Band Of Skulls

Himalayan

Electric Blues Recordings (2014)
Από την Εριφύλη Παναγούλια, 09/04/2014
Ένα album εύκολο, εύπεπτο και δυνατό, που συνδυάζει αγαπημένα στοιχεία από πολλές εποχές του rock
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Δύο χρόνια πέρασαν από την κυκλοφορία του προηγούμενου άλμπουμ κι όσοι έχουν παρακολουθήσει την σύντομη δισκογραφική πορεία των Band Of Skulls, ίσως να νόμιζαν ότι είχαν καταλάβει περίπου τα μουσικά πλαίσια που κινούνταν. Λίγο White Stripes, λίγο Black Keys και σύντομα, απλοϊκά riff που άλλωστε κολλούσαν στο μυαλό, άλλωστε περνούσαν χωρίς να ακουμπήσουν ιδιαίτερα τον ακροατή.  Άλλωστε το "Sweet Sour" πατούσε σε αρκετά σημεία στον δρόμο του "Baby Darling Doll Face Honey", στον άχαρο ρόλο του άλμπουμ που ακολουθεί ένα επιτυχημένο ντεμπούτο.

Τα πράγματα όμως, αλλάζουν στο "Himalayan". Το τρίο από το Southampton φαίνεται να πατά πιο γερά στα πόδια του και δείχνει απαλλαγμένο από το άγχος του να δημιουργήσει ένα άλμπουμ που απλά θα καλύψει τις ακουστικές ανάγκες του κοινού τους, σερβίροντας μία από τα ίδια. Εμπλουτίζουν την παραγωγή τους, κάνουν πιο έξυπνες και μελωδικές τις συνθέσεις τους και βρίσκουν νέες πτυχές στον ηχητικό τους χαρακτήρα, κρατώντας ταυτόχρονα τα στοιχεία που τους έκαναν να αγαπηθούν από τους μουσικόφιλους. Το κλειδί της επιτυχημένης μουσικής μεταστροφής τους δεν το κρατά αποκλειστικά στα χέρια του ο Nick Launay που βρέθηκε πίσω από την κονσόλα, που το βιογραφικό του απαριθμεί συνεργασίες με τους  Arcade Fire, τον Nick Cave και τους Yeah Yeah Yeahs. Θα ήταν άδικο να του απονείμω αποκλειστικά τα εύσημα, μιας και οι Βρετανοί φίλοι μας φαίνονται να σφύζουν από έμπνευση και έντονες τάσης αλλαγής. Έτσι λοιπόν, εκτός από την γνωστή αμφιταλάντευση του ήχου τους ανάμεσα σε garage/ blues φόρμες, οι Band Of Skulls εισάγουν 70s rock στοιχεία, πιο «χορωδιακή» προσέγγιση στα διπλά φωνητικά της Emma Richardson και του Russell Marsden, ρυθμικές εναλλαγές, αλλά και στοιχεία που ακούμε σε άλμπουμ νεότερων indie και alternative ηρώων όπως οι Arctic Monkeys και οι Starsailor.

Από την αρχή κιόλας του "Himalayan", οι Band Of Skulls αρπάζουν τον ακροατή από το αυτί και τον καθηλώνουν με σκοπό να καταλάβει άμεσα τις διαφοροποιήσεις από τις προηγούμενες δουλειές τους. Η εκρηκτική έναρξη που κάνουν με το "Asleep At The Wheel", "Hoochie Coochie" και "Himalayan" δείχνουν να καταταχτούν τους στόχους του προσωπικού τους Έβερεστ, και να ξεπερνούν τα όρια της απλοϊκότητας των riff τους και των απλών παραγωγών του παρελθόντος, που έμοιαζαν να έχουν γίνει μέσα σε ένα βρώμικο και σκοτεινό υπόγειο. Στις φωνητικές κορυφώσεις της Richardson αντηχούν στοιχεία προηγούμενων δεκαετιών, δίνοντας φρέσκο αλλά ταυτόχρονα και νοσταλγικό αέρα στο τελικό αποτέλεσμα των συνθέσεων. Άλλο ένα δείγμα της πολύ καλής δουλειάς που κάνει στα φωνητικά η Emma είναι στο "Cold Sweat", όπου το τέμπο χαμηλώνει, με το echo και το distortion κυριαρχούν, τόσο στα ρυθμικά όσο και στα μελωδικά μέρη, φέρνοντας την κοντά στα ακούσματα των White Stripes και των Black Rebel Motorcycle Club. Στην συνέχεια το άλμπουμ φαίνεται να μπαίνει σε μια χρονομηχανή που τους μεταφέρει με την ταχύτητα του φωτός σε πιο σύγχρονες μουσικές περιπλανήσεις. Άλλωστε μας έχουν συνηθίσει να εναλλάσσουν έντονα την μουσική τους κατεύθυνση μέσα στο ίδιο άλμπουμ, «έκπληξη» που επαναλαμβάνεται από το ντεμπούτο τους. Αν σε κάτι διακρίνονται, είναι αυτό, χωρίς όμως να δημιουργούν ασυνέχεια ή ανισορροπία στο συνολικό αποτέλεσμα. Έτσι για ακόμα μία φορά μπαίνουν στο παιχνίδι οι U2 -στο "Nightmares" αλλά και οι προαναφερθέντες Starsailor- στο "Brothers And Sisters", δημιουργώντας ένα πιο groovy, λιγότερο jazzy και περισσότερο παιχνιδιάρικο "Four To The Floor". Ακόμα μία αξιοσημείωτη στιγμή του "Himalayan" βρίσκεται μέσα στο "I Guess I Know You Fairly Well", εναλλάσσοντας την ήρεμη αρχική χροιά του κομματιού με την έκρηξη λίγο πριν το άκουσμα του ρεφρέν, που μαζί με το "You Are All That I Am Not" επιδεικνύουν την δυναμικότητα της έμπνευσης της μπάντας.

Στο "Himalayan" οι Band Of Skulls στόχευσαν ψηλά και το τελικό αποτέλεσμα τους αποζημίωσε, δικαιολογώντας τις μεγαλειώδεις διαστάσεις που προσδίδει ο τίτλος του. Στο πρόσφατο παρελθόν βρέθηκαν να προλογίζουν και να μοιράζονται την σκηνές με μεγάλα ονόματα του χώρου όπως οι Black Keys, οι Muse και οι Queens Of The Stone Age. Με την δουλειά που έχουν κάνει στην τελευταία δισκογραφική τους προσπάθεια, μας κάνει να πιστεύουμε ότι μάλλον ήρθε η στιγμή να γεμίσουν και μόνοι τους μεγάλες αρένες. Ένα άλμπουμ, εύκολο, εύπεπτο και δυνατό, που συνδυάζει αγαπημένα στοιχεία από πολλές εποχές του rock.
  • SHARE
  • TWEET