Dephosphorus

Από τις πιο ενεργές δισκογραφικά μπάντες των τελευταίων ετών, οι Dephosphorus δεν επαναπαύτηκαν και πολύ στις δάφνες του καταπληκτικού "Night Sky Transform" που κυκλοφόρησαν πριν δύο χρόνια και συμμετέχοντας με ένα κομμάτι ("Unknown To Thee") στη συλλογή "Monomaniac Vol 2&3" (συλλογή που έχει επιμεληθεί ο Πάνος, τραγουδιστής των Dephosphorus η οποία περιλαμβάνει ένα κομμάτι μέχρι ένα λεπτό σε διάρκεια, από 19 διαφορετικές μπάντες και μπορείτε να το ακούσετε εδώ), επιστρέφουν με νέο LP που όχι μόνο ταράζει τα νερά του ελληνικού ακραίου underground ήχου αλλά αναμένεται να μείνει και κλασικό.

Οι Dephosphorus συναρπάζουν για άλλη μια φορά. Συναρπάζουν γιατί το "Ravenous Solemnity" είναι ακόμα πιο μεγάλο, πιο τεχνικό, πιο δυσπρόσιτο αλλά και πιο μεγαλοπρεπές απ' ότι έχουν κάνει μέχρι τώρα. Με διάρκεια που φτάνει πάνω από τα 40 λεπτά, εξαπολύουν 14 ευφάνταστα κομμάτια, δομημένα με τέτοιο τρόπο που είναι σαν να διηγούνται κάποιου είδους παγανιστική ιστορία. Το αυτοαποκαλούμενο astrogrind τους, αν και ίσως παραπλανήσει κάποιους με αυτό το όνομα, περιγράφει άψογα τόσο τη μουσική τους όσο και τη γενικότερη θεματολογία τους. Με περίσσιο νεύρο και φρενήρεις -κατά κύριο λόγο- ταχύτητες, κόβουν διαστημικές βόλτες σε κάθε παρακλάδι του hardcore punk, από το crust στο grind, προσεγγίζοντας όμως αυτά τα είδη με μια μοναδικά σκοτεινή και ψυχρή black metal διάθεση, που δεν αναλώνεται σε σόλο και εξωφρενικά περίτεχνα θέματα αλλά λειτουργεί σαν φάρος εξέλιξης και αφηγηματικότητας. Υπάρχουν βέβαια και τα αργά ακόμα πιο τιτάνια, σε σχέση με το παρελθόν, doom περάσματα όπως το όμοτιτλο κομμάτι τα οποία αν και δεν έχουν την απλότητα ενός "The Fermi Paradox" (από το "Night Sky Transform") για παράδειγμα, διατηρούν έστω και υποτυποδώς, το απαραίτητο groove που θα κάνει το σώμα και το κεφάλι να κλίνουν σπαστικά εμπρός και πίσω.

Λόγω προβλήματος στο χέρι, ο Νίκος Μεγαριώτης, αντικαταστάθηκε (προσωρινά ή μόνιμα, θα δούμε) από τον Γιάννη Βότση (των Nadiwrath, Ravencult, Thou Art Lord και άλλων), ο οποίος χάρη στην τεχνική του, την ταχύτητα και το άριστο παίξιμο του, δίνει ένα πιο έντονο black / death χαρακτήρα στις συνθέσεις. Ο Θάνος Μαντάς για άλλη μια φορά έχει τον ρόλο του μαέστρου, υπεύθυνος για την χαοτική διάσταση του δίσκου, δημιουργεί μαύρες τρύπες με τις δυσοίωνες κιθάρες του, wormholes και δίνες που καταπίνουν τα πάντα, άλλοτε ρίχνει το ρυθμό περνώντας σε κατάμαυρα doom μονοπάτια και άλλες φορές φρενιάζει και σκορπάει κοφτερά punk riff που κόβουν την ανάσα. Ο Πάνος Αγόρος δεσπόζει με τα high-pitched γρυλλίσματά του και σηκώνει την τρίχα με την κάθε του κραυγή. Οι στίχοι του κοφτεροί με σαφέστατα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα, καλυμμένοι με ένα συμπαντικό πέπλο, συνέχιζουν το concept του γίγαντα-θεού Dephosphorus να αναζητά το νόημα της ύπαρξης σε ένα κόσμο που αυτοκαταστρέφεται διαρκώς. Από αισθητικής άποψης, για άλλη μια φορά η Viral Graphics έχει κάνει υπέροχη δουλειά, παρουσιάζοντας ένα εξαιρετικό artwork το οποίο αντικατοπτρίζει εξαίσια το περιέχομενο του δίσκου.

Αν και σε κάποια σημεία πιάνω τον εαυτό μου να του λείπει η αμεσότητα των προκατόχων του, το "Ravenous Solemnity" σηματοδοτεί την εξέλιξη των Dephosphorus και φέρνει την παγκόσμια καθιέρωση ακόμα πιο κοντά για την αθηναϊκή μπάντα. Για το τελευταίο, σημαντικό ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι η μπάντα συνεργάστηκε με την αμερικάνικη Handshake Inc., οπότε και για πρώτη φορά θα κυκλοφορήσει δίσκος τους, επίσημα, στις Η.Π.Α., ενώ ταυτόχρονα οι επικοινωνιακές ικανότητες του Πάνου και τα πάρε-δώσε με το διακεκριμένο αμερικάνικο Cvlt Nation, ανεβάζουν όχι μόνο το status της μπάντας αλλά και της ελληνικής σκηνής γενικότερα χάρη στην προώθηση που κάνει. Το μόνο που μένει σαν εμπόδιο που πρέπει να ξεπεραστεί για να ακουμπήσουν κορυφή, είναι τα live. Όταν έρθουν και αυτά, θα παραμιλάμε.