Συνέντευξη: Year Long Disaster

Είναι νέοι και ταυτόχρονα βετεράνοι. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν το εξαιρετικό ντεμπούτο άλμπουμ τους που θα βρεθεί στα δισκοπωλεία μας τέλη Μαρτίου και βρήκαμε εύκαιρο το μπασίστα τους για κουβέντα, κάπου μεταξύ αεροδρομίου και περιοδείας. Κυρίες και κύριοι, ο Richard Mullins των Year Long Disaster, το «ένδοξο» παρελθόν του και η σχέση τους με την Ελλάδα!

Γεια σου Richard, είμαι ο Γιώργος από το Rocking.gr. Κατ' αρχήν συγχαρητήρια για τον πρώτο σας επίσημο δίσκο. Θα ήθελα να μου πεις τις πρώτες σου εντυπώσεις όσον αφορά τα σχόλια γύρω από αυτόν.
Μας ζητάνε συνέχεια να κάνουμε ζωντανές εμφανίσεις κι αυτό κατά την άποψή μου είναι ο καλύτερος δυνατός αντίκτυπος που μπορεί να έχει ένας δίσκος.



Πρόσφατα βραβευτήκατε, έχετε κερδίσει δημοσιότητα, ο Τύπος σας χαρακτηρίζει ως μια πολλά υποσχόμενη νέα μπάντα και προσφάτως λάβατε και τις ευλογίες του Lemmy. Όλα αυτά τρομάζουν εσένα και τη μπάντα ή είναι ένα επιπλέον κίνητρο για να προσφέρετε ακόμα περισσότερα;
Προσπαθούμε να βλέπουμε όλα αυτά σα μια ευκαιρία να δουλέψουμε ακόμα πιο σκληρά. Θέλουμε να παραμείνουμε αληθινοί στις ιδέες μας και να μην κοιτάμε δεξιά κι αριστερά για την ταυτότητά μας.

Year Long Disaster... Ένα πολύ ωραίο και ταυτόχρονα πιασάρικο όνομα για μια μπάντα. Υπάρχει κάποιο σκεπτικό γύρω από αυτό από το νόνο του;
Βέβαια και υπάρχει! Είναι απολύτως ενδεικτικό της κατάστασης που βιώναμε εγώ και ο Daniel όταν πρωτογνωριστήκαμε. Ήμασταν και οι δύο άστεγοι, ευχόμενοι να πεθάνουμε από τους «φίλους» μας (βλ. ναρκωτικά). Η μουσική μας συνέφερε και μας έβγαλε από το αδιέξοδο αυτό.

Πολλοί πιστεύουν ότι οι νέες μπάντες που αρέσκονται στο παλαιομοδίτικο ροκ δεν έχουν διαμορφώσει μια μουσική ταυτότητα και κρύβονται πίσω από το πέπλο της σιγουριάς, καθώς όσα χρόνια κι αν περάσουν τα '70s θα συνεχίσουν να είναι καθολικά αποδεκτά. Ποια είναι η άποψή σου πάνω σε αυτό;
Δε γνωρίζουν και πολλά περί μουσικής. Κοίτα, η μουσική όπως και οι υπόλοιπες των τεχνών, έχει τους πρωτεργάτες της κι έχει μάθει από αυτούς, όπως έκαναν κι αυτοί με τη σειρά τους, μεταδίδοντας ο ένας στον άλλον τις δεξιότητές του. Μαθαίνουμε από το παρελθόν και αυτή τη γνώση την κάνουμε δική μας. Τα μεγαλύτερα κατορθώματα του ανθρώπου είναι σταδιακές, αργές εξελίξεις αυτών που είχαν επιτευχθεί πριν από αυτά.

Είστε τρίο, ένα παράξενο τρίο ένεκα των διαφορετικών μουσικών σας καταβολών. Σας ήταν δύσκολο στο να καταλήξετε στον τωρινό σας ήχο ή το αντίθετο;
Για να είμαι ειλικρινής, ήταν το ευκολότερο πράγμα. Ακουγόμαστε όντως οι τρεις μας. Οι μπάντες χτίζονται πάνω στη χημεία των μελών τους. Όταν προσθέτεις τα αντιπροσωπευτικότερα στοιχεία του καθενός, τα αποτελέσματα είναι εξαιρετικά, ομοίως όπως όταν δεν τα συμπεριλαμβάνεις, όπου χάνεται η απαιτούμενη δυναμική.

Μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου ως μέλος μιας πολυάριθμης μπάντας; Σε ρωτάω καθώς αρκετοί το έχουν επιχειρήσει κι έχουν κυκλοφορήσει και καταπληκτικούς δίσκους. Τι είναι αυτό που διαχωρίζει την επιτυχία από την παταγώδη αποτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος;
Θεωρώ πως η μουσική θα ανοίξει τις αγκαλιές της και θα αποδεχτεί τις ιδέες σου εάν εξασκηθείς και δουλέψεις πολύ πάνω σε αυτό, ασχέτως του αριθμoύ των οργάνων. Τα πάντα έχουν να κάνουν με τη σκληρή δουλειά. Μπορείς να έχεις όσα μουσικά όργανα θέλεις, να δουλέψεις πολύ και θα ακουστείς τέλειος, ενώ αν τα έχεις κι απλά τα κοιτάς, θα ακουστείς χάλια.

Πριν από λίγο διάστημα δώσατε κάποιες ζωντανές εμφανίσεις με τους Asg (The Amplification Of Self Gratification), των οποίων ο τελευταίος δίσκος, "Win Us Over", είναι πραγματικά εξαιρετικός. Οι εντυπώσεις σου από τα live αυτά και η άποψη σου για τη συγκεκριμένη μπάντα;
Είναι πολύ καλοί τύποι κι ελπίζω να τα πάνε καλά. Οι εμφανίσεις μας μαζί τους ήταν καταπληκτικές, πάνω κάτω όπως και το περιμέναμε.

Αρχομένης της 23ης Ιανουαρίου, ξεκινάτε ευρωπαϊκή περιοδεία μέχρι και τον Απρίλιο. Να υποθέσω πως λάβατε υπόψιν σας τα θετικά σχόλια για το δίσκο; Προτιμάς περισσότερο τα live από τις πρόβες και τις ηχογραφήσεις;
Κατ' αρχήν και προτίστως, είμαστε μια live μπάντα που κυκλοφόρησε το δίσκο κυρίως για να προσελκύσουμε κόσμο να έρθει να μας δει στα live. Ζούμε για να δίνουμε ζωντανές εμφανίσεις και είμαστε πολύ χαρούμενοι για αυτό. Παρεμπιπτόντως, είναι όνειρό μας να έρθουμε να παίξουμε στην Ελλάδα... Ίσως μπορείς να μας βοηθήσεις να γίνει πραγματικότητα (σ.σ.: μόλις έτριψες το μαγικό λυχνάρι του rocking.gr!).

Ένα σύντομο ταξίδι πίσω στο χρόνο... Έχουν περάσει σχεδόν 6 χρόνια από τότε που έφυγες από τους Karma To Burn και προσχώρησες στους Speedealer. Έχεις μετανιώσει καθόλου γι' αυτή σου την απόφαση ή θεωρείς πως οι Karma To Burn είχαν ημερομηνία λήξης; 5 μόλις ενεργά χρόνια για τη μπάντα δε θεωρούνται δα και τόσα πολλά...
Στην πραγματικότητα, ήμουνα στη μπάντα για 9 χρόνια, η οποία και ξεκίνησε όταν ήμαστε αρκετά νεαροί και εξελίχθηκε πολύ καλά για δύο τύπους που ήρθαν από τη μέση του πουθενά. Έχω μετανιώσει για κάποια πράγματα στη ζωή μου, αλλά κυρίως για τη συμπεριφορά μου απέναντι στον Will προς το τέλος. Ήμουνα ναρκομανής και γύρισα την πλάτη μου στη ζωή και σε φίλους. Γι' αυτό ναι, μετανιώνω.

Ο Will Mecum (ex-Karma To Burn) είναι τώρα κιθαρίστας στους στους Treasure Cat (σ.σ: επίσης τρίο, αλλά χωρίς φωνητικά) και πρόσφατα κυκλοφόρησαν κι αυτοί το ντεμπούτο τους με τίτλο "Choice Cuts". Έχεις ακούσει καθόλου; Προσωπικά μου ακούστηκε αρκετά καλό...
Ο Will είναι πολύ ταλαντούχος μουσικός και είμαι σίγουρος πως θα κυκλοφορήσει σπουδαίους δίσκους στα επόμενα χρόνια. Για το δίσκο του αυτό, όχι, δεν τον έχω ακούσει.

Ας περάσουμε σε μερικές βασικές έννοιες. Από όσο μπορώ να γνωρίζω, στην Ελλάδα τουλάχιστον, οι Karma To Burn θεωρούνταν underground μπάντα με μικρό αλλά αφοσιωμένο κοινό. Προσωπικά, τι θεωρείς underground; Είναι το μέγεθος της δημοσιότητας; Ο τρόπος ζωής των μελών της μπάντας; Το χαμηλό προφίλ; Οι λίγοι αλλά αφοσιωμένοι οπαδοί; Όλ' αυτά ή τίποτα από αυτά; Τι νομίζεις;
Οι underground μπάντες είναι καλές για τον οποιοδήποτε λόγο που δε μπορούν να έχουν αναταπόκριση σε mainstrean κοινό. Κάποια χρόνια μετά όμως θα το αποκτήσουν κι αυτό. Όπως οι Mc5 ή ο Iggy & οι The Stooges που δεν είχαν μεγάλη εμπορική επιτυχία την εποχή της άνθισής τους κι αρκετά χρόνια μετά έγιναν αποδεκτοί από μια μεγάλη μερίδα της σημερινής νεολαίας. Οι αφοσιωμένοι οπαδοί τέτοιων συγκροτημάτων είναι συνήθως άτομα που κατέχουν τον εξαιρετικό ήχο κι έχουν καλύτερη αντίληψη και οπτική γωνία από την κατευθυνόμενη μάζα που αγοράζει ο,τιδήποτε τους πλασαριστεί και διαφημίζεται για αξιόλογο.

Τώρα είσαι μέλος των Year Long Disaster, οπότε ας πάμε πίσω στα της μπάντας. Αν και δεν είσαι μάντης, πως βλέπεις το μέλλον σας; Έχω ένα έντονο προαίσθημα πως ήρθατε για να μείνετε κι όχι για να δημιουργήστε απλώς ντόρο γύρω από το όνομά σας, σωστά;
Ελπίζω να είσαι σωστός, μιας και σκοπός μας είναι να συνεχίσουμε να παίζουμε, να γράφουμε και να δημιουργούμε για όσον καιρό θα μπορούμε να βισματώνουμε τα όργανά μας!

Για τους τίτλους τέλους, θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας, εξηγώντας μας παράλληλα, τη σχέση που έχετε με την Ελλάδα;
Η Ελλάδα μας έστειλε τον Ted Coconis, τον καλλιτέχνη που κάνει όλα μας τα σχέδια. Είναι πολύ σημαντικός στη ζωή μας, κάτι σαν πατρική φιγούρα και μέντοράς μας, που μας έκανε να βλέπουμε με διαφορετικό μάτι το τι είναι σημαντικό κι ωραίο στον κόσμο αυτό. Κι ας είμαστε ειλικρινείς. Η Ελλάδα είναι ο λίκνος του πολιτισμού. Η ανθρωπότητα πρωτογνώρισε την ομορφιά και τη φαντασία εκεί, και μόνο γι' αυτό τη θεωρώ το πλέον ελκυστικό μέρος του κόσμου.



Richard, θέλω να σε ευχαριστήσω πάρα πολύ για το χρόνο σου και τα τελευταία λόγια της συνέντευξης αυτής σου ανήκουν...
Εγώ σ' ευχαριστώ Γιώργο! You rock (σ.σ.: αμετάφραστο!). Να 'σαι πάντα καλά.