Danzig

Deth Red Sabaoth

AFM Records (2010)
Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 24/05/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Είναι πολλά τελικά τα έξι χρόνια απουσίας. Εδώ μία και μόνο μέρα είναι αρκετή να σε γεμίσει με το συναίσθημα αυτό, πόσο μάλλον τόσος καιρός, και δόξα σοι που περιορίστηκε στο μουσικό κομμάτι της ζωής. Και μη μου φέρετε ως παράδειγμα το "The Lost Tracks Of Danzig" του 2007 γιατί καλή και άγια η ανάμνηση, αλλά παρόν δεν είναι. Ναι, θέλω να ξανακούσω τον Danzig που αγάπησα τότε κι όχι να τον θυμάμαι ως κάτι όμορφο που εν τέλει θα ξεθωριάσει κάποια στιγμή.

Το "Circle Of Snakes" έπασχε από φρέσκες ιδέες κι έμπαζε από τα κακώς τοποθετημένα industrial στοιχεία, που όσο κι αν προσπάθησε ο Danzig δεν τα ενσωμάτωσε αρμονικά στον ήχο του. Κι εδώ είναι που φαίνεται η μαγκιά ενός καλλιτέχνη. Οκ, δε μου βγήκε; Πάμε γι' άλλα, ακόμα κι αν αργήσουν. Άλλα; Τί άλλα; Ποιά άλλα; Δεν πάμε πίσω καλύτερα στα 90ς; Στην εποχή των "Danzig: I-II-III"; Άμα το 'χεις μαζί σου. Αν το έχει λέει; Ακόμα και ο κάκιστος ήχος του "Hammer Of The Gods" στη live απόδοση που ακούστηκε πριν την επίσημη πρώτη του "Deth Red Sabaoth", δεν στάθηκε ικανός να μετριάσει την αίσθηση του «καλώς ήρθες και πάλι»...

...πόσο μάλλον όταν αυτό πρωτοακούστηκε στην επίσημή του μορφή. Ανοιχτές αγκάλες και αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, τότε θα θυμηθώ τί σημαίνει αγάπη. Είναι από τις φορές εκείνες που νιώθεις από την πρώτη κιόλας νότα πως κάτι ανατριχιαστικό θα συμβεί στη συνέχεια και που δεν είναι δυνατό να χαλάσει στην πορεία. Το κατάλοιπο της industrial περιόδου που αχνοακούγεται στο "Black Candy" το εκλαμβάνω ως τον ύστατο αποχαιρετισμό αυτής κι όχι ως κουσούρι, με την blues-ιά στην εισαγωγή του "On A Wicked Night" να με προσυπογράφει και να εκτελεί χρέη ηρεμίας πριν από το αναμενόμενο ηλεκτρικό ξέσπασμα. Το νιώθω...

...πως ο Γκλεννάκος έχει κέφια και η à la "Mother" πρώτες νότες του "Deth Red Moon" με το ντέφι, μου δείχνουν το δρόμο της συγκίνησης. Δεν υπάρχει άλλος τραγουδιστής πέραν του Danzig που να έχει την ικανότητα να μεταμορφώσει το σαχλό τίτλο "Ju Ju Bone" σε κάτι τόσο αισθαντικά κακό. Ακόμα να ανατριχιάσω όμως. Βάστα καρδιά μου κι έρχονται οσονούπω τα 3:18 λεπτά του ημι-οργανικού "Pyre Of Souls: Incanticle" και η μετάβαση αυτού στο κυρίως κομμάτι που ακούει στο συγγενικό όνομα "Pyre Of Souls: Seasons Οf Pain". Ναι, ο Danzig είναι Σουηδός και κρυφακούει Bathory της επικής τους περιόδου και ναι, οι κοντοκουρεμένοι Metallica διασκευάζουν το "Alma Mater" μα τον Θλιμμένο Μπούφο!

Ανατρίχιασα που να με πάρει και να με σηκώσει! Αγάπησα ξανά και υπαίτιος είναι ο Evil Elvis. Το "Deth Red Sabaoth" δεν λογίζεται ούτε ως κορυφαίο come back, μήτε ως ένδειξη μεταμέλειας του δημιουργού του. Δεν του χρειάζεται άλλωστε. Είναι η ρίγη εκείνη που σου προσφέρει ένα απλό χάιδεμα στην πλάτη, ο ήχος όταν σου τρυπάει το δέρμα η βελόνα της δερματοστιξίας, όταν σου ψιθυρίζει στο αφτί η καλή σου πόσο πολύ θέλει να κοπείτε μαζί στο ίδιο σημείο και να πιείτε ο ένας το αίμα του άλλου, όταν τη ρωτάς αν αντέχει τον πόνο του "Left Hand Rise Above" κι εκείνη να σου απαντά «κι άλλο»...
  • SHARE
  • TWEET