Deerhunter

Monomania

4AD (2013)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 22/07/2013
Από τις καλύτερες φετινές indie στιγμές
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Το 2007 εντύπωση μου είχε κάνει το "Cryptograms", ένας indie rock δίσκος ο οποίος έμπλεκε πολύ όμορφα ψυχεδέλειες, πειραματισμούς και shoegaze θορύβους. Είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον μου καθώς κατάφερε να είναι θορυβώδες, χαοτικό, σκοτεινό, ζεστό και πλούσιο. Οι επαναλαμβανόμενοι ρυθμοί του σου κόλαγαν τον εγκέφαλο και τα ambient περάσματα είχαν καταφέρει να είναι το αντίθετο από βαρετά.

Έτσι φέτος αποφάσισα να ακούσω την νέα δουλειά των Αμερικάνων Deerhunter. Μια μπάντα η οποία είναι μία από εκείνες τις πολύ τυχερές που έχουν καταφέρει να λάβουν ένα εκπληκτικό όγκο από καλές κριτικές και τεράστια λαϊκή αποδοχή.

Να λοιπόν, το "Monomania" που παρουσιάζει, μέσα από τις συνθέσεις του, ένα ανεξάρτητο rock και ταυτόχρονα ένα θορυβώδες pop. Οι neo-psychedelia μυρωδιές, τα τόσο βρώμικα και έξυπνα garage rock περάσματα και η γενική lo-fi ατμόσφαιρα κάνουν την διαφορά. O νους της μπάντας, Bradford Cox, κάνει πραγματικά ότι θέλει εδώ. Μόνιμα παραμορφωμένα φωνητικά υπό garage φίλτρα κάνουν την ακρόαση συναρπαστική. Η κιθάρα στο υπερβρώμικο "Leather Jacket II" κρατάει το κομμάτι πανέμορφα. Το "Pensacola" παρουσιάζει μια southern εκδοχή του θορύβου, ενώ το "Dream Captain" ουρλιάζει "I'm a poor boy from a poor family" μεταξύ σκισμένων country riff. Το απαλό post-punk του "Sleepwalking" κοιτάζει πίσω σε περασμένες δεκαετίες, για να έρθει το ομώνυμο του δίσκου να μας διδάξει avant-garde noise-rock! Αντίλαλος και ακουστική κιθάρα και όνειρα του εαυτού μας στο τόσο απλό μα συνάμα χαοτικό "Nitebike".

Τελικά, οι Deerhunter παράγουν ένα drone/noise pop υπό ψυχεδελικές κιθάρες, noise-rock ιδέες, garage φωνητικές εκδοχές και post-punk ακρότητες. Φαντάζει ήδη μοντέρνο και πρωτοποριακό και ακούγεται πανεύκολα και από απαίδευτα αυτιά. Δεν ξέρω αν καταφέρει να ξεπεράσει το "Halcyon Digest" του 2010, αλλά ίσως είναι κάπως άκυρο και να τα συγκρίνουμε. απευθύνεται από φίλους των My Bloody Valentine και του Ty Segall, μέχρι οπαδούς των The Men, των Animal Collective και των Tame Impala. Όσο αταίριαστα είναι μεταξύ τους τα παραπάνω συγκροτήματα, τόσο καινοτόμα είναι και τα συνθετικά σκαμπανεβάσματα αυτής της κυκλοφορίας, και μάλλον εδω κρύβεται όλο το ενδιαφέρον.
  • SHARE
  • TWEET