Freedom Hawk

Τελικά είναι πιο εύκολο να βρεις μια πολύ καλή άγνωστη μπάντα από ένα καλό δεξί μπακ για την ΑΕΚ κι όχι επειδή κυκλοφορούν πολλές από δαύτες (σπόντα για τον κιτρινόμαυρο σκάουτερ). Μία τέτοια περίπτωση είναι οι Αμερικανοί Freedom Hawk και ο πρώτος πλήρης δίσκος τους που θα μπορούσε πολύ εύκολα να τους εξασφαλίσει τη θέση του Edson Ramos Silva, καθότι πρωτοκλασσάτος και κολληματικός, εν αντιθέσει με το μικροσοπικό Βραζιλιάνο.

Ακούγονται αβίαστα και μονορούφι, πρωτοτυπούν με τον τρόπο τους λες και βρήκαν το χαμένο συνδετικό κρίκο stoner/doom κι ο τραγουδιστής τους, ωσάν άλλος Ozzy, καλεί κοντά του όποιους παραπονιάρηδες εξακολουθούν να τρώγονται με τα ρούχα τους: «Καλή η τάδε μπάντα, αλλά πολύ fuzzy για τα γούστα μου» ή «Σπουδαίοι heavy/doom rockers οι τάδε, λίγο βρωμιά παραπάνω να 'χαν όμως...». Ήρθε η ώρα και για σας λοιπόν που σας αρέσουν οι Truckfighters και οι sHeavy, αλλά δεν τους απολαμβάνετε όπως τους πρέπει.

Χωρίς να έχω ακούσει τα δύο προηγούμενα ep τους, οι Freedom Hawk μου έδωσαν την αίσθηση πως αρέσκονται σε ακροβασίες και σε κερασάκια στην τούρτα (άκου το solo made in "Emerald" στο "Palomino"), με μία παροιμιώδη χαλαρότητα που δε φτάνει όμως στα απεχθέντα όρια της οκνηρίας. Κάτι τέτοιοι μουσικοί με τις ιδέες τους είναι που ανεβάζουν την έννοια του «τεμπέλη» σε άλλο επίπεδο, αναγνωρισμένο από το κράτος, και μου δίνουν άθελά τους ακλόνητα (;) επιχειρήματα για να με υπερασπίζομαι...

...όταν αντικρίζω 12-13 τραγούδια σε μια κυκλοφορία και διάρκεια μεγαλύτερη των 50 λεπτών. Το "Sunlight" δε σπάει το ψυχολογικό φράγμα των 10 συνθέσεων, υπερβαίνει κατά τι το αντίστοιχο των 45 λεπτών συνολικής ακρόασης και το repeat πάει σύννεφο. Το "Lighting Charge" κερδίζει επάξια μια θέση στα καλύτερα άσματα της χρονιάς, το "Going Down" είναι το δικό τους "Solitude" κι έτσι ο έρωτας ήρθε με την πρώτη αφτιά.

Το αν θα μας προκύψει και αγάπη θα το δείξει η συνέχεια, εγώ πάντως «δε μπορώ, δε μπορώ να περιμένω».