Black Futures

Never Not Nothing

Music For Nations (2019)
Από τον Αντώνη Αντωνιάδη, 09/12/2019
Γιατί δεν χορεύετε ρε;
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Όσο νωρίτερα αφομοιώσει κανείς πως δεν υπάρχει παρθενογένεση στις τέχνες, τόσο πιο όμορφη θα κάνει τη ζωή του καθώς θα αρχίσει να απολαμβάνει πράγματα χωρίς να γκρινιάζει πως το τάδε κομμάτι είναι κλεμμένο από κάπου αλλού, κάτι που, επιβεβαιωμένα, θα τον κάνει και λίγο πιο συμπαθή στους ανθρώπους γύρω του. Φυσικά, με αυτό δεν εννοώ πως είναι ok για κανέναν να ξεπατικώνει ιδέες άλλων προκειμένου να κερδίσει χρήμα και φήμη, όμως βρίσκω λίγο μίζερο το πως διάφοροι νέοι μουσικοί- και δεν μιλάω για γελοιότητες τύπου Greta Van Fleet- μπαίνουν στο στόχαστρο επειδή τα τραγούδια τους μπορεί, συνειδητά ή ασυνείδητα, να μοιάζουν με κάτι που έχουμε ακούσει στο παρελθόν.

Σε αυτό το πλαίσιο θα ήταν εύκολο κανείς να απαξιώσει με το «καλημέρα σας» τους Black Futures ως ένα μείγμα ξαναπαιγμένων, μη καινοτόμων ιδεών. Και αυτό θα ήταν ένα τραγικό λάθος. Βλέπετε, βρίσκω μαγικό τον τρόπο που η ηλεκτρονική μουσική μπορεί να μπλεχτεί με rock φόρμες. Πολλοί δημιουργοί εξάλλου έχουν πειραματιστεί με τα δύο αυτά είδη και μας έχουν παραδώσει μερικά κορυφαία άλμπουμ. Φυσικά, οι προσεγγίσεις δεν είναι πάντα οι ίδιες. Πως να το κάνουμε; Άλλο οι Ministry, άλλο οι Atari Teenage Riot και άλλο οι Unkle. Όμως, η κεντρική ιδέα παραμένει η ίδια. Και σε αυτή πατάνε και οι Black Futures.

Το ντουέτο, που αποτελείται από τους SPACE και VIBES, ξεκίνησε το 2017 και, παρόλο που δηλώνει πως παίζει future punk, η πραγματικότητα είναι κάπως πιο πολύπλοκη καθώς το συγκρότημα μπλέκει με δεξιοτεχνία ηλεκτρονική μουσική, «σκληρές» κιθάρες, hip-hop και βρετανική ψυχεδέλεια. Για παράδειγμα, το "Me.TV", στο οποίο συμμετέχει και ο τιτάνας Bobby Gillespie των Primal Scream, κουβαλάει γερές δόσεις '90s brit pop που, σε συνδυασμό με τη σύγχρονη προσέγγιση από άποψη παραγωγής, μοιάζει με το τραγούδι που θα ήθελαν πάρα πολύ να έχουν γράψει οι Kasabian προκειμένου να γίνουν ξανά επίκαιροι. Αντίστοιχα, το "Karma Ya Dig!?" μοιάζει με το μπάσταρδο τέκνο των Stone Roses και των Nine Inch Nails που μεγάλωσε κι αποφάσισε να πάρει τα καλύτερα στοιχεία των γονιών του και να τα φέρει στο σήμερα.

Γενικότερα βέβαια, ο δίσκος αποτελεί μια φρέσκια και πιο βαριά προσέγγιση της βρετανικής εναλλακτικής μουσικής με σαφώς πιο δυνατά beats. Με μια έννοια λοιπόν, οι Black Futures δείχνουν έτοιμοι να αποτελέσουν για την επόμενη δεκαετία ό,τι αποτέλεσαν οι Prodigy για τα 90s καθώς η μουσική τους ξεπερνάει τα στενά όρια των διάφορων ιδιωμάτων και μετατρέπεται σε μια καθολική αλήθεια την οποία μπορούν να αποδεχτούν όλοι. Και μπορεί αυτό να ακούγεται κάπως μεγαλόστομο όμως δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο νέο συγκρότημα αυτή τη στιγμή που να πετυχαίνει να αναμίξει τόσο καλά χορευτική μουσική, ηλεκτρισμένα κιθαριστικά riffs κι εμπορικότητα.

Και κάπως έτσι επανερχόμαστε σε αυτό που έγραφα στην αρχή του κειμένου. Το να αγνοήσει κανείς πόσο υπέροχος είναι ο θορυβώδης club ύμνος "Body & Soul" και να εστιάσει στο αν θυμίζει Silverchair ή Prodigy, είναι μια αντιμετώπιση που αδικεί πλήρως το συγκρότημα. Σε όλο το δίσκο εξάλλου, οι δύο μουσικοί ξεδιπλώνουν ένα ευρύ φάσμα επιρροών που περιλαμβάνει το big beat των Chemical Brothers, τις θορυβώδεις αναζητήσεις των Death From Above και το rockstar-ιλίκι του Manson μέσα από μια προσέγγιση που έχει ως οδηγό τους Nine Inch Nails, κάτι που αποδεικνύεται και με τα απολύτως Reznor-ικά "Riches" και "Tunnel Vision". Συνεπώς, οι Black Futures αποτελούν μια πολυδιάστατη και ιδιαίτερα φρέσκια μουσική πρόταση παρόλο που σε καμία περίπτωση δεν πρωτοτυπούν.

Εντυπωσιακό επίσης είναι το πως το ντουέτο και σε στιχουργικό επίπεδο έχει πολλά να πει καθώς δείχνει να προσεγγίζει με μια μηδενιστική αισιοδοξία το τέλος της ανθρωπότητας. Αδιαμφισβήτητα, το μήνυμα τους μοιάζει απολύτως επίκαιρο και ταιριάζει άψογα με το ηχητικό τους όραμα. Με ένα τρόπο λοιπόν θα έλεγα πως οι Black Futures αποχαιρετούν τη δεκαετία που τελειώνει δημιουργώντας το τέλειο soundtrack για το πάρτι της βραδιάς πριν από το τέλος του κόσμου.

Το "Never Not Nothing" ξεχειλίζει ενέργεια που αναγκάζει τον ακροατή να παρακάμψει τις όποιες αδυναμίες του, οι οποίες σαφώς και υπάρχουν. Το ντουέτο εξάλλου, ώρες- ώρες αγγίζει κάπως επιφανειακά ήχους και ζητήματα ενώ, παράλληλα, συχνά δείχνει να πιστεύει λίγο παραπάνω το hype του. Στην τελική όμως, το ίδιο έχουν κάνει πολλά σπουδαία συγκροτήματα στο παρελθόν και αυτό δεν τους εμπόδισε να αγγίξουν δυσθεώρητα επίπεδα. Το ντεμπούτο των Black Futures είναι μια απολύτως αναζωογονητική κυκλοφορία και σίγουρα ένα από τα κορυφαία δισκογραφικά επιτεύγματα του 2019. Ακούστε το δυνατά όπως του αξίζει!

  • SHARE
  • TWEET