David Gilmour

Rattle That Lock

Columbia (2015)
Από τον Πάνο Παπάζογλου, 02/10/2015
Περιέχει εκείνες τις μικρές στιγμές μαγείας, οι οποίες αρκούν για να ξεχωρίσουν τον κιθαρίστα από τον μύθο, χωρίς να αποτελεί την κορύφωση της προσωπικής του καριέρας
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Με τους Pink Floyd να βρίσκονται ήδη στη σφαίρα του μύθου εδώ και δεκαετίες, η υστεροφημία τους και το μεγαλείο της μουσικής τους κατά καιρούς ανανεώνεται, με το ενδιαφέρον να παραμένει και τους Roger Waters και David Gilmour να απασχολούν το κοινό, είτε με νέες κυκλοφορίες, είτε με φλοϋδικές περιοδείες και επισκέψεις στο παρελθόν. Και αν το "Endless River" ήταν ένα αμάλγαμα ημιτελών συνθέσεων και κομματιών από τη διαδικασία ηχογράφησης του "Division Bell", ή ο Roger Waters περιοδεύει ανά την υφήλιο μεταφέροντας την υπερπαραγωγή του "The Wall", η περίοδος δημιουργικότητας του Gilmour τον οδηγεί στην ηχογράφηση ενός ακόμα προσωπικού δίσκου. Έστω κι έτσι, το όνομα των Floyd διατηρείται εμμέσως στην επικαιρότητα. Το "Rattle That Lock" παρ' όλα αυτά έχει το δύσκολο έργο της διαδοχής ενός πολύ καλού "On An Island", αλλά και της άμεσης σύγκρισης με κάθε κιθαριστική συνεισφορά ενός χαρακτηριστικού θρύλου της σύγχρονης μουσικής σκηνής.

Προφανώς και άμεσα αναγνωρίσιμο όσον αφορά τις ερμηνείες του Gilmour, αλλά και τα κιθαριστικά του αποφθέγματα που θα μπορούσαν να έχουν το χαρακτηριστικό των πνευματικών δικαιωμάτων. Όπως και προηγουμένως, ο δίσκος ανοίγει με ένα ορχηστρικό κομμάτι, με τις γνωστές μανιέρες της εισαγωγής στο κλίμα ενός τέτοιου μουσικού, με την κιθάρα να σιγοντάρει την ατμοσφαιρική συνεισφορά των πλήκτρων. Από κει και πέρα, η Polly Samson αναλαμβάνει ακόμα μια φορά τον ρόλο της αρωγού στο στιχουργικό κομμάτι και συμμετέχει ξανά στην παραγωγική διαδικασία ενός άλμπουμ του συντρόφου της. Η μουσική καθ' όλη τη διάρκεια του "Rattle That Lock" χαρακτηρίζεται από μια ευρεία bluesy χροιά, αλλά και λίγες, αλλά άμεσες συνδέσεις με το "Endless River" και το "Division Bell" προφανώς. Ambient ρυθμοί, pop συνειρμοί, αλλά και jazz ανησυχίες είναι στοιχεία που αποτελούν μέρος της ταυτότητας του άλμπουμ. Στο ομώνυμο κομμάτι, ενδεχομένως το μοναδικό που κάπως groove-άρει με περισσότερο '80s ρυθμό, ο Gilmour βρίσκει την ευκαιρία για κάτι σχετικά διαφορετικό. Ακόμα ένα up tempo κομμάτι είναι το "Today", ενώ το "In Any Tongue" είναι ίσως η στιγμή του δίσκου που ο Gilmour αναδεικνύει τη διάθεσή του για το επικό και το μεγαλειώδες.

Στο "A Boat Lies Waiting", η κυριαρχία ενός ατμοσφαιρικού πιάνου στη σύνθεση τονίζει την απουσία του Rick Wright και αποτελεί άλλη μια δήλωση του δημιουργού του για τον συνοδοιπόρο του μετά και το "Endless River". Τα "Faces Of Stone" και "Dancing Right In Front Of Me", μπαλάντες και τα δύο, είναι συνθέσεις που πλησιάζουν την περίοδο του "On An Island", μελωδικές, αιθέριες και με ολίγη από τις πιο pop στιγμές των Floyd. Από κει και πέρα, το "In Any Tongue" που αναφέρθηκε ήδη είναι η σύνθεση εκείνη που ο «guitar hero» David Gilmour πλέον προσφέρει τα αναμενόμενα σόλο του, χωρίς ωστόσο να ξεφεύγει από την συνολική αντίληψή του που διατρέχει το άλμπουμ. To επίσης ορχηστρικό "And Then..." κλείνει το "Rattle That Lock" με τον ίδιο σχεδόν τρόπο που γίνεται και η εισαγωγή του με το "5 A.M.".

Εγγύτερα στο πνεύμα των μεταγενέστερων Pink Floyd και της συνεργασίας με μουσικούς, το "Rattle That Lock" είναι ένα άλμπουμ που περιέχει εκείνες τις μικρές στιγμές μαγείας που είναι ικανός να προσφέρει σε κάθε του νότα, ή κάθε του σόλο ο συγκεκριμένος μουσικός, χωρίς να αποτελεί βέβαια κορυφαία στιγμή στην καριέρα του. Με ένα σύνολο συνθέσεων και ενορχηστρώσεων που αποδεικνύει το μεγαλεπήβολο του εγχειρήματος, ο David Gilmour με ένα ευρύ φάσμα επιρροών και συμμετοχών στο νέο του άλμπουμ δεν ακούγεται φρέσκος, αλλά ορεξάτος για να ξαναβρεί αφορμή να παίξει τη μουσική που τον εκφράζει και τον χαρακτηρίζει. Και εφόσον κάθε νέο του άλμπουμ αποτελεί επιχείρημα περιοδείας, ο David Gilmour δεν μένει παρά να πρωταγωνιστεί διαχρονικά στα μουσικά δρώμενα. Και τα 51 λεπτά του "Rattle That Lock" είναι το επιστέγασμα της δημιουργικής φάσης ενός μουσικού καταξιωμένου που προσπαθεί να προσδώσει στην τέχνη του μια πολυφωνική άποψη. Αξιόλογο, χωρίς να είναι το προσωπικό αριστούργημά του.
  • SHARE
  • TWEET