Coprocephalic

Λίγο brutal death metal δεν έβλαψε ποτέ κανέναν και λέω λίγο γιατί οι Coprocephalic  ήρθαν να μου υπενθυμίσουν την love to hate σχέση που έχω με αυτό το ιδίωμα. Αυτό είναι το δεύτερο full-length άλμπουμ τους και, παρόλο που δεν είναι καθόλου κακό, κουβαλάει δυστυχώς κάποια από τα κουσούρια αυτής της σκηνής.

Ξεκινάμε από τα θετικά όμως και λέμε ότι αυτός ο δίσκος έχει πολλά και καλά riff. Έχει όμορφα lead πατροπαράδοτων τεχνικών και έναν καταιγιστικό ρυθμό απόδοσής τους. Έχει επίσης καλοζυγισμένες και σωστά τοποθετημένες εναλλαγές tempo που κυμαίνονται από  πολύ υψηλές έως και μεσαίες ταχύτητες. Όποτε έχουμε ελάχιστο slamming και σχετικά λίγα breakdown. Υπάρχουν και φιλικές συμμετοχές των γνωστών και μη εξαιρετέων βόθρων των Disgorge, Pathology και Guttural Secrete. Επίσης, τα μέλη της μπάντας έχουν άψογη τεχνική κατάρτιση για αυτό ο ήχος τους φλερτάρει με το τεχνικό death metal και θα μπορούσε εύκολα να μεταλλαχθεί σε αυτό αν η ίδια η μπάντα το επιθυμούσε. Μουσικά καθόλου μα καθόλου άσχημα δηλαδή.

Τρία πράγματα με χάλασαν όμως. Το πρώτο που πραγματικά μου έσπασε τα αρχίδια ήταν η φωνή του τύπου. Όχι  για την χροιά της αλλά για την συνεχόμενη παρουσία της. Ειλικρινά νομίζω ότι στα 45 περίπου λεπτά που διαρκεί ο δίσκος, υπάρχουν γύρω στα 10- 15 δευτερόλεπτα που δεν ακούγεται. Πάνω από τα riff, πάνω από τις αλλαγές, πάνω από τα solo, παντού. Το δεύτερο το ανέφερα και πριν και είναι η διάρκεια. Πολλά τα 45 λεπτά ρε παιδί μου, κόψε κάτι, χανόμαστε εκεί μέσα. Το τρίτο είναι πιο προσωπικό και δεν πίστευα ποτέ ότι θα το έλεγα αλλά ήθελα λίγο παραπάνω slamming. Να βαλτώσουμε λίγο ρε αδερφέ δεν είναι κακό.

Εντάξει, αυτό γουστάρουνε να παίζουν και το κάνουν και καλά μάλιστα, αλλά είναι κρίμα να χάνεται ο τίτλος ενός πολύ καλού δίσκου από κάποια όχι και πολύ σοβαρά ατοπήματα. Όπως και να έχει όμως του δίνετε την ευκαιρία του, τόση καφρίλα υπάρχει εκεί μέσα, μην πάει χαμένη.