Stefan Schill

Ολλανδός και λευκός ο Stefan, αλλά «μαύρη» η πρόταση που μας κάνει, αφού στο ντεμπούτο του συνδυάζει blues και soul με αυθεντικότητα και αφοσίωση.

Συνεχίζοντας το «άνοιγμα» που κάνει η Provogue, αναζητώντας νέα ταλέντα, ο νεαρός τραγουδιστής και κιθαρίστας καταθέτει τις δέκα δικές του συνθέσεις με ωριμότητα που ξαφνιάζει. Ο ίδιος δηλώνει ότι αποφάσισε να γίνει μουσικός βλέποντας σε κάποιο ακουστικό set τους Bon Jovi και συγκεκριμένα εντυπωσιασμένος από την κιθάρα του Sambora. Τονίζει βέβαια πως η μουσική αυτού του συγκροτήματος δεν του λέει τίποτα και αυτό φαίνεται από την κατεύθυνση που ακολούθησε στην πορεία.

Η γενικότερη αίσθηση του cd είναι αυτή ενός μετρημένου καλλιτέχνη που ξέρει τι θέλει να παρουσιάσει στο κοινό του και το αποτέλεσμα του "Don't Say A Word" πρέπει να τον έχει αφήσει ικανοποιημένο. Θα περίμενε κανείς το νεαρό της ηλικίας του να τον παρασύρει σε εντυπωσιασμούς, μουσικές ακροβασίες ή ίσως αντιγραφές, αλλά αντιθέτως η ατμόσφαιρα που αποπνέει ο δίσκος είναι αυτή της χαλαρότητας. Αυτό ορίζεται κατά βάση από τη βαθιά αλλά και απλή φωνή του και συνεπικουρείται από τη διακριτική, αλλά ουσιαστική, κιθάρα του, καθώς και από την υποστήριξη του συγκροτήματός του, κυρίως, δε, του hammond του Bob Fridzema.

Δεν υπάρχουν κάποιες συνθέσεις που να ξεχωρίζουν σε σχέση με τις υπόλοιπες, αλλά όλο το album κυλάει ευχάριστα από την αρχή μέχρι το τέλος. Είναι από τις περιπτώσεις μουσικής που μπορεί να παίζει στο βάθος και κατά διαστήματα, είτε μία πενιά, είτε ένα γύρισμα της φωνής, να σου τραβήξει την προσοχή για λίγο, χωρίς όμως να σου τη δεσμεύσει, αλλά αντιθέτως να σε επαναφέρει ομαλά στη δική σου πραγματικότητα.

Όσοι λοιπόν αναζητούν στη μουσική στιγμές συγκλονιστικές ας προσπεράσουν το δίσκο αυτό, χωρίς να ρίξουν δεύτερη ματιά. Αν, από την άλλη, η δισκοθήκη σας έχει το περιθώριο να φιλοξενήσει και κάποια (με την καλή έννοια) easy listening album που συμπληρώνουν, παρά δημιουργούν, ένα ευχάριστο περιβάλλον, μπορείτε να εξετάσετε και την περίπτωση του Schill.