Anderson / Wakeman

Παραβλέποντας το γεγονός ότι οι Anderson και Wakeman περιόδευαν παίζοντας τραγούδια των Yes ενώ παραδίπλα οι ίδιοι οι Yes περιόδευαν με έναν σωσία του Anderson και τον γιο του Wakeman, η συνεργασία τους ήταν μία ευχάριστη ιδέα. Από όλες τις πιθανές δυάδες που θα μπορούσαν να προκύψουν από το οικογενειακό δέντρο των Βρετανών prog βετεράνων, αυτή είναι η μόνη που πραγματικά βγάζει νόημα.

Η ιδιαίτερη, μελωδικότατη και περιπλανόμενη σε περίεργα μονοπάτια φωνή του Anderson, που ακόμα κρατιέται σε πολύ καλά επίπεδα, και τα πλήκτρα του Wakeman που είναι ικανά για την πιο ακραία υπερφίαλη επίδειξη και την πιο ζεστή συναισθηματικότητα, αλληλοσυμπληρώνονται ταιριαστά. Η επιλογή τους να ηχογραφήσουν έναν δίσκο οι δύο τους ("The Living Tree", 2010) δεν ήταν τόσο θαρραλέα όσο ήταν η απόφαση να περιοδεύσουν αγγίζοντας παράλληλα και το υλικό του συγκροτήματος που τους ανέδειξε (και το ανέδειξαν).

Όπως μαρτυρά η ζωντανή αυτή ηχογράφηση, το αποτέλεσμα δεν ξεφεύγει από μία easy listening εκδοχή των Yes. Η ακουστική κιθάρα του Anderson είναι λιτή και σε καμία περίπτωση δεν κάνει κάτι παραπάνω από το να σκιαγραφεί την αρχική μελωδία. Κάθε σύγκριση, δε, με την κιθάρα του Howe στις αυθεντικές εκτελέσεις είναι περιττή. Οι φωνητικές μελωδίες αποδίδονται με τη δέουσα ζέση αλλά ουσιαστικά είναι στα πλήκτρα που επαφίεται κάθε ευθύνη να γεμίσουν τον ήχο. Και το κάνουν επίσης με ευαισθησία και διακριτικότητα. Περιέργως, οι εκτελέσεις αυτές, αν και σε καμία περίπτωση δεν υπονοούν καν το μεγαλείο των αρχικών, αναδεικνύουν κάτι διαφορετικό. Και αυτό είναι ότι, πέρα από τις τεχνικές φιοριτούρες και τις πολυπλοκότητες, η βασική ιδέα των τραγουδιών των Yes παραμένει ελκυστική ακόμα και όταν απογυμνωθεί.

Περίπου στο ίδιο επίπεδο κινούνται και τα τραγούδια που γράφτηκαν για το στουντιακό "The Living Tree". Γυρνούν γύρω από μία βασική ιδέα και αποδίδονται όμορφα, κυρίως από το έξυπνο παίξιμο του Wakeman που ξέρει πότε να αφήνει τη φωνή να αναδείξει το σκελετό της σύνθεσης και πότε να βγει στο προσκήνιο υφαίνοντας ένα λεπτό αλλά πολύχρωμο μανδύα τριγύρω της.

Ασφαλώς πρόκειται για μία κυκλοφορία που οι φανατικοί οπαδοί του συγκροτήματος πιθανότατα θα εκτιμήσουν για τη διαφορετικότητά της και τους νέους ήχους πάνω στους οποίους δομείται. Από την άλλη νομίζω ότι είναι ένα εντελώς διαφορετικό κοινό αυτό που θεωρώ ότι πρωτίστως μπορεί να την εκτιμήσει. Και αυτό είναι ένα κοινό που, χωρίς να θέλει να κάνει έκπτωση στην ποιότητα της ενορχήστρωσης ή της σύνθεσης, έχει ανάγκη για πιο εύπεπτες στιγμές, από συναυλίες που «μυρίζουν» από μακριά καθίσματα και όχι ορθοστασία, από μελωδίες που σε αγκαλιάζουν, σε γαληνεύουν και σου κρατούν παρέα. Από αυτή τη σκοπία, αν και «λίγο» για να στέκει δίπλα στην οικογένεια των Yes, το "Living Tree In Concert" έχει την αυτόφωτη αξία του.