Taraban

Το συγκρότημα κατάγεται από την Κρακοβία της Πολωνίας και δραστηριοποιείται στον ήχο που έφεραν ξανά στο προσκήνιο οι Graveyard και Kadavar τα προηγούμενα χρόνια συμπληρώνοντάς τον με heavy psych μελωδίες εκλεπτυσμένου χαρακτήρα. Το 2016 οι Taraban κυκλοφόρησαν το EP, "Valkyrie Eleison", και μέσα από πέντε τραγούδια που είχαν ως κεντρικό θέμα τον πόλεμο του Βιετνάμ υπογράμμισαν όλα εκείνα τα μισητά στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ανθρωπότητα. Η θεματολογία του δίσκου συνδέεται άρρηκτα και με το όνομα της μπάντας καθώς "taraban" ήταν ένα είδος τυμπάνου που χρησιμοποιούταν στον πόλεμο για να δώσει ρυθμό στη μάχη, να τονώσει το ηθικό των πολεμιστών και να τρομοκρατήσει τον αντίπαλο. Αυτή τους εμφάνιση αξίζει την προσοχή μας όχι μόνο λόγω των μηνυμάτων της αλλά και γιατί παρατηρείται η αξιόλογη προσπάθεια της μπάντας να συνδυάσει στοιχεία της κλασσικής blues rock μουσικής με τον αμαρτωλό χώρο της πρώιμης metal. Αυτή η ντελικάτη μελωδία τους παραπέμπει σε εποχές που ο χώρος της μουσικής τασσόταν ενάντια στον πόλεμο δίνοντας ξεκάθαρα σήματα αφύπνισης στους ακροατές της. Αυτό που αλλάζει στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι πως οι στίχοι αυτοί επενδύονται με σύγχρονα beats και riff προσφέροντας ένα μοντέρνο αποτέλεσμα με ζεστή ρετρό αισθητική.

Το "How The East Was Lost" τρία χρόνια αργότερα ξεκινά με τραγούδι το "Last Laugh" και συνοδεύεται από ένα γέλιο απόγνωσης από τον τραγουδιστή Daniel Sude. Με μαεστρία μας εισάγει σε μια μυστηριώδη ατμόσφαιρα χρησιμοποιώντας τόσο απλά μουσικά συστατικά που αρκούν για να μας πείσουν να συνεχίσουμε τη διάσχιση του μονοπατιού από τις μελωδίες που μας προτείνουν. Είναι αυτά τα δευτερόλεπτα ανάμεσα στο έκτο και το όγδοο λεπτό που το κομμάτι κατακτά την αρμονία και ξεχειλίζει από ρομαντισμό. Στην εκπνοή του βρίσκεται αυτό που ορίζουν οι στίχοι στου, ένας heavy rock παροξυσμός ο οποίος ταράζει την αρμονία και δίνει νόημα στο γέλιο του «παράφρονα» που ακούσαμε στην έναρξη της σύνθεσης.

Αυτήν τη φορά τη θέση των αντιπολεμικών τραγουδιών καταλαμβάνουν στίχοι που εκφράζουν την κοινωνική ανησυχία των μουσικών. Τους συναντάμε στο τραγούδι "Liberty Fraternity Eternity" να παράγουν μελωδίες αγωνίας και να μεταφέρουν στα αυτιά μας μια παθιασμένη μελαγχολική ροκ ευαισθησία επενδυμένη με γοητευτικά φωνητικά. Απέφυγαν εντέχνως την παγίδα της vintage παραγωγής μέσω επιμελώς ατημέλητων εφέ και παραμορφώσεων του σαξοφώνου που ξεπετάγονται μέσα στην κλασσική μελωδία μετατρέποντας τη μουσική τους σε κάτι απροσδόκητο. Καθώς ο δίσκος ξεδιπλώνεται μας μεταφέρουν το αίσθημα πως έχουν παραδοθεί στις προτιμήσεις τους καθώς στο κομμάτι "The Plague" αναδεικνύεται ένα βελούδινο glam fuzz με bluesy ενέργεια λερωμένο με νοσταλγία. Κατά τη διάρκεια της ακρόασης δημιουργούνται αισθήματα ελπίδας και ενθουσιασμού για το νέο και το απροσδόκητο που μπορεί να δημιουργηθεί από τις κλασσικές συνθέσεις χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν παραπτώματα εύπεπτων μουσικών στιγμών μέσα στα κομμάτια που του στερούν την αίγλη που έχει χτίσει με δεξιοτεχνία.

Βέβαια ακούγοντας την ορχηστρική σύνθεση "21st Century Deluge" θα νόμιζε κανείς πως το συγκρότημα περιγράφει με τον πιο γλαφυρό τρόπο τα συναισθήματα που του δημιουργεί η παλιότερη εποχή, αποσυναρμολογώντας την σε τόνους και νότες που τη χαρακτηρίζουν και μέσω αυτών παράγονται καινούργιες μελωδίες. Αναμφισβήτητα, πρόκειται για 47 λεπτά αναβίωσης της ροκ μουσικής της δεκαετίας του ’70 με έναν τόσο κομψό τρόπο που κατατάσσει τους Taraban σε άπληστους μαθητές του vintage ήχου και στυλ.