Black Trip

Ναι, σωστά, και αυτοί εδώ Σουηδοί είναι. Αν νομίζετε όμως ότι δεν έχετε ιδέα ποιοι είναι, κάνετε λάθος, καθώς στις τάξεις των Black Trip βρίσκουμε τον lead κιθαρίστα των Enforcer, Joseph Troll, στα φωνητικά, τον drummer των Enforcer, Jonas Wikstrand, στα τύμπανα και τον drummer των Krux, των Entombed από το '97 μέχρι το '06 και πολλών άλλων (Murder Squad, Damnation, Merciless, Nifelheim, Regurgitate, Unanimated), Peter Stjärnvind στις lead και ρυθμικές κιθάρες. Την πεντάδα συμπληρώνουν τα πρώην μέλη των Morpheus, Exhumed, Necrophobic και Nifelheim, Sebastian Ramstedt και Johan Bergebäck στις lead και ρυθμικές κιθάρες και το μπάσο αντίστοιχα.

Αν μπερδευτήκατε όσο να 'ναι με το ποιος είναι ο ρόλος του καθενός στο συγκρότημα και την προϊστορία του, πιθανότατα μπορείτε παρατηρώντας μόνο το εξώφυλλο "Goin' Under" να μαντέψετε σε ποιο ύφος κινείται μουσικά. Τηρώντας λοιπόν την παράδοση που έχουν οι προερχόμενοι από τον ακραίο χώρο Σουηδοί μουσικοί στο να βουτούν όλο και πιο βαθιά στο παρελθόν, οι Black Trip στο full-length ντεμπούτο τους που κυκλοφόρησε τέλη Οκτωβρίου (είχε προηγηθεί πέρυσι ένα επτάιντσο) τιμούν το όσο δεν πάει το παλιακό, στα όρια με το 70s hard rock δηλαδή, heavy metal.

Τα τρία πρώτα κομμάτια, "Voodoo Queen", "Radar" και "Putting Out Τhe Fire", αποτελούν χαρακτηριστικά δείγματα hard 'n' heavy τραγουδοποιΐας στο ύφος των Thin Lizzy και των UFO με πιο μεταλλική στιγμή το speedαριστό sοlo στο "Radar". Πρωταγωνιστικό ρόλο ως εδώ έχουν οι υπέροχες lead κιθάρες, σε σημείο μάλιστα που καλύπτουν τα riff, και οι κολλητικές φωνητικές μελωδίες σε σε κουπλέ και ρεφρέν (aka hook lines). Χαρακτηριστικά είναι και τα φωνητικά του Troll που θυμίζουν έντονα Paul Di'Anno, χωρίς αυτή να είναι η μοναδική ομοιότητα με τους Iron Maiden του 1980.

Το σκηνικό αλλάζει κάπως στα μεγαλύτερα σε διάρκεια, επόμενα κομμάτια του δίσκου, όπου συναντάμε αρχέγονες metal καταστάσεις με μια δόση από το "Phantom Of The Opera" των Maiden στο "No Tomorrow" και το χαρακτηριστικό εισαγωγικό solo του "Sails Of Charon" των Scorpions να κυριαρχεί στο "Tvar Dabla". Μετά τη σφήνα του πιο γρήγορου και μικρότερου σε διάρκεια κομματιού του δίσκου, "The Bells", βρίσκουμε το φορτισμένο μπαλαντοειδές "Thirst" και επανερχόμαστε σε heavy rock mood με "Goin' Under" που κλείνει ιδανικά τον δίσκο.

Το "Goin' Under" διαθέτει στο σύνολό του εξαιρετικές μελωδίες σε κουπλέ και ρεφρέν, αξιομνημόνευτες συνθέσεις, πολύ καλές κιθάρες και πολύ καλά παιξίματα γενικότερα. Το γεγονός όμως ότι το heavy metal όπως το παρουσιάζουν οι Σουηδοί είναι τόσο παλιακό ώστε να ακούγεται σχεδόν hard rock όμως είναι κατά τη γνώμη μου το τεράστιο συν που διαθέτει αυτός ο δίσκος.

Οι Black Trip κατάφεραν λοιπόν στο ντεμπούτο τους να αναβιώσουν έναν ήχο που αποτυπώθηκε σε δίσκους που κυκλοφόρησαν το πολύ μέχρι το '80-'81, με χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα το ομώνυμο ντεμπούτο των Iron Maiden. Συμπερασματικά το "Goin' Under" αξίζει να μνημονεύεται σαν ένας σύγχρονος δίσκος που έπιασε το feeling της γέννησης και της διαμόρφωσης του heavy metal λίγο πριν την έκρηξή του τη χρυσή δεκαετία του '80.