα συγκρότημα με ξεκάθαρη ταυτότητα και ηχητικό όραμα.

Κάπου εδώ βέβαια θα ήταν καλό, σε περίπτωση που σας μπέρδεψα, να ξεκαθαρίσω πως οι Hate σε καμία, μα καμία περίπτωση δεν πρωτοτυπούν. Δηλαδή, ούτε καν. Οποιοσδήποτε ασχολείται συστηματικά με τις ακραίες εκδοχές του metal, με κάποιο τρόπο, έχει ξανακούσει ό,τι εμπεριέχεται στο "Auric Gates Of Veles". Όμως, το metal των Hate δεν είναι μιμητικό. Είναι ακραίο, επιθετικό και μανιασμένο ενώ, παράλληλα, κουβαλάει όλο το συναισθηματικό ζόφο της black metal σκηνής και πετυχαίνει να διατηρείται πολυδιάστατο χάρη στα εξαιρετικά riffs και στις συνεχείς εναλλαγές εντός των κομματιών.

Όλα αυτά, σε συνδυασμό με μια παραγωγή που τονίζει τα δυνατά τους σημεία, τα έξυπνα τοποθετημένα ambient στοιχεία, και κυρίως με την εξαιρετική ερμηνεία του Adam the First Sinner, καθιστούν τον δίσκο απολύτως εθιστικό. Μόνη αδυναμία που θα τους χρέωνα είναι το στιχουργικό κομμάτι όπου εμπνέονται από την σλαβική μυθολογία. Κατανοώ τις προθέσεις τους, καταλαβαίνω επίσης πως πολλοί ακροατές βρίσκουν τέτοιου τύπου θεματολογίες ενδιαφέρουσες, αλλά θεωρώ ότι όλο αυτό στη σημερινή εποχή απλά αναλώνεται σε χιλιοειπωμένα cliché και φανερώνει μία μεταλλάδικη αφέλεια που, προσωπικά, πλέον τη βρίσω λίγο ανυπόφορη.

Όπως και να έχει, το "Auric Gates Of Veles" αποτελεί μια δουλειά ικανή να αναδείξει το συγκρότημα στην ελίτ των κορυφαίων του ιδιώματος που ονομάζουμε blackened death metal. Από μένα, ένα μπράβο στους Hate για τη δισκάρα που μας χάρισαν κι ελπίζω να τους δούμε σύντομα από τα μέρη μας.

Bandcamp