Dokken

Οι Dokken είναι από τις περιπτώσεις που μπορείς να χαρακτηρίσεις ως εφηβικό έρωτα, καθώς όσα χρόνια κι αν περάσουν, ό,τι και να γίνει, πάντα θα τον θυμάσαι. Μπάντα με τα όλα της, μεγαλούργησε στα 80s και παρέδωσε μαθήματα μελωδικότατης σκληρής μουσικής.

Φυσικά τα μέτρια άλμπουμ που ακολούθησαν κάπου ανάγκασαν τους περισσότερους να απομακρυνθούν, μεταξύ των οποίων και τον γράφοντα. Το ερώτημα όμως είναι αν το "Broken Bones", που οσονούπω κυκλοφορεί από την Frontiers (προβλεπόμενο), θα αποτελέσει τη σπίθα που θα φουντώσει τον έρωτα ή το ποτήρι που θα σβήσει και το τελευταίο καρβουνάκι που σιγόκαιγε όλα αυτά τα χρόνια στο καντήλι τους.

Η πρώτη παρατήρηση αφορά την φωνή του Don. Ναι, είναι ακόμη μεστή, ζεστή και ερωτική όσο παλιότερα, μπορεί να έχει χάσει λίγο την ένταση και την έκτασή της, αλλά ο Don είναι παλιά καραβάνα και δεν υπερβάλλει στον τρόπο ερμηνείας του, προσφέροντάς μας πραγματικά όμορφες γραμμές και μελωδίες. Ο Jon Levin εξακολουθεί να αγαπάει το παίξιμο του George Lynch, κάτι που αποδεικνύεται περίτρανα στον τρόπο που σολάρει. Ο Mick Brown αποτελεί για άλλη μια φορά σταθερή αξία πίσω από τα τύμπανα, ενώ η οικογένεια καλωσορίζει τον Sean McNabb στο μπάσο.

Η αλήθεια είναι πως οι Dokken κάτσανε και γράψανε πραγματικά καλά τραγούδια, στα οποία πρωταγωνιστής είναι -όπως πάντα- η φωνή και η κιθάρα. Από το γρήγορο εναρκτήριο "Empire" κάνουν σαφές πως δεν ήρθαν να μας παρουσιάσουν έναν δίσκο «ξεπέτα» και αφορμή για να βγουν στον δρόμο. Το αντίθετο μάλιστα. Το "Broken Bones" βγήκε για να τιμήσει το παρελθόν του συγκροτήματος, χωρίς μέτρια στιγμή, χωρίς fillers και χωρίς ίχνος έκπτωσης στην ποιότητα. Χωρίς να κατατάσσεται στα αριστουργήματα, κερδίζει άνετα μια θέση ανάμεσα στα αξιοπρόσεκτα, αφού δεν μπορείς να αγνοήσεις τραγούδια όπως τα "Fade Away", "Broken Bones" και "Best Of Me" που θυμίζουν άλλες εποχές , το "Victim Of A Crime" με την ανατολίτικη κλίμακα και το "Burning Away".

Οπότε, κάνοντας τη σούμα, θα πω πως οι die hard οπαδοί των Dokken οφείλουν να καταθέσουν τον οβολό τους και να αποκτήσουν το "Broken Bones" και θα περάσουν αρκετές ευχάριστες ώρες ακούγοντάς το. Για τους «νιούφηδες» συστήνω να ασχοληθούν αρχικά με τα τέσσερα πρώτα άλμπουμ της μπάντας και είμαι σίγουρος πως κάποια στιγμή θα αναζητήσουν και αυτόν τον δίσκο. Αλήθεια.