Rocking Raccoon - O House κλέβει τις μπογιές του Meat Loaf
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 08/04/2011 @ 13:32
Αποψάρα 1
Λατρεύω το Ίντερνετ. Τόσο μάλιστα, που το γράφω με κεφαλαίο. Λατρεύω τη διαδραστικότητα του, τις ευκολίες και τις ανέσεις που σου προσφέρει και τον ανεξάντλητο χείμαρρο πληροφοριών που μπορεί να δώσει. Λατρεύω την ανωνυμότητά του, κάτω από την οποία μπορεί να βγάλει κανείς το πραγματικό καθίκι που κρύβει μέσα του, λατρεύω ακόμα και τις αηδίες που πλασάρονται μία στο τόσο, κι ας είναι μόνο για trolling. Καλώς ή κακώς «I'm a 21st century digital boy, I don't know how to live, but I've got a lot of toys», που λέει και Graffin.
Ποιό το νόημα, λοιπόν, αυτού του κειμένου, αναρωτιέσαι; Και 'μεις. Είναι ένας χωράκος ο οποίος μου δόθηκε να εκφράζομαι πιο άνετα, πιο προσωπικά, για θέματα μουσικά προφανώς, και ενίοτε να βγάζω το άχτι μου. Όσο κομπλεξικός και κυνικός είσαι κι εσύ, άλλο τόσο είμαι κι εγώ. Όσες απόψεις έχεις κι εσύ, άλλες τόσες έχω κι εγώ. Ο τελικός χαρακτήρας πάντως θα διαμορφωθεί με τον καιρό. Βλέποντας και κάνοντας, no pressure.
Αρχίζοντας λοιπόν, τις προηγούμενες μέρες έπεσα πάνω σε αυτό το φανταστικό κλιπάκι:
Για τον αργόσχολο, πρόκειται για ένα απόσπασμα από κάποιο ανούσιο ρηάλιτι στις Αμερικές, με celebrities - τα εισαγωγικά βάλ' τα εσύ. Στο απόσπασμα αυτό, λοιπόν, βλέπουμε τον Meat Loaf και ένα μάτσο has-beens να βρίσκονται κάπου και υποθέτω πως πρέπει να κάνουν κάποιου είδους χειροτεχνίες. Στη συνέχεια λοιπόν του flashback στο νηπιαγωγείο, ο Meat Loaf, τυπάς που το μόνο στο οποίο τον παραδέχομαι είναι πως κατάφερε και έγινε διάσημος έχοντας το πιο αυτοπεριγραφικό παρατσούκλι στην ιστορία, κατηγορεί κάποιον άλλον πως του έκλεψε τις μπογιές. Ε, από εκεί και πέρα τα πράγματα πάνε σε άλλο επίπεδο, στο οποίο λέξεις δεν είναι αρκετές για να αποτυπωθεί το γεγονός. Καουμπόηδες, τρου στόρυ, να προσπαθούν να τιθασεύσουν τον εξαγριωμένο Meat Loaf, φωνάζοντας «Meat, don't do it», o οποίος απειλεί να στείλει τον Busey στο νοσοκομείο. Όλα αυτά μέχρι να βρουν τη σακούλα με τις μπογιές του Meat Loaf, και φαντάζομαι την πλαστελίνη του, ίσως και λίγη κοκαΐνη. Θα μπορούσα πάντως να πεθάνω ελεύθερα αν κάποιος φώναζε «Stay back! This guy would do anything!», αλλα πού;
Ένηγουεη, το θέμα μου δεν είναι τόσο ο Meat Loaf ή ο κάθε ανύπαρκτος στην εκπομπή αυτή, αλλά οι εκπομπές αυτές καθ' αυτές. Είχαμε τον Ozzy να γυρνάει το δικό του ρηάλιτι και, πάντα κατά την ταπεινή μου αποψάρα, να ξεφτιλίζεται, τον Perry Ferrel (Janes Addiction) και τον Duff McKagan (Gn'R και διάφορα άλλα ανούσια σχήματα) να σχολιάζουν την παντρεμένη ζωή τους με το E!, γενικότερα πάτος. Πάτο στον οποίο χτυπούν ελπίζοντας να ευνοηθούν από τον Νεύτωνα και η αντίδραση να τους ξαναπάει λίγο ψηλότερα στον αραχνιασμένο δείκτη του σταρσύστεμ. Αηδίες λέω εγώ πάντως. Είναι ορισμένοι καλλιτέχνες που κουβαλάνε κάποιο μύθο, άσχετο που δεν έχω καμία προσωπική αδυναμία ή ενασχόληση, αλλά ρε γαμώτο, Κρέας, κάποιοι κόβουν φλέβες για πάρτη σου, και 'συ πλακώνεσαι για νερομπογιές. Nuff said.
Σε άλλα νέα, βρισκόμαστε σε προ-συναυλιακή περίοδο, όπου κάθε τόσο και λίγο σκάνε ονόματα τα οποία θα παρακολουθήσουμε στη χώρα μας. Σε προσωπικό επίπεδο, πιο αδιάφορο συναυλιακό καλοκαίρι δεν έχω ξαναζήσει. Είμαστε που είμαστε, κάθε χρόνο υπήρχε τουλάχιστον ένα όνομα καινούργιο το οποίο ψόφαγα να δω. Φέτος τίποτα, αν και ομολογώ, το Rockwave έχει κάνει μία φιλότιμη προσπάθεια, αν αναλογιστεί κανείς οικονομικές καταστάσεις και τα ρέστα, και έχει παρουσιάσει ένα πανέμορφο line-up, με ξαναζεσταμένο φαΐ βέβαια, αλλά πανέμορφο nonetheless, το οποίο θα μαζέψει μπόλικο κόσμο φαντάζομαι και ελπίζω. Όμορφο παρτάκι καλοκαιρινό δηλαδή. Η αφίσα είναι λιγάκι τραγική με τον Κούβα λίμπρε, αλλά τι να κάνεις;
Εγώ στους Interpol και την προσφάτως ανακοινωθείσα συναυλία τους θέλω να σταθώ βέβαια, και στο κοινό τους. Κυρίως στο κοινό τους. I've got a bone to pick with you, λοιπόν, που λέει και η μάνα μου, και αναρωτιέμαι πράγματι τι κοινό θα μαζέψει. Όχι τι κόσμο, γιατί ξέρω ακριβώς τι κόσμο θα μαζέψει. Αλλά πόσους από αυτούς. Ως σιωπηλός παρατηρητής που είμαι, βλέπω μία σεβαστή μερίδα νεανίων να έχει ασπαστεί αυτό το indie το όμορφο. Μη με βάζεις να σου εξηγώ ταμπέλες, άσε που η συγκεκριμένη δεν εξηγείται που να με απειλεί ο Meat Loaf, αλλά ξέρεις ακριβώς τι εννοώ. Οι Interpol λεπόν πέφτουν διάνα στο target group τους, αλλά πόσοι από τους μουσικόφιλους του Facebook θα πατήσουν το ποδάρι τους άραγε; Καημό το 'χω, και είναι τεράστια κουβέντα, την οποία δεσμεύομαι να κάνω κάποια στιγμή. Ίσως όταν κάποτε ανακοινωθούν οι Αrcade Fire και τα '90s δεν είναι πλέον στη μόδα.
Τέλος, την Τρίτη έκλεισαν 17 χρόνια από τον θάνατο του Kurt Cobain. Δε θέλω να σταθώ και να μιλήσω καθόλου για το τι εστί Cobain και Nirvana, τι αντιπροσωπεύουν/αν, μιας και ούτε ο πιο σχετικός είμαι, ούτε ακριβώς το έζησα, αλλά αναγνωρίζω το πόσο σημαντικό ήταν αυτό που έγινε/έκανε. Τις προάλλες, σε μία βαθύτατη συζήτηση που είχα με τη συγκάτοικό μου, προσπαθούσα να αναλύσω το φαινόμενο Jared Leto. Φαίνεται πως είναι άνθρωπος που δε μπορεί να κάνει κάτι λάθος. Είναι rock star, είναι Hollywood star, μ' ένα έτσι μπορεί να έχει όποια θέλει. Είναι μάλλον ό,τι πιο κοντινό μπορεί να θεωρηθεί στις μέρες μας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης. Κρίμα όμως που 'ναι παπάρι.
Μουσικά, και ως τιποτένιος σινεφίλ, τον έχω σε μεγάλη εκτίμηση, αλλά απ' όσο μπορώ να αντιληφθώ δεν είναι και ο πιο σώφρων άνθρωπος στον πλανήτη. Μεγαλομανία. Είναι πάθηση; Δε μπορώ να ξέρω. Πάντως από αυτό πάσχει. Τέλος πάντων, που θέλω να καταλήξω; Σ' αυτό:
Προσωπικά με τρομάζει. Όχι με την καλή έννοια, γιατί στο ηθοποιλίκι υπάρχει και η καλή έννοια. Τribute λέει έκανε, στον άνθρωπο που έχτισε αυτό που είναι ο ίδιος τώρα. Δεν κατηγορώ τον Leto, αυτό είναι. Είναι ηθοποιός, και όταν συγχέεις το ρόλο σου ως καλλιτέχνης, αυτό κάνεις. Και αυτό φαίνεται και από τη μουσική του. Είναι ηθοποιός, ένας μιμητής. Το θέμα είναι ότι δε μπορώ να προσδιορίσω γιατί βρήκα το βιντεάκι αυτό τόσο αποκρουστικό. Είναι επειδή όντως μοιάζει τόσο με τον Cobain; Σε βαθμό προσβλητικό; Υπάρχει καν αυτό το πράγμα; Δε ξέρω. Ειλικρινά.
Μπορείς όμως να το κάνεις σωστά, και πανέμορφα. Όχι τον Cobain, αλλά τη μουσική και το ηθοποιλίκι. Να, κοίτα:
Διασκεδάζω πάντως με τα σχόλια κάτω από το video του Leto, κι ας μιλάνε για τον Bieber. Πάντα τα σχόλια από κάτω μου δίνουν μια χαρά. Λατρεύω εξάλλου το Ίντερνετ, το γράφω και με κεφαλαίο. Είτε είναι του YouTube, είτε είναι κάτω από άρθρα του site ή στο Facebook. Παντού. Και κάτω από αυτή την αποψάρα θα μ' αρέσουν, ό,τι και να λένε. Γιατί πρόκειται για serious business άλλωστε.
Ένηγουεη, rock 'n' troll
-godspeed
The RR, Ιάσονας Τσιμπλάκος
Δωράκι:
Λατρεύω το Ίντερνετ. Τόσο μάλιστα, που το γράφω με κεφαλαίο. Λατρεύω τη διαδραστικότητα του, τις ευκολίες και τις ανέσεις που σου προσφέρει και τον ανεξάντλητο χείμαρρο πληροφοριών που μπορεί να δώσει. Λατρεύω την ανωνυμότητά του, κάτω από την οποία μπορεί να βγάλει κανείς το πραγματικό καθίκι που κρύβει μέσα του, λατρεύω ακόμα και τις αηδίες που πλασάρονται μία στο τόσο, κι ας είναι μόνο για trolling. Καλώς ή κακώς «I'm a 21st century digital boy, I don't know how to live, but I've got a lot of toys», που λέει και Graffin.
Ποιό το νόημα, λοιπόν, αυτού του κειμένου, αναρωτιέσαι; Και 'μεις. Είναι ένας χωράκος ο οποίος μου δόθηκε να εκφράζομαι πιο άνετα, πιο προσωπικά, για θέματα μουσικά προφανώς, και ενίοτε να βγάζω το άχτι μου. Όσο κομπλεξικός και κυνικός είσαι κι εσύ, άλλο τόσο είμαι κι εγώ. Όσες απόψεις έχεις κι εσύ, άλλες τόσες έχω κι εγώ. Ο τελικός χαρακτήρας πάντως θα διαμορφωθεί με τον καιρό. Βλέποντας και κάνοντας, no pressure.
Αρχίζοντας λοιπόν, τις προηγούμενες μέρες έπεσα πάνω σε αυτό το φανταστικό κλιπάκι:
Για τον αργόσχολο, πρόκειται για ένα απόσπασμα από κάποιο ανούσιο ρηάλιτι στις Αμερικές, με celebrities - τα εισαγωγικά βάλ' τα εσύ. Στο απόσπασμα αυτό, λοιπόν, βλέπουμε τον Meat Loaf και ένα μάτσο has-beens να βρίσκονται κάπου και υποθέτω πως πρέπει να κάνουν κάποιου είδους χειροτεχνίες. Στη συνέχεια λοιπόν του flashback στο νηπιαγωγείο, ο Meat Loaf, τυπάς που το μόνο στο οποίο τον παραδέχομαι είναι πως κατάφερε και έγινε διάσημος έχοντας το πιο αυτοπεριγραφικό παρατσούκλι στην ιστορία, κατηγορεί κάποιον άλλον πως του έκλεψε τις μπογιές. Ε, από εκεί και πέρα τα πράγματα πάνε σε άλλο επίπεδο, στο οποίο λέξεις δεν είναι αρκετές για να αποτυπωθεί το γεγονός. Καουμπόηδες, τρου στόρυ, να προσπαθούν να τιθασεύσουν τον εξαγριωμένο Meat Loaf, φωνάζοντας «Meat, don't do it», o οποίος απειλεί να στείλει τον Busey στο νοσοκομείο. Όλα αυτά μέχρι να βρουν τη σακούλα με τις μπογιές του Meat Loaf, και φαντάζομαι την πλαστελίνη του, ίσως και λίγη κοκαΐνη. Θα μπορούσα πάντως να πεθάνω ελεύθερα αν κάποιος φώναζε «Stay back! This guy would do anything!», αλλα πού;
Ένηγουεη, το θέμα μου δεν είναι τόσο ο Meat Loaf ή ο κάθε ανύπαρκτος στην εκπομπή αυτή, αλλά οι εκπομπές αυτές καθ' αυτές. Είχαμε τον Ozzy να γυρνάει το δικό του ρηάλιτι και, πάντα κατά την ταπεινή μου αποψάρα, να ξεφτιλίζεται, τον Perry Ferrel (Janes Addiction) και τον Duff McKagan (Gn'R και διάφορα άλλα ανούσια σχήματα) να σχολιάζουν την παντρεμένη ζωή τους με το E!, γενικότερα πάτος. Πάτο στον οποίο χτυπούν ελπίζοντας να ευνοηθούν από τον Νεύτωνα και η αντίδραση να τους ξαναπάει λίγο ψηλότερα στον αραχνιασμένο δείκτη του σταρσύστεμ. Αηδίες λέω εγώ πάντως. Είναι ορισμένοι καλλιτέχνες που κουβαλάνε κάποιο μύθο, άσχετο που δεν έχω καμία προσωπική αδυναμία ή ενασχόληση, αλλά ρε γαμώτο, Κρέας, κάποιοι κόβουν φλέβες για πάρτη σου, και 'συ πλακώνεσαι για νερομπογιές. Nuff said.
Σε άλλα νέα, βρισκόμαστε σε προ-συναυλιακή περίοδο, όπου κάθε τόσο και λίγο σκάνε ονόματα τα οποία θα παρακολουθήσουμε στη χώρα μας. Σε προσωπικό επίπεδο, πιο αδιάφορο συναυλιακό καλοκαίρι δεν έχω ξαναζήσει. Είμαστε που είμαστε, κάθε χρόνο υπήρχε τουλάχιστον ένα όνομα καινούργιο το οποίο ψόφαγα να δω. Φέτος τίποτα, αν και ομολογώ, το Rockwave έχει κάνει μία φιλότιμη προσπάθεια, αν αναλογιστεί κανείς οικονομικές καταστάσεις και τα ρέστα, και έχει παρουσιάσει ένα πανέμορφο line-up, με ξαναζεσταμένο φαΐ βέβαια, αλλά πανέμορφο nonetheless, το οποίο θα μαζέψει μπόλικο κόσμο φαντάζομαι και ελπίζω. Όμορφο παρτάκι καλοκαιρινό δηλαδή. Η αφίσα είναι λιγάκι τραγική με τον Κούβα λίμπρε, αλλά τι να κάνεις;Εγώ στους Interpol και την προσφάτως ανακοινωθείσα συναυλία τους θέλω να σταθώ βέβαια, και στο κοινό τους. Κυρίως στο κοινό τους. I've got a bone to pick with you, λοιπόν, που λέει και η μάνα μου, και αναρωτιέμαι πράγματι τι κοινό θα μαζέψει. Όχι τι κόσμο, γιατί ξέρω ακριβώς τι κόσμο θα μαζέψει. Αλλά πόσους από αυτούς. Ως σιωπηλός παρατηρητής που είμαι, βλέπω μία σεβαστή μερίδα νεανίων να έχει ασπαστεί αυτό το indie το όμορφο. Μη με βάζεις να σου εξηγώ ταμπέλες, άσε που η συγκεκριμένη δεν εξηγείται που να με απειλεί ο Meat Loaf, αλλά ξέρεις ακριβώς τι εννοώ. Οι Interpol λεπόν πέφτουν διάνα στο target group τους, αλλά πόσοι από τους μουσικόφιλους του Facebook θα πατήσουν το ποδάρι τους άραγε; Καημό το 'χω, και είναι τεράστια κουβέντα, την οποία δεσμεύομαι να κάνω κάποια στιγμή. Ίσως όταν κάποτε ανακοινωθούν οι Αrcade Fire και τα '90s δεν είναι πλέον στη μόδα.
Τέλος, την Τρίτη έκλεισαν 17 χρόνια από τον θάνατο του Kurt Cobain. Δε θέλω να σταθώ και να μιλήσω καθόλου για το τι εστί Cobain και Nirvana, τι αντιπροσωπεύουν/αν, μιας και ούτε ο πιο σχετικός είμαι, ούτε ακριβώς το έζησα, αλλά αναγνωρίζω το πόσο σημαντικό ήταν αυτό που έγινε/έκανε. Τις προάλλες, σε μία βαθύτατη συζήτηση που είχα με τη συγκάτοικό μου, προσπαθούσα να αναλύσω το φαινόμενο Jared Leto. Φαίνεται πως είναι άνθρωπος που δε μπορεί να κάνει κάτι λάθος. Είναι rock star, είναι Hollywood star, μ' ένα έτσι μπορεί να έχει όποια θέλει. Είναι μάλλον ό,τι πιο κοντινό μπορεί να θεωρηθεί στις μέρες μας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης. Κρίμα όμως που 'ναι παπάρι.
Μουσικά, και ως τιποτένιος σινεφίλ, τον έχω σε μεγάλη εκτίμηση, αλλά απ' όσο μπορώ να αντιληφθώ δεν είναι και ο πιο σώφρων άνθρωπος στον πλανήτη. Μεγαλομανία. Είναι πάθηση; Δε μπορώ να ξέρω. Πάντως από αυτό πάσχει. Τέλος πάντων, που θέλω να καταλήξω; Σ' αυτό:
Προσωπικά με τρομάζει. Όχι με την καλή έννοια, γιατί στο ηθοποιλίκι υπάρχει και η καλή έννοια. Τribute λέει έκανε, στον άνθρωπο που έχτισε αυτό που είναι ο ίδιος τώρα. Δεν κατηγορώ τον Leto, αυτό είναι. Είναι ηθοποιός, και όταν συγχέεις το ρόλο σου ως καλλιτέχνης, αυτό κάνεις. Και αυτό φαίνεται και από τη μουσική του. Είναι ηθοποιός, ένας μιμητής. Το θέμα είναι ότι δε μπορώ να προσδιορίσω γιατί βρήκα το βιντεάκι αυτό τόσο αποκρουστικό. Είναι επειδή όντως μοιάζει τόσο με τον Cobain; Σε βαθμό προσβλητικό; Υπάρχει καν αυτό το πράγμα; Δε ξέρω. Ειλικρινά.
Μπορείς όμως να το κάνεις σωστά, και πανέμορφα. Όχι τον Cobain, αλλά τη μουσική και το ηθοποιλίκι. Να, κοίτα:
Διασκεδάζω πάντως με τα σχόλια κάτω από το video του Leto, κι ας μιλάνε για τον Bieber. Πάντα τα σχόλια από κάτω μου δίνουν μια χαρά. Λατρεύω εξάλλου το Ίντερνετ, το γράφω και με κεφαλαίο. Είτε είναι του YouTube, είτε είναι κάτω από άρθρα του site ή στο Facebook. Παντού. Και κάτω από αυτή την αποψάρα θα μ' αρέσουν, ό,τι και να λένε. Γιατί πρόκειται για serious business άλλωστε.
Ένηγουεη, rock 'n' troll
-godspeed
The RR, Ιάσονας Τσιμπλάκος
Δωράκι:
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
