Rise Against

The Black Market

Interscope (2014)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 23/10/2014
Υπερβολικά άνετοι στο comfort-zone τους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Έβδομος δίσκος για τους Rise Against, οι οποίοι συνεχίζουν σταθερά στον δρόμο τους, κάνοντας αυτό που ξέρουν. Το "Black Market" είναι μία δισκογραφική προσπάθεια που βρίσκει τη μπάντα στο απόλυτο comfort zone τους, απ' όπου ανέτοτατοι παράγουν σήμα-κατατεθέν κομμάτια στο σήμα-κατατεθέν ήχο τους. Δυστυχώς όμως, όταν το κανείς εδώ και κάποιες κυκλοφορίες αυτό, κουράζεις, κι έτσι το "Black Market", επί της ουσίας, δε μας λέει και πολλά.

Ο δίσκος κρύβει δίασπαρτες καλές στιγμές, όπως για παράδειγμα το ομώνυμο κομμάτι, που με πολύ όμορφο τρόπο καταφέρνει και μας παρουσιάζει ένα άκρως πιασάρικο ρεφρέν ενώ -παραδοξώς- ρίχνει τα γκάζια στο σημείο εκείνο. Παρομοίως,  άλλη λαμπρή στιγμή στο δίσκο συναντάμε με το "Eco-Terrorist", που είναι ίσως το πιο ωμό και harfcorίζον κομμάτι που έχουν βγάλει την τελευταία οχταετία. Thumbs up.

Στο σημείο όμως που πρέπει να σταθούμε είναι το "Tragedy+Time". Το κομμάτι αυτό είναι η λιγότερη Rise Against στιγμή του δίσκου, πράγμα όμως που το κάνει να ξεχωρίζει πολύ ευχάριστα. Το τραγούδι είναι ένας pop-punk ύμνος, και δεδομένων των γενικότερων χασμουρητών που προκαλεί το άλμπουμ, είναι αφάνταστα ευπρόσδεκτο. Αρμονίες, υπερπιασάρικο ρεφρέν, ασταμάτητη lead κιθάρα, η απαραίτητη γέφυρα με το build-up... Pop-punk 101 και αμέτρητα repeat λέμε.

Βέβαια, τα παραπάνω κάτι έχουν να πουν για τον στραβαρμενισμό της μπάντας, γιατί όταν το καλύτερο κομμάτι του δίσκου σου είναι εκείνο που ταιριάζει λιγότερο με το υπόλοιπο tracklist, για να μην πω με την υπόλοιπη δισκογραφία σου, κάτι δεν πάει καλά. Αν εξαιρέσεις τα προαναφερθέντα κομμάτια και το "A Beautiful Indifference" -το οποίο φιγουράρει  κλασικό και τίμιο McIlrath με άλλη μία πιασάρικη φωνητική γραμμή, όπως και καλοδουλεμένη γέφυρα και σολάκι- ο υπόλοιπος δίσκος είναι αρκετά άνοστος, «ευκολοξέχαστος» και, όπως προείπα, μια από τα ίδια. Άσε που κάποια κομμάτια ουρλιάζουν «Filler!» με πάθος, ορμή και μπρίο περίσσιο.

Βέβαια, οι Rise Against σε αυτό το σημείο, με εφτά άλμπουμ κάτω από τη ζώνη τους, είναι να απορείς αν έχουν στην ουσία ανάγκη να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν. Το "Black Market" προσέφερε τρία-τέσσερα κομμάτια που μπορούν άνετα να φρεσκάρουν τα συναυλιακά τους setlist και στην τελική αυτό δεν αρκεί;

Για αυτούς ίσως, για μένα όχι. Τις μπάντες που αγαπώ γουστάρω να τις βλέπω να εξελίσσονται, άσχετα αν η κατεύθυνση που θα ακολουθήσουν δεν θα μιλάει στην αγνή εφηβική μου ψυχή. Το "Black Market" δεν δείχνει ούτε την υποτυπώδη εξέλιξη -αν εξαιρέσεις το "T+T"- και αυτό σίγουρα δεν είναι κάτι που τους τιμάει.
  • SHARE
  • TWEET