Between The Buried And Me: «Το prog κοινό έχει εξοικειωθεί με τις πιο ακραίες εκδοχές του ήχου»

Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κάποιος ότι οι Between The Buried And Me είναι σχεδόν μια κατηγορία μόνοι τους. Ξεκινώντας από έναν τεχνικά ακραίο, κυκλοφορούν σταθερά δίσκους που μοιάζουν να τεστάρουν τόσο τα δικά τους μουσικά όρια, όσα και τα όρια αντοχής των ακροατών τους. Σε βαθμό που είναι σχεδόν παράδοξο το πόσο δημοφιλείς έχουν γίνει και είναι επίτευγμα η εμπορική επιτυχία τους, αν αναλογιστεί κάποιος τα ρίσκα που παίρνουν και τους συμβιβασμούς που δεν κάνουν.

Το 11o full length άλμπουμ τους συνεχίζει να τους βρίσκει τολμηρούς, ακραίους, τεχνικούς και όπως τους έχουμε αγαπήσει ως. Παράλληλα, όμως, τους βρίσκει για πρώτη φορά υπό την σκέπη της – κραταιάς στο prog – Inside Out, κι όπως θα παραδεχθεί ο τραγουδιστής, πληκτράς και εκ των βασικών συνθετών των BTBAM, Tommy Rodgers, κανείς πλέον δεν αμφισβητεί πως ο progressive είναι ο κύριος χαρακτήρας της μουσικής της μπάντας. Κάτι που έχει αποδεχθεί και το prog κοινό πλέον.

Ο Tommy μας είπε πολλά και διάφορα, γύρω από την πορεία της μπάντας, μας μίλησε για την σημαντικότητα του "Colors", ευχαρίστησε τον Mike Portnoy για την υποστήριξη που παρείχε στα πρώτα τους βήματα, και μας ανέλυσε το πως γράφουν μουσική και δεν χαόνονται στην τόση πληροφορία. Και φυσικά μας ανέλυσε τα πάντα γύρω από την δημιουργία του "The Blue Nowhere", σε μια χορταστική κουβέντα που μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω.

Γεια σου Tommy, τι κάνεις;

Είμαι μια χαρά. Εσύ πώς είσαι;

Καλά είμαι. Απλά λίγο σοκαρισμένος...

Τι συμβαίνει;

Μόλις διάβασα τα νέα για τον Brent Hinds των Mastodon... Δεν ξέρω αν τα διάβασες κι εσύ...

Ναι, το είδα. Μόλις το είδα. Είναι εντελώς τρελό. Πολύ λυπηρό.

Λοιπόν, ας μην επικεντρωθούμε σε αυτό. Θα χρειαστεί χρόνος για να το χωνέψω. Ας επικεντρωθούμε στα καλά νέα και στη συνέντευξή μας, γιατί είμαι πολύ χαρούμενος που σε έχω εδώ.

Σ' ευχαριστώ που με κάλεσες.

Πώς είσαι; Είσαι ακόμα σε jet lag από την επιστροφή σου από την Ευρώπη;

Σήμερα είμαι αρκετά καλά. Ήταν δύσκολο να επιστρέψω και να νιώσω φυσιολογικά. Κυρίως, επειδή μόλις προσγειώθηκα, ο γιος μου ξεκίνησε το σχολείο την επόμενη μέρα, οπότε έπρεπε να επιστρέψω αμέσως στη καθημερινή ζωή μου. Αλλά, όλα είναι καλά. Έχουμε κι άλλη περιοδεία σύντομα, οπότε δεν έχω πολύ χρόνο για να χαλαρώσω. Αλλά, όλα είναι μια χαρά. Έχουμε ένα νέο δίσκο που θα κυκλοφορήσει σύντομα και είμαι πολύ ενθουσιασμένος για την κυκλοφορία του.

Στην περιοδεία που ολοκληρώσατε πρόσφατα στην Ευρώπη, παίζατε ολόκληρο το "Colors", σχεδόν παντού. Πώς πήγε αυτή η περιοδεία για εσάς;

Πήγε πολύ καλά. Είχαμε αυτό το σετ που παίζαμε στην πλειονότητα των εμφανίσεων και μετά είχαμε κι ένα greatest hits σετ που παίξαμε σε πολλά φεστιβάλ. Ήταν μια πολύ καλή εμπειρία και περάσαμε ωραία. Είχε περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που παίξαμε σε φεστιβάλ εκεί, πολλά χρόνια, οπότε ήταν ωραίο που το ξανακάνε αυτό. Οι οπαδοί ήταν απλά καταπληκτικοί, ειδικά στις συναυλίες που ήμασταν headliners, υπήρχε τρομερά καλή ενέργεια στον χώρο κάθε βράδυ. Δεν έχω κανένα παράπονο! Είδαμε πολλούς παλιούς φίλους που δεν είχαμε δει εδώ και καιρό, όπως και μερικές πολύ καλές μπάντες με τις οποίες παίξαμε παρέα. Οπότε, όλα ήταν καλά σε αυτή την περιοδεία.

Οι ΗΠΑ είναι η ισχυρότερη αγορά μας, αλλά προσπαθούμε να το αλλάξουμε αυτό. Μάλιστα, αυτός ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους υπογράψαμε με την Inside Out!

Αλήθεια, ποια αγορά είναι πιο δυνατή για εσάς, η Αμερική ή η Ευρώπη; Και ποια φαίνεται να αναπτύσσεται περισσότερο;

Οι ΗΠΑ είναι σίγουρα η ισχυρότερη αγορά μας. Οι ΗΠΑ και ο Καναδάς. Αλλά προσπαθούμε να το αλλάξουμε αυτό. Μάλιστα, αυτός ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους υπογράψαμε με την Inside Out! Ποτέ δεν ήμασταν σε μια δισκογραφική εταιρεία που να δίνει μεγάλη έμφαση στις ευρωπαϊκές αγορές, οπότε θέλαμε να το δοκιμάσουμε και να δούμε αν θα μας βοηθήσει να κερδίσουμε έδαφος εκεί.

Ναι, θα σε ρωτούσα για αυτό αργότερα. Επειδή η Inside Out είναι κραταιά δύναμη στην progressive rock μουσική τα τελευταία 25 χρόνια. Και όταν είδα ότι πήγατε εκεί σκέφτηκα ότι ήταν αναπόφευκτο να συνεργαστείτε μαζί τους κάποια στιγμή.

(γέλια) Ναι... Μας ταιριάζει απόλυτα. Προφανώς, ταιριάζει με το στυλ της μουσικής που παίζουμε και έχουν μια εξαιρετική ομάδα. Μέχρι στιγμής, η κυκλοφορία του νέου δίσκου έχει πάει πολύ καλά. Δεν έχω κανένα παράπονο.

Επιστρέφοντας στην πρόσφατη περιοδεία, παίξατε για πρώτη φορά στην Τουρκία...

Ναι!

Πότε θα έρθει η σειρά της Ελλάδας να δει τους Between The Buried And Me να παίζουν ζωντανά εδώ;

Ξέρω, ξέρω... Πρέπει να έρθουμε εκεί, έτσι δεν είναι; Δεν έχουμε παίξει ποτέ εκεί. Ήταν πολύ ωραίο που παίξαμε στην Τουρκία και σε μέρη που δεν είχαμε πάει ποτέ. Ως μπάντα υπάρχουμε εδώ και πολλά χρόνια, και είναι ωραίο που υπάρχουν τόσα πολλά μέρη που δεν έχουμε πάει ακόμα. Οπότε, ναι, ελπίζω η Ελλάδα να έχει το ντεμπούτο της κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον.

Οι διοργανωτές μας είπαν: «Θέλουμε να παίξετε το "Colors". Θα σας δώσουμε περισσότερα χρήματα». Και εμείς είπαμε: «Εντάξει»

Μια άλλη ερώτηση είναι γιατί αποφασίσατε να παίξετε ολόκληρο το "Colors" στην πρόσφατη περιοδεία σας. Σε δύο χρόνια από τώρα, θα κλείσει είκοσι χρόνια από την κυκλοφορία του, οπότε θα ήταν ένας καλός λόγος για να κάνετε μια επετειακή περιοδεία. Γιατί λοιπόν τώρα;

Ήταν περισσότερο αίτημα των διοργανωτών παρά κάτι που θέλαμε να κάνουμε εμείς. Είχαμε σχεδιάσει την περιοδεία και οι διοργανωτές μας είπαν: «Θέλουμε να παίξετε το "Colors". Θα σας δώσουμε περισσότερα χρήματα». Και εμείς είπαμε: «Εντάξει»... (γέλια)

Απλό και ξεκάθαρο...

Ναι! Και το ωραίο με το "Colors", από τη δική μας πλευρά, είναι ότι το έχουμε παίξει τόσο πολύ, που είναι σαν να είναι στο DNA μας, δεν χρειάζεται πολλή προετοιμασία. Είναι κάτι που μπορούμε να βγάλουμε πολύ γρήγορα αν χρειαστεί. Και δεν το παίξει ποτέ ολόκληρο εκεί. Αλλά ήταν υπέροχο κάθε βράδυ. Υπήρχαν πολλοί άνθρωποι για τους οποίους αυτό ήταν προφανώς το άλμπουμ που τους έφερε σε επαφή με τη μουσική μας, με το οποίο μας γνώρισαν. Υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που είχαν στενή σχέση με τη μουσική αυτού του άλμπουμ, οπότε ήταν ωραίο να βλέπουμε αυτή τη σύνδεση.

Με το "Colors" πήραμε μουσικά ρίσκα και συνεχίζουμε να παίρνουμε ακόμα, μετά από όλα αυτά τα χρόνια, πιέζοντας τους εαυτούς μας ακόμα περισσότερο με κάθε δίσκο

Ναι, το καταλαβαίνω. Γιατί, όπως είπες, ήταν ένα δίσκος-ορόσημο, ένα άλμπουμ που σηματοδότησε την επιτυχία σας. Εγώ προσωπικά άκουσα το όνομά σας για πρώτη φορά μέσα από τις ενθουσιώδεις κριτικές που έλαβε το "Colors" εκείνη την εποχή. Θα μπορούσες να πεις, λοιπόν, ότι αυτό είναι μέχρι τώρα το πιο σημαντικό σας έργο;

Θα έλεγα ότι ορισμένοι δίσκοι έχουν μια συγκεκριμένη θέση στην πορεία μας, αλλά δεν ξέρω... Νιώθω ότι με αυτό το άλμπουμ ήταν που αρχίσαμε να νιώθουμε πολύ άνετα με τη δυναμική που έχουν οι συνθέσεις μας και με τον τρόπο που θέλουμε να παρουσιάζουμε τον εαυτό μας. Εκείνη ήταν η στιγμή που πραγματικά είπαμε «Ας είμαστε ο εαυτός μας! Δεν μας νοιάζει το περιβάλλον γύρω μας, τι κάνουν οι άλλες μπάντες. Ας κάνουμε απλά το δικό μας». Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι το αντιλήφθηκαν αυτό και τους άρεσε. Πήραμε μουσικά ρίσκα και προφανώς συνεχίζουμε να παίρνουμε ακόμα, μετά από όλα αυτά τα χρόνια, πιέζοντας τους εαυτούς μας ακόμα περισσότερο με κάθε δίσκο. Ναι, εν τέλει νομίζω ότι ήταν ένας σημαντικός δίσκος για εμάς και για τον τρόπο που λειτουργούμε και γράφουμε μουσική, αλλά και για τους οπαδούς μας.

Όντως πιέζετε τα όριά σας κάθε φορά. Μπορώ να το επιβεβαιώσω αυτό. Αλλά για μένα, ως οπαδό του prog metal, η σφραγίδα ποιότητας ήρθε τον επόμενο χρόνο, το 2008, όταν ο Mike Portnoy σας επέλεξε να ανοίξετε την περιοδεία Progressive Nation μαζί με τους Dream Theater, τους Opeth και τους Three...

(γέλια)

Η prog κοινότητα έχει πλέον εξοικειωθεί πολύ περισσότερο με τις πιο ακραίες εκδοχές του ήχου

Πώς ήταν αυτή η εμπειρία και πόσο σας βοήθησε στην πορεία σας;

Όπως είπες, νομίζω ότι κερδίσαμε πολλούς νέους οπαδούς ή τουλάχιστον τραβήξαμε την προσοχή πολλών ανθρώπων που δεν θα μας είχαν ακούσει χωρίς αυτή την περιοδεία. Είμαστε πολύ ευγνώμονες στον Mike και για την αναγνώριση που μας έδωσε. Ήταν μια υπέροχη περιοδεία. Προφανώς, είμαστε οπαδοί αυτών των συγκροτημάτων και μεγαλώσαμε ακούγοντας αυτά τα συγκροτήματα, οπότε ήταν σίγουρα μια σουρεαλιστική στιγμή. Όσον αφορά το κοινό, θα έλεγα - ειδικά τότε - ότι η κοινότητα του prog δεν ήταν και πολύ άνετη με τα υπερβολικά επιθετικά κομμάτια, τα blast beats, τις κραυγές και τη χαοτική φύση της μουσικής μας. Έτσι, υπήρχαν σίγουρα στιγμές στη σκηνή που ένιωθα ότι όλοι μας κοίταζαν σαν να είχαμε τρελαθεί. Αλλά, νομίζω ότι αυτή η περιοδεία θα ήταν πολύ πιο άνετη τώρα. Νομίζω ότι η prog κοινότητα έχει εξοικειωθεί πλέον πολύ περισσότερο με τις πιο ακραίες εκδοχές αυτού του ήχου.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν είδα το "Pull Me Under" στο Headbanger's Ball και σκέφτηκα «Ω, αυτό είναι τρελό! Είναι σαν τους Queensrÿche, αλλά ακόμα πιο τρελό!

Συμφωνώ με αυτό! Αλλά, ήσουν όντως οπαδός των Dream Theater; Ήταν μέρος του μουσικού σου λεξιλογίου; Το ρώτησα αυτό επειδή προέρχεσαι από ένα πιο ακραίο ή ίσως hardcore υπόβαθρο...

Μπορώ να μιλήσω μόνο για τον εαυτό μου... Ξέρω ότι για μερικούς, όπως για παράδειγμα τον Dan, ήταν μια πολύ σημαντική μπάντα. Όσο για μένα, πριν ασχοληθώ με το extreme metal και το hardcore, μεγάλωσα με το metal της δεκαετίας του '80. Φυσικά, μου άρεσαν από το πρώτο τους άλμπουμ, πάντα με τραβούσε το "Images And Words". Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν είδα το "Pull Me Under" στο Headbanger's Ball και σκέφτηκα «Ω, αυτό είναι τρελό! Είναι σαν τους Queensrÿche, αλλά ακόμα πιο τρελό!». Πάντα αγαπούσα αυτόν τον δίσκο. Μερικά από τα άλμπουμ τους ήταν πολύ σημαντικά για μένα, ίσως στα 20 μου. Έχον βγάλει πολλά σημαντικά άλμπουμ. Είναι μια πραγματικά καλή μπάντα! Έγραψαν μερικά πολύ ωραία άλμπουμ και είναι ωραίο να βλέπεις μπάντες σαν τους Dream Theater να συνεχίζουν ακόμα να στέκονται δυνατές, να κάνουν τις περιοδείες που κάνουν και να κυκλοφορούν νέα μουσική. Είναι ωραίο να το βλέπεις...

Θα αντιληφθείς πως όλη αυτή την ώρα έχτιζα μια γέφυρα για να μιλήσουμε για το νέο δίσκο, γιατί πριν από περίπου ένα μήνα είχα την ευκαιρία να πάρω συνέντευξη από τον Mike Portnoy και τον ρώτησα για τα αγαπημένα του άλμπουμ του 2025 ως εκείνη τη στιγμή. Και μεταξύ άλλων ανέφερε το "The Blue Nowhere", το οποίο προφανώς είχε σε promo. Και νομίζω πως είναι μια καλή αρχή για το άλμπουμ να ξεκινάει έχοντας τα εύσημα από τον Mike, έτσι δεν είναι;

Δεν το ήξερα αυτό! Χαίρομαι που το ακούω! Τέλεια! (γέλια)

Μέχρι να καλύψουμε τις χαμένες περιοδείες και να αισθανθούμε ότι περιοδεύσαμε αρκετά για το "Colors II", είχε περάσει περισσότερος χρόνος από ό,τι συνήθως

Πέρασαν, λοιπόν, τέσσερα χρόνια από την κυκλοφορία του "Colors II", που είναι το μεγαλύτερο διάστημα ανάμεσε στην κυκλοφορία δυο άλμπουμ σας. Γιατί χρειαστήκατε περισσότερο χρόνο αυτή τη φορά;

Λοιπόν, κυκλοφορία του "Colors II" ήταν περίεργη. Ήταν κατά τη διάρκεια της COVID, το γράψαμε κατά τη διάρκεια της COVID και μετά μας πήρε λίγο χρόνο για να ξαναρχίσουμε τις περιοδείες. Οι περισσότερες περιοδείες που είχαμε προγραμματίσει πριν γράψουμε το άλμπουμ έπρεπε να αναβληθούν, οπότε έπρεπε να καλύψουμε πολλά πράγματα που είχαν μείνει πίσω. Και τα πράγματα άλλαξαν λόγω της κατάστασης στον κόσμο. Έτσι, μέχρι να καλύψουμε τις χαμένες περιοδείες και να αισθανθούμε ότι περιοδεύσαμε αρκετά για το "Colors II", είχε περάσει περισσότερος χρόνος από ό,τι συνήθως.

Μετά το τέλος της περιοδείας αρχίσαμε να γράφουμε απευθείας, οπότε δεν μας φάνηκε σαν να έχει περάσει περισσότερος καιρός στην πραγματικότητα. Δεν σχεδιάσαμε κάτι του στυλ «Ας αφήσουμε λίγο περισσότερο χρόνο μεταξύ των άλμπουμ». Για εμάς, το θέμα είναι να βρούμε το φυσικό σημείο όπου είμαστε 100% έτοιμοι να γράψουμε, 100% έτοιμοι να αφοσιωθούμε στη δημιουργικότητα ως ομάδα και να αρχίσουμε να δουλεύουμε σε ένα νέο άλμπουμ. Και αυτό ήρθε λίγο αργότερα από το συνηθισμένο, λόγω όλων αυτών των πραγμάτων.

Ούτως ή άλλως, με βάση το πόσο πυκνά είναι συνήθως τα άλμπουμ σας, ένα διάστημα τεσσάρων ετών μεταξύ τους φαίνεται πιο λογικό από τα δύο χρόνια που στην πραγματικότητα σας παίρνει...

Γερνάμε! Είναι δύσκολο να συνεχίζουμε να βγάζουμε αυτά τα τρελά άλμπουμ κάθε δύο χρόνια... (γέλια)

Δεν το πιστεύω... Κάθε άλμπουμ σας συνεχίζει να περιλαμβάνει τόσες πολλές πληροφορίες που λογικά θα αρκούσαν για τρία «φυσιολογικά» άλμπουμ...

(γέλια)

Είμαι λοιπόν σίγουρος ότι θα επιστρέψετε στον τρόπο εργασίας σας, κυκλοφορώντας ένα νέο άλμπουμ κάθε δύο χρόνια. Νομίζω ότι έχετε πάρα πολλή μουσική μέσα σας...

Ναι... (γέλια)

Ο κόσμος μιλάει πάντα για έμπνευση, αλλά νομίζω ότι το πιο σημαντικό για εμάς είμαστε ο ένας για τον άλλο. Από εκεί αντλούμε την έμπνευσή μας

Το "The Blue Nowhere" είναι κι αυτό όσο πυκνό όσο όλες οι κυκλοφορίες σας. Αναρωτιόμουν λοιπόν από πού προέρχεται όλη αυτή η έμπνευση; Και ακόμα περισσότερο, πώς καταφέρνετε να βάζετε τάξη σε αυτό το χάος κάθε φορά; Δουλεύετε συλλογικά προσπαθώντας να βάλετε τάξη σε αυτό το χάος; Ή ο καθένας μόνος του, όταν γράφετε και ενορχηστρώνετε τα τραγούδια;

Θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω με λίγα λόγια πώς δουλεύουμε. Είναι κάτι που αλλάζει συνεχώς, αλλά συνήθως ξεκινάμε γράφοντας ο καθένας ξεχωριστά και εν συνεχεία αρχίζουμε να στέλνουμε ιδέες, μόλις έχουμε γράψει ένα καλό κομμάτι μουσικής. Από εκεί παίρνεις μια ιδέα για το πού βρίσκονται οι σκέψεις του καθενός, τι είδους πράγματα γράφουν. Και συνήθως κάτι ξεχωρίζει και λέμε «Ω, αυτό είναι ένα καλό σημείο για να εμβαθύνουμε όλοι. Αυτό το κομμάτι μουσικής, ίσως μπορούμε να το αναπτύξουμε». Από εκεί και πέρα είναι μια τεράστια ομαδική συνεργασία. Δεν υπάρχει πολύς διάλογος, όπως το να συζητάμε κάθε φορά «Πού θέλουμε να πάμε με αυτό;». Είναι περισσότερο σαν να μιλάμε μεταξύ μας με έναν περίεργο τρόπο μέσω της μουσικής, ανταλλάσσοντας ιδέες. Και πάντα υπάρχει κάποιος που δουλεύει σε κάτι, ακόμα κι αν δεν είναι το ίδιο τραγούδι. Πάντα προσπαθούμε να εκφράζουμε τις ιδέες μας μέσω demo ή μιλώντας μεταξύ μας. Και κάπως έτσι, η μουσική αρχίζει να διαμορφώνεται πολύ γρήγορα.

Γράφουμε πολύ γρήγορα. Ο κόσμος νομίζει ότι η όλη αυτή διαδικασία μας παίρνει πολύ περισσότερο χρόνο από ό,τι πραγματικά παίρνει, αλλά για εμάς... υπάρχει συνεχής δουλειά για να φτάσουμε σε ένα σημείο όπου νιώθουμε ότι το τραγούδι είναι καλό, και από εκεί και πέρα ακολουθεί συνεχής προσαρμογή και επεξεργασία. Σκεφτόμαστε διαρκώς «Πώς μπορούμε να το κάνουμε καλύτερο; Πού μπορούμε να αλλάξουμε πράγματα;». Και μετά εισερχόμαστε στις λεπτομέρειες που έχουμε αγαπήσει τα τελευταία χρόνια, όπως το sound design και αυτά τα μικρά nuggets που μπορείς να ακούσεις όταν βάζεις τα ακουστικά σου. Κάπου εκεί, όταν η σύνθεση της μουσικής πλησιάζει στο τέλος της, αρχίζω να μπαίνω στο φωνητικό και στιχουργικό μου μυαλό, και προσπαθώ να δουλέψω σε αυτό το κομμάτι, ενώ ταυτόχρονα αρχίζουμε να οργανώνουμε το δίσκο για να καταλάβουμε πώς θέλουμε να είναι η ροή του, κι όλα τα σχετικά.

Είναι μεν πολύ δουλειά, αλλά είναι κάτι που μας αρέσει να κάνουμε και νομίζω ότι αυτό ακούγεται στη μουσική μας. Ειδικά με αυτό το νέο δίσκο, όταν τον ακούω, μου φαίνεται ότι περνάμε καλά. Η δημιουργική διαδικασία μας δίνει μεγάλη χαρά. Υπήρχε πολλή μαγεία, φίλε, σε αυτό το άλμπουμ. Ο κόσμος μιλάει πάντα για έμπνευση, αλλά νομίζω ότι το πιο σημαντικό για εμάς είμαστε ο ένας για τον άλλο. Από εκεί αντλούμε την έμπνευσή μας. Μπορεί να γράψω ένα riff 30 δευτερολέπτων στην κιθάρα ή κάτι παρεμφερές και να το στείλω στους άλλους, κι από εκεί κάποιος να πάρει αυτή την ιδέα και να την εξελίξει σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Ή το αντίστροφο. Ξεκινάμε με αυτές τις μικρές ιδέες, οι οποίες μπορούν να εξελιχθούν σε τεράστιες ιδέες. Και συνεχώς εκπλήσσεσαι με τα πράγματα που γράφουν οι άλλοι. Και αυτό σε τροφοδοτεί συνεχώς με ιδέες για να επεκτείνεις ίσως κάτι που έγραψαν. Νομίζω ότι όλοι λειτουργούμε με αυτόν τον τρόπο. Και εξαιτίας αυτού, καταλήγουμε με πολύ πυκνή, πολύ μακροσκελή μουσική.

Όταν βλέπεις τη μουσική μας ως ένα κομμάτι συνολικά, είναι όντως πονοκέφαλος! Είναι πάρα πολλή πληροφορία!

Ήσουν αρκετά λεπτομερής και μας έδωσες μια ιδέα για το πως δουλεύετε, γιατί όλες αυτές οι πληροφορίες, από έξω φαίνονται σαν πονοκέφαλος, το πώς να τις χειριστείς...

(γέλια) Νομίζω ότι όταν το βλέπεις ως ένα κομμάτι συνολικά, είναι όντως πονοκέφαλος! Εννοώ, είναι πάρα πολλή πληροφορία! Αλλά, όταν είσαι μέσα στα πράγματα και όταν δουλεύεις πάνω σε κάτι, δουλεύεις μόνο πάνω σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι... Σκέφτεσαι πάνω σε μικρές στιγμές. Και τότε είναι που πρέπει να γράψω φωνητικά ή στίχους. Δεν θα μπορούσα ποτέ να το δω ως ένα ολόκληρο άλμπουμ, γιατί, θα με κατακλύσει αμέσως, θα έλεγα «Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Είναι πάρα πολύ». Αλλά όταν το επιμερίζω σε κομμάτια ή τραγούδια ή απλά το παίρνω με το μαλακό – και λόγω του χρόνου που έχουμε για να το κάνουμε αυτό – νομίζω ότι έχουμε την αυτοπεποίθηση να ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, και να ακολουθούμε μικρά βήματα ώστε να φτάσουμε στο τελικό αποτέλεσμα.

Αυτό είναι το πρώτο σας άλμπουμ χωρίς τον Dustie εδώ και 20 χρόνια. Πόσο επηρέασε αυτό τη σύνθεση των τραγουδιών και την όλη διαδικασία της δημιουργίας του νέου άλμπουμ;

Η σύνθεση των τραγουδιών ήταν όπως πάντα. Οπότε δεν άλλαξε τίποτα. Όπως έλεγα, όλα κύλησαν υπέροχα. Συνολικά, η σύνθεση των τραγουδιών ήταν υπέροχη και η διαδικασία ηχογράφησης ήταν πραγματικά υπέροχη, οπότε θα έλεγα ότι δεν επηρέασε καθόλου.

Το ξενοδοχείο είναι ένα μέρος όπου μερικές φορές νιώθεις μόνος, σου και υπάρχουν στιγμές μοναξιάς και αυτοανασκόπησης όταν βρίσκεσαι στους χώρους του

Εντάξει! Λοιπόν, τι είναι το "The Blue Nowhere"; Ποιο είναι το νόημα πίσω από τον τίτλο του άλμπουμ και τον τίτλο του τραγουδιού, φυσικά;

Λοιπόν, για μένα, ολόκληρο το άλμπουμ αφορά την ανθρώπινη εμπειρία και την ιδέα ότι όλοι μας αναζητούμε συνεχώς κάτι. Αναζητούμε νόημα, ευτυχία, ικανοποίηση... Και να βρούμε αυτό το συναίσθημα που μας επιβεβαιώνει ότι τα πράγματα είναι σε καλό σημείο... Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που όλοι μας προσπαθούμε συνεχώς να βρούμε. Προσπάθησα, λοιπόν, να τα συνοψίσω όλα αυτά στο χώρο ενός ξενοδοχείου.

Λατρεύω τις ιστορίες που κρύβουν τα ξενοδοχεία και τους διαφορετικούς ανθρώπους που έρχονται και φεύγουν από αυτά. Έγραψα τους στίχους σαν ημερολόγιο, μέσα από αυτά τα διαφορετικά στοιχεία της ανθρώπινης συμπεριφοράς, και προσπάθησα να υφάνω αυτή την παράξενη ιστορία, καθώς αυτός ο άνθρωπος περνάει τη ζωή του ψάχνοντας για κάτι. Υπάρχει πολλή αυτοανασκόπηση και ενδοσκόπηση, έννοιες που συνδέονται με το ξενοδοχείο. Διότι το ξενοδοχείο είναι ένα μέρος όπου μερικές φορές νιώθεις μόνος σου και υπάρχουν στιγμές μοναξιάς και αυτοανασκόπησης όταν βρίσκεσαι στους χώρους του. Ήθελα να το υπονοήσω αυτό και απλά να δημιουργήσω μια ιστορία που δεν θα ήταν ιδιαίτερα γραμμική. Δεν ήθελα να διαβάζεται σαν «Κοίτα, αυτός ο τύπος κάνει αυτό και μετά κάνει εκείνο». Περισσότερο προσπαθώ να δημιουργήσω κάποιους χώρους, όπου η μουσική μπορεί να ζήσει και το έκανα αυτό μέσω κάθε τραγουδιού που ζει σε ένα διαφορετικό μέρος, σε ένα ξενοδοχειακό περιβάλλον.

Άρα είναι ένα concept album! Διότι διάβασα στο δελτίο τύπου ότι δεν είναι concept album, αλλά έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός concept album. Από την επανάληψη φράσεων και λέξεων όπως "Fever Dreams", "Marigold" σε πολλά τραγούδια ως το τέλος με το "Things We Tell Ourselves In The Dark"... Και αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν να μην είναι concept album;

Ω, είναι 100% concept album...

Και δεν είναι ότι έχετε κάνει ποτέ ένα γραμμικό concept album...

Ναι, νομίζω ότι το δελτίο τύπου το διατύπωσε περίεργα, όπου νομίζω ότι απλά έλεγε ότι δεν είναι μια ιστορία. Αλλά είναι 100% ένα concept album, σίγουρα.

Τώρα, πρέπει να σου πω ότι το ομότιτλο κομμάτι είναι το αγαπημένο μου τραγούδι στο άλμπουμ. Είναι τόσο όμορφο, μελωδικό και αρκετά διαφορετικό από ένα τυπικό τραγούδι των Between The Buried And Me. Θα μπορούσε σχεδόν να ακουστεί στο ραδιόφωνο...

(γέλια)

Τα δυο τελευταία κομμάτια μοιάζουν με μια πιο ώριμη εκδοχή των BTBAM

Και μαζί με το «Beautifully Human», που είναι επίσης υπέροχο, κλείνετε το άλμπουμ με μια πολύ μελωδική νότα. Θα μπορούσες να φανταστείς να εστιάζετε περισσότερο σε αυτή την πλευρά, ακόμη και να κυκλοφορήσετε ένα άλμπουμ γεμάτο με τέτοια κομμάτια, κάποια στιγμή;

Δεν ξέρω. Κάτι που μου άρεσε πολύ σε αυτό το άλμπουμ είναι το πώς σε μεταφέρει σε ένα πολύ άνετο μέρος στο τέλος του, ειδικά μετά από τόσα έντονα κομμάτια. Το "The Blue Nowhere" είναι κι έμενα ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια. Νομίζω ότι μοιάζει με μια πιο ώριμη εκδοχή των BTBAM. Αυτά τα δύο τελευταία κομμάτια... ίσως στο μέλλον να εμβαθύνουμε περισσότερο σε αυτό, αλλά δεν ξέρω... Όπως έλεγα και νωρίτερα, μας αρέσει να βλέπουμε τι προκύπτει φυσικά με εμάς και αν κάτι τέτοιο αρχίσει να βγαίνει από μέσα μας, τότε θα το ακολουθήσουμε. Αλλά, ναι, ήταν ένα πολύ διασκεδαστικό κομμάτι όταν δουλεύαμε πάνω σε αυτό, ακριβώς επειδή ήταν τόσο διαφορετικό για εμάς. Αλλά, για μένα, αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι πως παρόλο που είναι τόσο διαφορετικό, εξακολουθεί να έχει το DNA των BTBAM. Νομίζω ότι εξακολουθεί να ακούγεται πολύ σαν εμάς. Το οποίο είναι ωραίο! Και σίγουρα θα ήθελα να δουλέψω σε περισσότερα πράγματα σαν κι αυτό.

Ακόμα και το εξώφυλλο έχει μια αρκετά διαφορετική ατμόσφαιρα από τα προηγούμενα. Πώς συνδέεται με τη μουσική και τη συνολική αισθητική του άλμπουμ, κατά τη γνώμη σου;

Πάντα θέλει να δημιουργήσεις μια ατμόσφαιρα, όπου το εξώφυλλο να συνδέεται με κάποιο τρόπο με το περιεχόμενο των στίχων και της μουσικής. Και έχουμε αυτόν τον τύπο, τον Corey Meyers, με τον οποίο συνεργαζόμαστε από το "Como Ecliptic", όπου η συνεργασία μας είναι τόσο απλή όσο το να του στέλνω τις ιδέες μου, τους στίχους, την ερμηνεία μου για το περιεχόμενο του δίσκου και τα θέματα που θεωρώ σημαντικά. Αυτή ήταν μια από τις πρώτες του σκέψεις και μου άρεσε πολύ. Και οι δύο αισθανθήκαμε για κάποιο λόγο ότι ένα λευκό εξώφυλλο ήταν το σωστό. Θέλαμε να ξεχωρίζει και να νιώσουμε ότι είναι διαφορετικό. Έχει κάτι σχεδόν corporate, κατά κάποιον τρόπο. Προσπαθούσαμε να συνδυάσουμε το ότι πρόκειται για μια ιστορία αλλά και ένα ξενοδοχείο, οπότε θέλαμε να έχουμε ένα είδος branding. Νομίζω ότι είναι αρκετά ενδιαφέρον και μου αρέσει που είναι πολύ διαφορετικό από τα εξώφυλλα των υπόλοιπων δίσκων μας..

Όπως είπες - και συμφωνώ 100% - πρόκειται για ένα άλμπουμ που εν τέλει είναι απόλυτα αναγνωρίσιμο ως Between The Buried And Me, αλλά είναι και λίγο διαφορετικό παράλληλα. Για παράδειγμα, για πρώτη φορά χρησιμοποιήσατε πνευστά και έγχορδα. Πέραν αυτών, όμως, ποιο θα έλεγες ότι είναι το στοιχείο που το καθιστά πραγματικά διαφορετικό σε σύγκριση με τα προηγούμενα άλμπουμ σας; Τι το κάνει να ξεχωρίζει από τις προηγούμενες δουλειές σας;

Είναι δύσκολο να βλέπεις τη δική σου μουσική με αυτόν τον τρόπο. Προσπαθούμε να μην κοιτάμε τόσο πολύ πίσω. Αρχικά, ένα πράγμα που μου έκανε εντύπωση όταν γράφαμε τα τραγούδια ήταν το πώς κάθε τραγούδι μοιάζει να βρίσκεται στον δικό του κόσμο. Και δεν νομίζω ότι είχαμε ξανακάνει δίσκο που να δίνει αυτή την αίσθηση από το "The Great Misdirect" και μετά. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που ήθελα να βάλω την ιστορία στο πλαίσιο ενός ξενοδοχείου, γιατί σκεφτόμουν «Ω, κάθε τραγούδι μοιάζει σαν να ζει σε διαφορετικό χώρο», ακόμα κι αν είναι συνδεδεμένα με κάποιο τρόπο. Η αλήθεια είναι πως κάνει μερικές αρκετά απότομες στροφές, και ναι, νιώθω ότι είναι διαφορετικό. Νομίζω ότι ίσως εστιάζαμε σε διαφορετικά στοιχεία κατά την σύνθεση και ωθούσαμε τον εαυτό μας με τρόπους που ίσως δεν είχαμε κάνει πριν. Σίγουρα, όσον αφορά στα φωνητικά, ένιωθα πιο σίγουρος και πιο τολμηρός, ίσως λόγω της φύσης της μουσικής. Ήταν γενικότερα πολύ απελευθερωτικό το συναίσθημα που νιώθαμε κατά τη διάρκεια της διαδικασίας σύνθεσης. Δεν ξέρω αν ήταν επειδή ήρθε μετά το "Colors II", που ήταν ένα από τα λίγα άλμπουμ όπου κοιτάζαμε λίγο πίσω όταν γράφαμε. Αυτή τη φορά ήταν ωραίο το να ξεκινήσουμε από μια λευκή σελίδα και να το αφήσουμε να κυλήσει χωρίς να αμφισβητούμε πολύ το κάθε τι. Θεωρώ ότι δημιουργήσαμε κάτι πολύ ωραίο.

Νομίζω πως αυτή η ελευθερία κινήσεων αποτυπώνεται σε ένα τραγούδι όπως το «Absent Thereafter», το οποίο έχει τελείως rock n’ roll αίσθηση σε κάποια από τα μέρη του...

(γέλια)

...αν τα απομονώσεις, θα μπορούσαν να τα παίζει μια μπάντα σε ένα κλαμπ κάπου στο Τέξας και να διασκεδάζει τον κόσμο. Και μετά θα ήταν ακόμα πιο διασκεδαστικό αν πέρναγε και στα πιο ακραία μέρη και να έβλεπε κάποιος τις αντιδράσεις τους...

(γέλια) Ναι, είναι σίγουρα ένα διασκεδαστικό κομμάτι!

Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι εξετάζω ενδελεχώς κάθε στίχο. Αλλά, κατά κύριο λόγο, βάζω τον εαυτό μου σε μια κατάσταση και μετά απλά αφήνω τα πράγματα να ρέουν

Υπάρχει ένας στίχος που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Λέει «Όταν κάθεσαι σιωπηλός με τον εαυτό σου, μπορείς να ακούσεις τον ηλεκτρισμό», στο "Psychomanteum". Μήπως θα μπορούσες να τον επεξηγήσεις λίγο;

Ω, φίλε! Δεν έχω ασχοληθεί με αυτό το θέμα. Δεν ξέρω, φίλε... Πολλά από αυτά τα πράγματα που γράφω απλά βγαίνουν από μέσα μου. Κάτι πραγματικά διαφορετικό σε αυτό το δίσκο, σε σύγκριση με τους προηγούμενους, είναι πως καθώς κυκλοφορούμε singles, εγώ ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι λένε οι στίχοι. Και αυτό αλλάζει κάθε εβδομάδα. Για μένα, η διαδικασία που ακολούθησα για να γράψω στίχους ήταν αρκετά απλή. Έλεγα πχ «Σήμερα θέλω να γράψω σε αυτό το χώρο», χωρίς να δίνω προσοχή στο ποιο τραγούδι θα αφορούσαν. Και απλά έγραφα για περίπου 30 λεπτά. Τα άφηνα για λίγο στην άκρη δεν αμφισβητούσα τίποτα από αυτά που έγραφα και αργότερα βυθιζόμουν σε όλα αυτά που έγραψα και προσπαθούσα να τα συνθέσω σαν παζλ. Έτσι, πολλά από αυτά που έγραψα ήταν πράγματα που απλά μου ήρθαν στο μυαλό και ακόμα προσπαθώ να αναλύσω τι στο καλό εννοώ. Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι εξετάζω ενδελεχώς κάθε στίχο και λέω «Εντάξει, αυτός ο στίχος σημαίνει αυτό για μένα». Αλλά κατά κύριο λόγο βάζω τον εαυτό μου σε μια κατάσταση και μετά απλά αφήνω τα πράγματα να ρέουν. Δυστυχώς, δεν έχω ασχοληθεί ακόμα με αυτό το τραγούδι από τότε που το ηχογράφησα, οπότε πραγματικά δεν ξέρω τι να σου πω... (γέλια)

Το εξερευνάς και ανακαλύπτεις το νόημα μαζί με τους θαυμαστές σου...

Ναι, ναι. Αν και θα έλεγα ότι αυτό δεν είναι το φυσιολογικό. Στο παρελθόν, σίγουρα υπάρχουν δίσκοι όπου αυτό συμβαίνει 100%. Ήθελα, όμως, να το κάνω έτσι κι εν τέλει ήταν διασκεδαστικό. Επίσης, έχει πλάκα με τους ακροατές, γιατί έχουν πάντα διαφορετικές ερμηνείες από αυτές που είχα εγώ αρχικά. Το βλέπω σχεδόν ως οπαδός και όχι ως το άτομο που το έγραψε. Το οποίο είναι κάπως ενδιαφέρον. Ακόμα και για τα πρώτα κομμάτια που έχουμε ήδη κυκλοφορήσει, προκύπτει ένα νέο νόημα όταν δίνω συνεντεύξεις όπου μπαίνω στη διαδικασία να σκεφτώ πραγματικά τους στίχους και λέω «Ω, αυτό θα μπορούσε να σημαίνει το ένα ή το άλλο». Ενώ παλιότερα απλά το άφηνα να ρέει και να βρει το δρόμο του. Μου είναι δύσκολο να στο εξηγήσω. Είναι ένας λεπτός χορός στον οποίο οι στίχοι και τα φωνητικά αφηγούνται τις ιστορίες και βγάζουν νόημα με κάποιο τρόπο.

Αλήθεια, πώς βλέπεις τώρα το πείραμα του διαχωρισμού του "Automata" σε δύο μέρη και δύο διαφορετικά άλμπουμ;

Δεν ξέρω... Είμαι ευχαριστημένος που το κάναμε, διότι μου αρέσει όταν δοκιμάζουμε νέα πράγματα. Αυτός είναι ο χαρακτήρας μου. Μου αρέσει να δοκιμάζω κάτι και να βλέπω αν λειτουργεί. Θα έλεγα ότι, ως επί το πλείστον, οι οπαδοί μάλλον δεν ενθουσιάστηκαν. Η αλήθεια είναι πω το γράψαμε και το ηχογραφήσαμε ως ένα άλμπουμ κι αρχικά σχεδιάζαμε να το κυκλοφορήσουμε ως ένα ενιαίο άλμπουμ. Αλλά, μετά από συζήτηση με την δισκογραφική εταιρεία, σκεφτήκαμε ότι θα ήταν καλύτερος τρόπος να αφομοιώσει ο κόσμος τη μουσική, επειδή είναι πολύ πυκνά και με αυτόν τον τρόπο θα δίναμε στον κόσμο την ευκαιρία για να βυθιστούν στη νέα μουσική σε δυο μέρη αντί για ένα. Επειδή, προφανώς, στις μέρες μας, η προσοχή των ανθρώπων είναι σύντομη... τα πάντα φεύγουν πολύ γρήγορα. Κοιτάζοντας πίσω, νομίζω ότι εξακολουθεί να είναι καλή ιδέα, αλλά ο κόσμος θέλει το ολοκληρωμένο άλμπουμ και το καταλαβαίνω. Με το είδος της μπάντας που είμαστε, ο κόσμος θέλει το πλήρες άλμπουμ. Αμφιβάλλω αν θα το ξανακάναμε. Δεν θα έλεγα ότι είδα κάποια πραγματικά οφέλη, αλλά ταυτόχρονα, δεν νομίζω ότι έβλαψε το άλμπουμ αυτή η επιλογή. Ο κόσμος εξακολουθεί να απολαμβάνει αυτή τη μουσική. Πάντως, για μένα είναι απλά ένα άλμπουμ, είναι απλά το "Automata"...

Γιατί να διασκευάσουμε ένα τραγούδι και να το κάνουμε να ακούγεται σαν μια διασκευή αυτού του τραγουδιού;

Τελευταία ερώτηση. Νωρίτερα σήμερα είδα ότι διασκευάσατε το "Hurt" των Nine Inch Nails για ένα επερχόμενο tribute άλμπουμ στο "The Downward Spiral". Γιατί επιλέξατε αυτό το σπουδαίο κομμάτι και τι σημαίνουν για εσάς, τόσο οι Nine Inch Nails, όσο κι αυτό το άλμπουμ;

Είναι πιθανώς ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους όλων των εποχών. Οι Nine Inch Nails έχουν παίξει τεράστιο ρόλο στη μουσική μου ζωή. Το "Pretty Hate Machine" παραμένει ένα από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών. Είναι μια μπάντα-φαινόμενο σε όλα τα επίπεδα.

Μας ζητήθηκε να το συμμετάσχουμε σε αυτό το αφιέρωμα. Το τραγούδι το ηχογραφήσαμε τον Αύγουστο του 2024 ή κάπου εκεί... Ήταν πριν από πολύ καιρό, οπότε είναι ωραίο που επιτέλους μπορούμε και μιλάμε γι' αυτό. Είχαμε μερικές άλλες επιλογές που θα προτιμούσαμε, αλλά άλλες μπάντες είχαν ήδη αυτά τα κομμάτια. Δεν θυμάμαι ποια ήταν. Ξέραμε ότι το "Hurt" ήταν το ριψοκίνδυνο κομμάτι, αυτό που ίσως περισσότεροί δεν ήθελαν να αγγίξουν. Για αυτό θέλαμε να βάλουμε τη δική μας BTBAM πινελιά, θέλαμε να το βάλουμε στον κόσμο μας και να δούμε τι θα γινόταν. Νομίζω ότι το αποτέλεσμα είναι πολύ ωραίο. Είναι ένα πολύ σκοτεινό και θορυβώδες κομμάτι, και αυτά τα στοιχεία λειτουργούν προς όφελός μας. Νομίζω ότι ο κόσμος θα το λατρέψει. Είναι ωραίο. Και δεν θα ακούγεται σαν Johnny Cash!

(γέλια)

Βλέπω συνέχεια ανθρώπους να γράφουν για αυτό στο διαδίκτυο και σκέφτομαι «Γιατί να διασκευάσουμε ένα τραγούδι και να το κάνουμε να ακούγεται σαν μια διασκευή αυτού του τραγουδιού; » (γέλια)