Goat

Commune

Sub Pop / Rocket / Stranded Rekords (2014)
Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 01/09/2014
Η μοναδική εν ζωή μπάντα που μας ιντριγκάρει για την μουσική κι όχι για την αμφίεση των μελών της
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Όταν κυκλοφόρησε το "World Music" πριν δυο χρόνια, το σοκ ήταν τόσο μεγάλο που μετά βίας αποτυπώθηκε σε γραμμές η στιχουργική/μουσική τους δήλωση με την πρέπουσα ψυχραιμία. Δεν ήταν πως δεν είχαμε ξανακούσει τις μελωδίες τους κάπου, κάποτε, ήταν που τις ακούσαμε μαζεμένες όλες τους μέσα σε 38 λεπτά και ναι, ήταν λίγο έξω από τα νερά μας η διαχείριση του δίσκου. Προσθέστε και το στοιχείο της έκπληξης ή του αιφνιδιασμού αν προτιμάτε και θα συμφωνήσουμε όλοι πως δικαίως έλαβε την καθολική αποδοχή κοινού και κριτικών.

Στο "Commune" απουσιάζει η έκπληξη αυτή καθώς είμαστε προετοιμασμένοι, οι πρώτες μελωδίες όμως του "Talk To God" είναι ανακουφιστικές και καλοδεχούμενες καθώς συνειδητοποιούμε πως ακούμε καινούργιο υλικό. Ο κιθαριστικός τους ήχος είναι πλέον τόσο αναγνωρίσιμος που ευφραίνει καρδιά και νου κάθε φορά που εμφανίζεται σε πρώτο πλάνο, ιδίως όταν παίρνει τα ηνία από τα κρουστά που είναι και η βάση της μπάντας. Κι ο δίσκος; Είναι το "World Music II"; Είναι, όπως θα είναι και η κάθε κυκλοφορία των Goat. Η μουσική είναι παγκόσμια, θα εξακολουθήσει να είναι και θα μας το υπενθυμίζουν συνεχώς.

Αν θεωρήσουμε πως αρχικά τους απασχόλησε η «μαύρη» μουσική και οι αφρικάνικες ρίζες της, εδώ αναδεικνύουν την άμεση σχέση τους με την Ανατολή. Μπορεί να απουσιάζει ο Boubacar Traore, δεν είναι όμως πως δεν θα ακούσεις κλίμακες γνώριμες με εκείνες του πρώτου δίσκου, άλλωστε το "The Tribe" του Marvin "Hannibal" Peterson εξακολουθεί να είναι διαχρονική πηγή έμπνευσης, είναι πως το ανατολίτικο στοιχείο που υπήρχε κι αυτό στο "World Music" είναι πιο έντονο, μπροστάρικο κι όταν αναφέρομαι σε Ανατολή εννοώ από Τουρκία μέχρι Άπω Ανατολή. Μπορεί να μην έχουν ασχοληθεί με την ελληνική μουσική, Έλληνας όμως έχει υπάρξει μέλος της κολεκτίβας τους και δη πληκτράς, εξ ου και το σκάλωμα με ορισμένες μελωδίες τους.

Χρονολογικά, ίσως να έχουν πάει και λίγο πιο πίσω πατώντας κυρίως στα '60s όσον αφορά τον ήχο τους, έφεραν το μπάσο πιο μπροστά με μια ανεπαίσθητη 80-ίλα, προσέθεσαν κανα δυο noise αναφορές κι επανέφεραν στο προσκήνιο παλιούς γνώριμους κι αγαπημένους. Αρχικά τον Τούρκο Ersen (άκου κι άκου), έναν καλλιτέχνη που μεταμορφώθηκε από εγχώριο ασχημόπαπο σε διεθνή folk rock/psychedelic πρίγκιπα κι εν συνεχεία την παραδοσιακή μουσική της Άπω Ανατολής που έχουμε αγαπήσει ουκ ολίγες φορές, κυρίως μέσω των κινηματογραφικών παραγωγών της. Στο "Bondye" για παράδειγμα, η πρώτη εικόνα που σκάει στο μυαλό είναι ο περιβόητος χορός της Zhang Ziyi στο "House Of Flying Daggers" με την κρουστή κορύφωση, μόνο που εδώ δεν έχει να κάνει με μονομαχία, παρά με την αγαστή συνύπαρξη Ανατολής και Δύσης.

Το "Commune" είναι ένας μικρός σχετικά κύκλος που αρχή και τέλος είναι το ίδιο κι ενδιάμεσα μεσολαβούν συνθέσεις-ορεκτικό για το κυρίως πιάτο που θα αποδοθεί επί σκηνής. Οι Goat πάτησαν αρκετό φρένο στις περισσότερες συνθέσεις τους, δεν τις άφησαν να απλωθούν ούτε δευτερόλεπτο παραπάνω την ώρα που είχαν τα φόντα για κάτι τέτοιο και προτίμησαν να το πράξουν μελλοντικά στις ζωντανές τους εμφανίσεις, όπως μαρτυρά το "Live @ Ballroom Ritual". Αν πάταγαν το ίδιο φρένο και στα γυναικεία φωνητικά που κουράζουν πλέον όντας πάντα «στον Θεό» κι ακολουθούσαν πιο ήπια συνταγή, θα μιλάγαμε για έναν ακόμα αψεγάδιαστο δίσκο, αλλά πάλι κάποιον συγκεκριμένο σκοπό εξυπηρετούν. Η σύγκριση με το "World Music" είναι προσωρινή, η σημαντικότητα του οποίου θα φανεί όταν ένα έστω μικρό μέρος ακροατών, συνηγορήσει χαμηλόφωνα υπέρ του "Commune" προκειμένου να μην αποκαθηλώσει τον προκάτοχό του.
  • SHARE
  • TWEET