Dusty Rhodes And The River Band

Κάτσε να σου πω. Οι Dusty Rhodes And The River Band είναι μεν άλλο ένα πρωτοεμφανιζόμενο indie σχήμα από την Καλιφόρνια, αλλά έρχονται να μας προτείνουν ένα καλειδοσκοπικό λιλιπούτιο σύμπαν που χωράει σε 177μισι κυβικά εκατοστά. Η αφετηρία του ήχου τους είναι στοιχειωμένη από την country, όπως αυτή ερμηνεύτηκε από τους The Band. Όμως, η μουσική τους έχει εμποτιστεί από πληθώρα άλλων επιρροών, χωρίς ποτέ να δώσει την αίσθηση πως είναι παραφορτωμένη.

Το εξώφυλλο του "First You Live", εμπνευσμένο από μια κάποια εβδομήνταζ ψυχεδέλεια, δεν ψεύδεται. Η χίπικη λουλουδοεισαγωγή σύντομα αφήνει τη θέση της στο μεγαλειωδώς ντοπαρισμένο folk ομώνυμο κομμάτι. Τα southern φωνητικά, το βελβετικό ρυθμικό πριόνισμα, το κιτς μελωδικό βιολί γεννούν μια υποψία για τη συνέχεια. Το "Leaving Tennessee" κάνει ακόμα ένα βήμα προς την country, με φυσαρμόνικα, μπάντζο, ακορντεόν και hillbilly αρμονίες. Μελό και άγρια δύση στο "Ghost Trails", στολισμένο με απατηλά οικείες surf / garage φωνές.

Άριστα γραμμένο, το "Dear Honey" μας βυθίζει σε μια παλαιοκινηματογραφική καραμελομελωδικότητα, πριν μας σφυρηλατήσει με καθαρτικό εορταστικό ρεφρέν και σαλουνίσια πλήκτρα. Ακολουθούν η '60s ποιότητα του "Oh Icicle", η πομπώδης pop υποτονικότητα του "Strike", το εμψυχωτικό νότιο γκόσπελ του "Keys To The Track" και το ευτραφές ημι-psych "Then You Pass". H σχιζοφρενής εισαγωγή του "Street Fighter" οδηγεί σε ένα πανίσχυρο progressive με σπασμωδικό ρεφρέν. Το αφηγηματικά ταξιδιάρικο "Grampa Mac" σβήνει στο ψυχεδελικό νανούρισμα του "Goodnight, Moonshine". Εντέλει, το "Ballad Of Graff" αναπτύσσει το μουσικό θέμα της εισαγωγής του δίσκου και το κάνει παρωχημένη αποχαιρετιστήρια μπαλάντα.

Σε κούρασα, καλέ μου αναγνώστη, μα οι λέξεις μου επ' ουδενί δεν αρκούν για να σκιαγραφήσουν την πραγματική εικόνα της δημιουργίας των έξι Καλιφορνέζων. Ασυδοσία στη χρήση μουσικών οργάνων, προφανής έλλειψη σοβαρότητας και εναλλαγές διάθεσης που ναρκώνουν τη λογική. Ξεκινώντας από βασικούς κανόνες country rock, διαστέλλουν το συναίσθημα, έως ότου ανεπαίσθητα να ενδώσουν σε ξεχαρβαλωμένες επάρσεις καταφατικού progressive (βλ. Yes).

Παρά ταύτα, το άλμπουμ αποτελεί μια αυτόνομη οντότητα, χωρίς περιττούς πλατειασμούς, ενώ από κομμάτι σε κομμάτι συμβαίνει η ίδια μελωδία να μεταμορφώνεται για να εξυπηρετήσει κάποιον συγκεκριμένο συναισθηματικό ρυθμό. Η μυρωδιά ενός μοντέρνου σήμερα είναι απανταχού παρούσα, χωρίς να προσκολλάται επιτηδευμένα, με αποτέλεσμα να εξαλείφεται η ημερομηνία λήξεως. Ίσως δια τούτο να φταίει η παραγωγή του Isaiah Owens των Mars Volta.

Και περήφανα, λοιπόν, κατάφερα να τελειώσω αυτή τη δισκοκριτική, χωρίς να χρησιμοποιήσω τη λέξη «πολυχρωμία» (ουψ!).