Avantasia: «Σαν να έλεγε ο Μέσι ότι παρατούσε το ποδόσφαιρο για να γίνει οδηγός F1»

Από τους πολλούς μουσικούς με τους οποίους είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω στο πλαίσιο κάποιας συνέντευξης όλα αυτά τα χρόνια, ο Tobias Sammet ανήκει σε μια μικρή κατηγορία καλλιτεχνών που κάθε συζήτηση μαζί τους είναι απολαυστική. Δεν μοιάζει να επιλέγει προσεκτικά τι θα πει, ούτε θα έλεγε κανείς ότι είναι μετρημένος στα λόγια του, αντιθέτως μοιάζει με χείμαρρο στις απαντήσεις του, πάντα όμως εμφανίζεται οξυδερκής, διαβασμένος και ευδιάθετος. Το μόνο αρνητικό είναι πως ούτε αυτή τη φορά έφτασαν τα τριάντα λεπτά που είχαμε στη διάθεσή μας για να συζητήσουμε όλα όσα είχα προετοιμαστεί να τον ρωτήσω, με αφορμή το ένατο στούντιο άλμπουμ των Avantasia, που τιτλοφορείται "A Paranormal Evening With The Moonflower Society". Το θετικό, όμως, είναι πως το αποτέλεσμα της συζήτησης είναι χορταστικό, περιλαμβάνοντας ιστορίες, ωραίες ατάκες και πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία για το πως έχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο δουλεύει, για την Floor Jansen, για τον Geoff Tate, για τον Michael Kiske και για τον μεγάλο απόντα, τον Andre Matos, μεταξύ άλλων.

Πώς είσαι Tobias;

Καλά είμαι, εσύ πώς είσαι;

Κι εγώ καλά, σε ευχαριστώ. Είναι χαρά μου που έχουμε την ευκαιρία να τα ξαναπούμε!

Κι εμένα! Η χαρά είναι όλη δική μου!

Ξέρεις σκεφτόμουν ότι είχα ακόμα μεγαλύτερη προσμονή για τη συνέντευξή μας, καθότι σε αντίθεση με τους περισσότερους μουσικούς, που τείνουν να δίνουν τυπικές απαντήσεις και να λένε λίγο-πολύ τα ίδια, εσύ δεν έχεις καμία σχέση με αυτό, και πάντα το απολαμβάνω...

Α, σε ευχαριστώ! Κάνω ό,τι μπορώ. Στην πραγματικότητα λέω ό,τι μου έρχεται στο μυαλό και προσπαθώ να απαντώ στις ερωτήσεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Θα έλεγα πως είμαι ένα ανοικτό βιβλίο…

Κάτι ξέρω επί αυτού! Πάμε λοιπόν στις ερωτήσεις που αφορούν στο νέο άλμπουμ των Avantasia, το οποίο κυκλοφορεί σε μια εβδομάδα από σήμερα [σ.σ.: η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε 14/10]. Βέβαια, πριν τις ερωτήσεις, οφείλω να σε συγχαρώ γιατί είναι μια πολύ ωραία δουλειά, στα στάνταρ που μας έχεις συνηθίσει… Και να σε ρωτήσω πως νιώθεις…

Σε ευχαριστώ πολύ! Θα πω τώρα αυτό που λένε όλοι οι μουσικοί, ότι είμαι πολύ ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα, αλλά ειλικρινά, έχω ένα πολύ καλό προαίσθημα. Νιώθω πολύ καλά με τον εαυτό μου για αυτό που κατάφερα. Δεν θα άλλαζα ούτε μια νότα στο άλμπουμ, έξι μήνες αφότου το ολοκλήρωσα, κι αυτό είναι ένα καλό σημάδι.

Στην περίοδο της πανδημίας, για πρώτη φορά ένιωσα πως δεν ευθύνομαι εγώ για τα πάντα

Σίγουρα είναι καλό σημάδι. Φαντάζομαι πως με τα χρόνια έχεις μάθει πλέον ούτε να υπέρ-ενθουσιάζεσαι, ούτε να απογοητεύεσαι εύκολα όταν είναι να κυκλοφορήσεις μια νέα δουλειά.

Ξέρεις, κάθε φορά που κυκλοφορώ ένα νέο άλμπουμ ή μάλλον κάθε φορά που παράγω ένα νέο άλμπουμ και μετά το κυκλοφορώ, είμαι συνήθως ενθουσιασμένος μαζί του. Διότι δεν είναι κάτι που το θεωρώ δεδομένο. Έχω την τύχη να βρίσκομαι σε μια θέση όπου δεν είμαι υποχρεωμένος να κυκλοφορήσω τίποτα με το οποίο δεν είμαι απόλυτα ευχαριστημένος. Είμαι αφεντικό του εαυτού μου. Έχω όλη την ελευθερία του κόσμου να παράγω την μουσική μου με τον τρόπο με τον οποίο θέλω να το κάνω και να δουλέψω με τους ανθρώπους που θέλω. Δεν νιώθω καμία εξωτερική πίεση να με περιβάλλει από την μουσική βιομηχανία ως προς το είδος της μουσικής που παίζω ή για το πότε πρέπει να παραδώσω κάτι. Κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κάθε φορά που κυκλοφορώ ένα νέο άλμπουμ έχω κόσμο να μου λέει «Έλα Toby, αυτό είναι το ένατό σου άλμπουμ και για ένατη φορά μας λες ότι είναι το καλύτερο άλμπουμ που έχεις κυκλοφορήσει». Και τους απαντάω «ναι, αλλά είναι αλήθεια». Πρόκειται για ειλικρινή ενθουσιασμό!

Θέλω να πω… τι σημαίνει «το καλύτερο»; Και τι σημαίνει «το δεύτερο καλύτερο;». Όλα αυτά είναι υποκειμενικά έτσι κι αλλιώς. Αλλά, ειλικρινά, μπορώ να πω ότι είμαι πολύ-πολύ χαρούμενος - και πως πάντα ήμουν πολύ-πολύ χαρούμενος - με ό,τι έχω κυκλοφορήσει. Όταν έλεγα ότι το "The Scarecrow" είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω και πως είμαι απόλυτα χαρούμενος, το εννοούσα. Είμαι στην πλεονεκτική θέση να μπορώ να πάρω όσο χρόνο θέλω μέχρι να τελειώσω αυτό που κάνω να ακούγεται όπως θέλω.

Κατά τη διάρκεια όλου αυτού που συνέβη με τον covid, όπου ξαφνικά όλος ο κόσμος γαμήθηκε, με τα μουσικά καταστήματα να παραμένουν κλειστά, όλους μας να είμαστε σε lockdown, τα πάντα να παγώνουν και στη μουσική βιομηχανία έχεις συγκροτήματα να ακυρώνουν κυκλοφορίες και να ακυρώνουν περιοδείες και να βλέπεις τα φεστιβάλ να ακυρώνονται, όλο αυτό ήταν καταστροφικό. Αλλά, την ίδια στιγμή ένιωσα πως για πρώτη φορά μπορώ να δουλέψω όσο καιρό θέλω και πως κανείς δεν θα έρθει να με ρωτήσει «πότε θα είναι έτοιμο το νέο άλμπουμ;». Διότι, όλοι ασχολούνταν με τα δικά του προβλήματα ο καθένας. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωσα πως αν πω «θα πάρει έξι μήνες παραπάνω» κανείς δεν θα κατηγορήσει εμένα, αλλά αυτόν τον σκατένιο ιό. Για πρώτη φορά ένιωσα πως δεν είμαι εγώ υπεύθυνος για τα πάντα. Δεν θα φταίω εγώ αν πω ότι το άλμπουμ θα καθυστερήσει έξι μήνες. Δεν είμαι εγώ ο υπεύθυνος αν πω ότι αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να κάνουμε ένα νέο άλμπουμ με τους Edguy. Ξαφνικά, βρέθηκα στο απυρόβλητο! Κι αυτό έκανε τα πράγματα ακόμα πιο ήρεμα για μένα, παρόλο που φυσικά η πανδημία και οι συνέπειές της είναι τραγικές. Το γνωρίζω καλά αυτό.

Όταν είσαι μέρος της μηχανής της βιομηχανίας δεν αντιλαμβάνεσαι το πόσο απαιτητικό και εξαντλητικό είναι όλο αυτό που κάνεις

Αυτό με πάει στην επόμενη ερώτηση, διότι οκ η πανδημία είναι ένας λόγος για να επιβραδυνθούν τα πράγματα, αλλά νομίζω στην περίπτωσή σου δεν είναι ο μόνος. Έριχνα μια ματιά στη δισκογραφία σου – τόσο με τους Edguy όσο και με τους Avantasia - και μέχρι το 2016 η παραγωγικότητά σου είναι απίστευτη! Από το 1997 κι έπειτα δύσκολα βρίσκει κάποιος κενή περίοδο δύο ετών μεταξύ των κυκλοφοριών σου. Στη πραγματικότητα υπάρχουν πολλά έτη με παραπάνω από μια δουλειές που κυκλοφόρησες. Ξαφνικά, από το 2016 κι έπειτα έχεις κυκλοφορήσει μόνο το "Moonglow" το 2019 και τώρα το "A Paranormal Activity With The Moonflower Society". Οπότε, και προ πανδημίας φαίνεται πως είχες αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο δουλεύεις. Πως θα το εξηγούσες αυτό;

Κοίτα, ακόμα απολαμβάνω το να παράγω μουσική, και συνεχώς παράγω και γράφω διότι είναι το χόμπι μου. Είναι η ζωή μου, είναι η θεραπεία μου και το να δημιουργώ μουσική δεν είναι τόσο αγχωτικό για μένα. Όπως συχνά λέω είναι περισσότερο η ψυχοθεραπεία μου, οπότε το κάνω όλη την ώρα και δεν νιώθω κάποια πίεση από αυτό.

Αλλά, όταν βρίσκεσαι μέσα στον κυκεώνα των κυκλοφοριών, όταν είσαι μέρος της μηχανής της βιομηχανίας, παρόλο που διασκεδάζεις με αυτό που κάνεις ή μάλλον ακριβώς επειδή διασκεδάζεις με αυτό που κάνεις δεν αντιλαμβάνεσαι το πόσο απαιτητικό είναι και πόσο εξαντλητικό είναι όλο αυτό. Στην αρχή που είσαι νέος δεν μπορείς να το αντιληφθείς. Δεν κάθεσαι να αναρωτηθείς πόσο τρέχεις όταν είσαι νέος. Είσαι απλά 19 χρονών και θες να δημιουργήσεις κάτι. Το πρώτο άλμπουμ των Edguy που έγραψα ήταν το "Savage Poetry". Ήμουν 16-17 χρονών τότε και έκτοτε έγραφα ένα νέο άλμπουμ κάθε χρόνο. Αναλάμβανα όλη την παραγωγή των άλμπουμ. Έπαιρνα όλες τις αποφάσεις. Συντόνιζα τους ανθρώπους που επιμελούνταν τα εξώφυλλα. Οργάνωνα τα συμβόλαια με τις δισκογραφικές. Έτρεχα όλα τα επιχειρηματικά θέματα. Έκανα τα promo tour κι έδινα όλες τις συνεντεύξεις.

Και το ίδιο συνέβαινε και με τους Avantasia... Είχα πλέον δυο μπάντες στις οποίες έκανα τα πάντα κι όλο αυτό άρχισε να γίνεται άγριο. Ήταν μια φάση: άλμπουμ-περιοδεία, άλμπουμ περιοδεία και επιπρόσθετα μερικές εκατοντάδες συνεντεύξεις για την προώθηση του κάθε άλμπουμ. Περιοδεία και μετά ξανά περιοδεία και μετά να γράψω ξανά. Είχε αρχίσει να γίνεται παρανοϊκό όλο αυτό. Από το 2006 ως και το 2014 περίπου, σε αυτά τα οκτώ χρόνια δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο εξαντλητικό είχε γίνει όλο αυτό για μένα, γιατί πάντα μου άρεσε το να γράφω μουσική. Αλλά όλα γίνονταν πιο επίπονα, όλα γίνονταν πιο εξαντλητικά κι εγώ απλώς δεν το καταλάβαινα.

Νομίζω πως ήταν γύρω στο 2008 η πρώτη φορά που έχασαν την ακοή στο δεξί μου αυτί. Ήταν τελείως ξαφνικό. Βασικά, δεν ξέρω καν αν ήταν το δεξί ή το αριστερό αυτό, μάλλον ήταν το αριστερό τελικά. Και το έπαθα λόγω του άγχους! Λόγω της ταχύτητας με την οποία πήγαινα! Είχα θέσει τον ρυθμό τόσο γρήγορα που όλοι γύρω μου το θεωρούσαν δεδομένο ότι δουλεύω έτσι, σε σημείο που με πίεζαν ακόμα και άνθρωποι που δεν είχαν την πρόθεση να με πιέσουν. Αλλά, όλοι το θεωρούσαν δεδομένο. Και κάπως έτσι, όποτε δούλευα σε κάτι νέο για τους Avantasia όλοι με ρώταγαν «και τι θα γίνει με τους Edguy;». Ακόμα και οι συμπαίκτες μου στους Edguy μου έλεγαν «ήρθε η ώρα να μας στείλεις δέκα νέα τραγούδια, και να μπούμε στο στούντιο!». Αλλά εγώ είχα ανάγκη λίγο χρόνο να αναπνεύσω. Και κατέληξα να χάσω την ακοή μου από το άγχος. Αλλά, κι αυτό το αντιμετώπισα με χιούμορ, σκεπτόμενος ότι έχασα την ακοή μου κάνοντας κάτι που αγαπώ και πως με άγχωσε κάτι που μου αρέσει να κάνω, όντως ένας επαγγελματίας μουσικός. Οπότε, λέω είναι «Άγια Εμβοή» (σ.σ.: tinnitus sanctus)! Και για αυτό το λόγο ονόμασα το επόμενο άλμπουμ των Edguy "Tinnitus Sanctus". Ήταν μια τρέλα.

Και κάποια στιγμή γύρω στο 2014 όταν κάναμε την παραγωγή του "Space Police"… Το 2013 και το 2014 γενικά ήταν πολύ δύσκολα χρόνια για μένα. Είχα φτάσει σε ένα σημείο που είχα συνειδητοποιήσει ότι στις τάξεις των Edguy είχαμε διαφορετικές οπτικές επί των πραγμάτων και ήταν πραγματικά δύσκολο να βρούμε κάτι που θα μας έκανε όλους χαρούμενους. Κι ήμουν εγώ αυτός που κουβάλαγε όλο το βάρος. Οπότε, έφτασα στο σημείο που είπα ότι πρέπει να χαλαρώσω λίγο και να οργανώσω ξανά τη ζωή μου. Και για πρώτη φορά, μετά από είκοσι χρόνια καριέρας πήγα διακοπές και άρχισα να χαλαρώνω λίγο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έγραφα μουσική, αλλά σημαίνει ότι δεν έδινα 120 συναυλίες και δεν έγραφα δυο άλμπουμ μέσα σε ένα χρόνο. Και ήταν πολύ ανακουφιστικό.

Αυτή την πιο χαλαρή προσέγγιση την άρχισα κάπου στο 2015 νομίζω όταν έκανα το "Ghostlights" και μετά χαλάρωσα ακόμα περισσότερο όσον αφορά στο "Moonglow". Και έπειτα ήρθε η πανδημία και αναγκάστηκα να πάω ακόμα πιο αργά. Και μπορώ να πω ότι ευχαριστήθηκα! Προφανώς δεν ευχαριστήθηκα όλα όσα έφερε η πανδημία! Να πάει να γαμηθεί, δεν μου άρεσε τίποτα από όλα αυτά, αν κι οφείλω να πω ότι δεν κοινωνικοποιούμαι και πολύ γενικότερα. Συνήθως, είμαι ένας πολύ μοναχικός τύπος και περνάω την περισσότερη ώρα στο σπίτι μου, δουλεύοντας στο στούντιο που έχω. Οι φίλοι μου με κοροϊδεύουν, λένε πως είμαι σαν τον Ρωβινσώνα Κρούσο, λόγω του ότι κάθομαι στο υπόγειο του σπιτιού μου, δουλεύοντας όλη τη νύχτα. Αλλά εγώ απήλαυσα το γεγονός ότι όλη η πίεση είχε φύγει από τους δικούς μου ώμους.

Έχω μελετήσει τόσο πολύ τη φωνή του Kiske όταν ήμουν παιδί που είναι μέρος του μουσικού μου DNA

Πάμε στο κεφάλαιο των καλεσμένων μουσικών. Κάποιοι τραγουδιστές μπορούν κατά μια έννοια να θεωρούνται πλέον σαν μόνιμα μέλη των Avantasia. Ο Michael Kiske, o Jorn Lande, ο Bob Catley, ο Eric Martin… Όλοι τους έχουνε γίνει πολύτιμα μέλη, συνεισφέροντας ο καθένας το δικό του χρώμα, το οποίο και περιμένει να βρει κάποιος σε κάθε νέα δουλειά των Avantasia πλέον. Για τους συγκεκριμένους, με ποιο τρόπο δουλεύεις κυρίως; Γράφεις μουσική έχοντας κατά νου τις φωνές τους ή αφού γράψεις τη μουσική βλέπεις ποιος θα ταίριαζε σε κάθε τραγούδι;

Με τους παλιούς τραγουδιστές, δεν υπάρχει κανένας κανόνας για τον οποίο δεν υπάρχει εξαίρεση. Οπότε δουλεύει και με τους δυο τρόπους. Για παράδειγμα, ένα τραγούδι σαν το "The Inmost Light", στο οποίο συμμετέχει ο Michael Kiske, έχει γραφτεί ακριβώς με τον Michael Kiske στο νου μου. Έχω μελετήσει τόσο πολύ τη φωνή του όταν ήμουν παιδί και άκουγα τόσο πολύ τις μουσικές του, που είναι μέρος του μουσικού μου DNA. Οπότε όταν δουλεύω ένα μουσικό κομμάτι και φαντάζομαι τη φωνή του πάνω από αυτό, είναι σαν την ακούω ήδη. Είναι δύσκολο να το περιγράψω, αλλά έχω την μελωδία και το τελικό προϊόν της μίξης ήδη στο μυαλό μου. Νιώθω σα να έχω τον Mickey να κάθεται δίπλα μου και να τραγουδάει. Τόσο καθαρά το ακούω ακόμα κι αν δεν το έχει καν τραγουδήσει για πρώτη φορά… Είναι περίεργο πράγμα η φαντασία…. Οπότε αυτό το τραγούδι το έγραψα έχοντας τον Mickey στο μυαλό μου και το ίδιο ισχύει με τον Bob Catley και το "The Moonflower Society".

Όσον αφορά στα υπόλοιπα τραγούδια… Για παράδειγμα, στο "I Tame The Storm" δεν ήξερα ότι θα το τραγουδούσε ο Jorn όταν ξεκίνησα να το γράφω. Θεωρούσα πως ακούγεται σαν τραγούδι των Iron Maiden, αλλά προφανώς ο Bruce Dickinson δεν θα το τραγουδούσε… Είχαμε μιλήσει με τον Rod Smallwood σχετικά με αυτό το ενδεχόμενο για το "Ghostlights" ή το "Moonglow" και ήταν ξεκάθαρος πως ο Bruce ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με τους Iron Maiden. Οπότε, ήξερα ότι δεν θα τραγουδούσε το "I Tame The Storm". Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ήξερα ότι θα το κάνει ο Jorn. Μερικές φορές, εκεί που γράφεις ένα τραγούδι, ξαφνικά μια ιδέα έρχεται στο κεφάλι σου. Έχω δουλέψει τόσες πολλές φορές παρέα με τον Jorn που άμεσα σκέφτηκα πως «αν το τραγουδούσε έτσι, θα ακουγόταν έτσι». Και πως αυτό θα λειτουργούσε καλά. Σκέφτηκα πως θα ήταν ωραίος συνδυασμός καθότι το τραγούδι μοιάζει λίγο με σύγχρονους Iron Maiden αλλά έχει πιο ανθεμικό ρεφραίν.

Οπότε, δεν υπάρχει κανόνας χωρίς εξαίρεση. Υπάρχει πάντα κάτι που το καθιστά πιθανό να δουλέψεις και με τους δυο τρόπους. Είτε γράφεις κάτι και βλέπεις ποιος ταιριάζει ή γράφεις κατευθείαν κάτι έχοντας κάποιον συγκεκριμένο κατά νου.

Πάμε και στις νέες προσθήκες. Τόσο ο Ralf Scheepers όσο κι η Floor Jansen τα πήγαν περίφημα. Ειδικά, η Floor μοιάζει να γίνεται όλο και καλύτερη όσο περνάνε τα χρόνια, συμφωνείς; Και το "Kill The Pain Away" σίγουρα είναι ανάμεσα στα τραγούδια του άλμπουμ που ξεχωρίζουν με τη μια…

Σε ευχαριστώ πολύ! Κι εμένα μου αρέσει πολύ το "Kill The Pain Away" και είναι αστείο που επισήμανες το συγκεκριμένο τραγούδι ως αυτό που ταιριάζει περισσότερο στην Floor από τα δυο στα οποία τραγουδάει. Εδώ έχουμε ένα καλό παράδειγμα του πως μπορείς να δουλέψεις και με τους δυο τρόπους που αναφέρθηκαν παραπάνω. Της ζήτησα να συμμετάσχει, καθώς μου αρέσει πολύ η φωνή της. Ο Sascha (σ.σ.: Paeth: παραγωγός, κιθαρίστας) την ξέρει εδώ και πολλά χρόνια, καθώς έχει δουλέψει μαζί της σε διάφορες παραγωγές και γνώριζε πολύ καλά πόσο σπουδαία τραγουδίστρια είναι και πόσο ψηλή τεχνική έχει στο στούντιο. Όταν, λοιπόν, την ρώτησα, άμεσα μου απάντησε «ναι, θα με ενδιέφερε να αποτελέσω μέρος των Avantasia για αυτόν τον δίσκο. Δώσε μου να ακούσω κάτι». Και της έστειλα το τραγούδι "Misplaced Among The Angels", το οποίο δεν το είχα γράψει έχοντας αυτή στο μυαλό μου. Στην πραγματικότητα δεν είχα κανέναν στο μυαλό μου όταν το έγραφα. Όταν το άκουσε μου είπε πως «είναι πολύ όμορφο τραγούδι, αλλά δεν είμαι σίγουρη αν είναι στην κατάλληλο εύρος για τη φωνή μου». Οπότε της απάντησα «Δεν πειράζει Floor, δώσε μου μερικές ημέρες να σου γράψω κάτι άλλο». Αυτή ήταν μια όμορφη πρόσκληση γιατί συνήθως δυσκολεύομαι να γράψω κάτι όταν πρέπει να το κάνω. Το songwriting είναι κάτι που συνήθως προκύπτει όταν θες να βγάλεις κάτι από μέσα σου και προσωπικά τις περισσότερες φορές μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να γράψω κάτι κατά παραγγελία. Κι όμως λειτούργησε! Ομολογώ πως το να δουλεύω έχοντας την φωνή της Floor στο μυαλό μου με ενέπνευσε και έτσι προέκυψε το "Kill The Pain Away" το οποίο της άρεσε και της ίδιας πολύ. Και το τραγούδησε και επιπρόσθετα είπε και το τραγούδι που είχα κατά νου εξαρχής, το "Misplaced Among The Angels". Οπότε, εδώ είμαστε δυο τραγούδια που ερμηνεύει η Floor, ένα γραμμένο για αυτή κι ένα γραμμένο χωρίς αυτή κατά νου. Και τα δυο βγήκαν πανέμορφα!

Όσον αφορά στον Ralf Scheepers, δούλευα πάνω στη μουσική για ένα πολύ βαρύ τραγούδι, το οποίο εξελίχθηκε στο "The Wicked Rule The Night". Μου έβγαζε κάτι περίεργο, κάτι από πρώιμους Edguy, αλλά επίσης και κάτι από Judas Priest και κάτι από Gamma Ray. Σκέφτηκα: «Judas Priest και Gamma Ray; Αυτό φωνάζει Ralf Scheepers!». Διότι, μπορεί να ακουστεί ίδιος με τον Rob Halford του 1983 και την ίδια στιγμή μπορεί να ακουστεί σαν τον τραγουδιστή των Gamma Ray, διότι… ήταν ο τραγουδιστής των Gamma Ray για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Έτσι του έστειλα ένα μήνυμα, καθώς είχα τον αριθμό του κινητού του. Του είπα «θα ήθελα να τραγουδήσεις στο νέο άλμπουμ των Avantasia. Έχω ένα τραγούδι που πρέπει να το πεις. Δεν είναι ερώτηση, είναι εντολή!». Τόσο προφανές ήταν ότι η φωνή του θα ταίριαζε πολύ όμορφα. Και μου απάντησε «Οκ! Στείλ’ το!». Πρέπει να του έστειλα το τραγούδι το ίδιο βράδυ γύρω στις 21:00. Μου απάντησε «Το έχω! Δώσε μου μια εβδομάδα!». Το επόμενο πρωί κάπου στις 11:00 με 11:30 μου στέλνει μήνυμα και μου λέει «Τσέκαρε μια τα email σου, είναι έτοιμο!». Το τραγούδησε με τη μία και έβγαλε αυτή την τρομερή απόδοση! Πραγματικά φανταστικός!

Συμφωνώ πως και οι δυο έκαναν πολύ καλή δουλειά! Αλήθεια, όχι πως έχει και τόση σημασία, αλλά προσέγγισες κάποιους τραγουδιστές που δεν τα κατάφεραν να συμμετάσχουν;

Προσπάθησα… Στο πολύ ξεκίνημα, αρκετά πριν φτάσω προς το τέλος της παραγωγικής διαδικασίας, τσέκαρα κάποιους τραγουδιστές που πίστευα ότι θα κόλλαγαν, αλλά δεν βγήκε. Νομίζω ήταν δυο και δεν βγήκε λόγω χρόνου εκείνη την περίοδο. Δεν θα σου πω ποιοι είναι γιατί μπορεί να εμφανιστούν σε κάποιο μελλοντικό άλμπουμ των Avantasia…

Οκ, ας μην χαλάσουμε το μυστήριο! Βέβαια, για μένα υπάρχει ένας τραγουδιστής που λείπει πολύ, αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορούσες να κάνεις κάτι για αυτό. Αναφέρομαι, φυσικά, στον Andre Matos, έναν από τους μουσικούς ήρωες της εφηβικής ηλικίας μου…

Ήμουν σίγουρος ότι θα τον ανέφερες…

Ο θάνατος του Andre Matos αποτελεί μια πολύ στενάχωρη υπενθύμιση πως έχουμε μόνο μια ζωή και πως δεν χρειάζεται να βιαζόμαστε, ούτε να κάνουμε μόνο αυτό που οι άλλοι περιμένουν από εμάς, αλλά να ακολουθούμε την καρδιά μας

Λείπει πολύ και ίσως αν θες θα μπορούσες να μοιραστείς κάποια ωραία, ίσως ανείπωτη ιστορία μαζί του…

Νομίζω πως έχω πει όλες τις ιστορίες που έχω με τον Andre. Ήμουν σίγουρος ότι θα έλεγες για τον Andre. Λείπει σε όλους μας. Μιλάμε πολύ για αυτόν με τον Sascha, αυτός ήταν ακόμα πιο στενός φίλος του. Κι εμείς είχαμε στενή φιλία, αλλά με τον Sascha γνωρίζονται από το πρώτο άλμπουμ των Angra, καθώς αυτός είχε κάνει την συμπαραγωγή τόσο του "Angels Cry" όσο και του "Holy Land". Έτσι, είχαν μια πιο στενή και πιο μακρά φιλία. Προσωπικά, γνώρισα τον Andre το 1999 όταν με τους Edguy ήμασταν support των Angra στην περιοδεία τους στη Γαλλία.

Ήταν ένας αξιαγάπητος άνθρωπος και λείπει τρομερά. Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω όλο αυτό… Ακόμα θυμάμαι το μήνυμα στο κινητό που μου φαινόταν σαν ψέμα. Νόμιζα ότι διαβάζω κάποιο αστείο, αλλά δεν κάνεις πλάκα με αυτά τα πράματα. Και γνώριζα καλά ότι ο tour manager μας δεν κάνει πλάκα με τέτοια θέματα. Ακόμα και σήμερα μου φαίνεται σαν ψέμα…

Ήταν αξιαγάπητος, ήταν πολύ ευαίσθητος και θεωρώ ότι κι αυτός δούλευε υπερβολικά πολύ. Και νομίζω πως όλη η πίεση της μουσικής βιομηχανίας τον δυσκόλευε πολύ. Πρόκειται για μια πολύ στενάχωρη υπενθύμιση πως έχουμε μόνο μια ζωή και πως δεν χρειάζεται να βιαζόμαστε, ούτε να κάνουμε μόνο αυτό που οι άλλοι περιμένουν από εμάς, αλλά να ακολουθούμε την καρδιά μας. Προσωπικά για μένα είναι μια υπενθύμιση απλά του να ζω και να εκτιμώ τη ζωή, διότι θα μπορούσε να τελειώσει οποιαδήποτε στιγμή. Ήταν μόνο 47 χρονών. Είναι τραγικό. Μερικές φορές θέλουμε να μιλάμε με τον Sascha για τον Andre για θυμόμαστε τα καλά και να γελάμε γιατί ήταν κι ένας πολύ αστείος τύπος. Όχι πάντα σκοπίμως… ξέρεις ήταν κάπως ατσούμπαλος μερικές φορές. Και πάντα λίγο αργοπορημένος. Ήταν ένας αστείος κι αξιαγάπητος τύπος, μας λείπει και πάντα θα τον θυμόμαστε.

Ξέρεις, ήταν για μένα κάτι σαν αυτό που είπες πριν για τον Michael Kiske, καθώς το "Angels Cry" ήταν κατά μια έννοια η εισαγωγή μου στο power metal όταν ακόμα ήμουν έφηβος και αρκετά νέος. Ας θυμόμαστε τουλάχιστον όλα τα καλά που έκανε κι άφησε πίσω του…

Ναι, ναι. Το καταλαβαίνω αυτό που θες να πεις. Μας άφησε πολλή σπουδαία μουσική. Το "Angels Cry" ήταν και για μένα η εισαγωγή στις δουλειές του. Τρομερός τραγουδιστής, σπουδαίος καλλιτέχνης κι ωραίος άνθρωπος.

Πριν τον Geoff Tate κανείς δεν τραγουδούσε με τόσο θεατρικό τρόπο στο κλασσικό, ανθεμικό metal

Πάμε και σε κάτι πιο ευχάριστο τώρα. Ξέρεις, έχω διαβάσει κατά καιρούς διάφορα σχόλια στο διαδίκτυο που λένε ότι θα πρέπει να απαγορευτεί σε οποιονδήποτε δεν είναι ο Tobias Sammet να γράφει νέα τραγούδια για τον Geoff Tate… Έχει διπλή ανάγνωση αυτό, αλλά ας μείνουμε στο ότι είναι κομπλιμέντο για σένα. Και, βέβαια, με τραγούδια σαν το "Scars" επιβεβαιώνεις όσους του ισχυρίζονται…

Θεωρώ πως η συμβολή του Geoff στον μουσικό κόσμο είναι πολύ υποτιμημένη! Επίσης, η μουσική και ο τρόπος που τραγουδάει ο Geoff είναι βαθιά χαραγμένα στο DNA μου, καθώς ήμουν πάντα τεράστιος οπαδός των Queensryche. Ο τρόπος με τον οποίο τραγουδάει έχει επηρεάσει γενιές ολόκληρες.

Κοίτα, δεν είμαι συνθέτης που γράφει διότι έχει να εκπληρώσει κάποιο στόχο ή θέλει να βοηθήσει την ανθρωπότητα ή να αλλάξει τον στόχο ή κάτι σχετικό. Όχι, γράφω μουσική γιατί είμαι οπαδός και γιατί μου δίνει μεγάλη χαρά το να κάθομαι σπίτι και να δημιουργώ τους δίσκους που θέλω να ακούω ως οπαδός ή που θα ήθελα να ακούω ως οπαδός. Κι ακριβώς εδώ θεωρώ πως βρίσκεται το μυστικό…

Λατρεύω τη μουσική του Geoff, την έχω στο DNA μου. Τις φράσεις και τις φωνητικές ερμηνείες του τις έχω τραγουδήσει τόσες φορές σαν παιδί και σαν έφηβος που είναι αστείο. Κάθε φορά που γράφω κάτι για τον Geoff, αμέσως σκέφτομαι τους Queensryche και τις δουλειές τους με τον Geoff και μπορώ να ταυτιστώ απόλυτα με όσα κάνει, μπορώ να φανταστώ ακριβώς πως ακούγεται. Μέχρι και να τις αντιγράψω προσπαθώ κάποιες φορές. Και θεωρώ πως το κλειδί για να γράψει κάποιος ένα καλό τραγούδι για τον Geoff είναι ο αυθεντικός οπαδισμός και η ειλικρινής ευχαρίστηση και αγάπη για την μουσική του.

Θυμάμαι πως ήταν αστείο όταν είχαμε ένα τραγούδι για το "Ghostlights" άλμπουμ, το "Seduction Of Decay", γιατί στην αρχή μου ακουγόταν σαν ένα βαρύ Led Zeppelin τραγούδι. Η μελωδία πήγαινε κάπως έτσι «It ain't the far cry that it seemed, In just a wink we'd come for you» [σ.σ.σ: Ο Tobias τραγουδάει τους πρώτους στίχους του τραγουδιού σε πιο πεντατονική κλίμακα]. Ήταν πιο bluesy, rock n’ roll. Και λέω στον Sascha «τι θα έλεγες αν βάζαμε τον Geoff Tate να το πει;» και μου λέει «Τι; Δεν μπορώ να σκεφτώ πως θα το έλεγε αυτό ο Geoff…». Βασικά δεν έγινε έτσι. Απλά είπα στον Sascha «πως θα σου φαινόταν αν πήγαινε έτσι;» [σ.σ.: O Tobias τραγουδάει πάλι το ίδιο σημείο από το τραγούδι στο ύφος του Tate]. Κι αμέσως ο Sascha με κοίταξε και μου είπε «καταλαβαίνω που το πας».

Είμαι τόσο πορωμένος οπαδός που μπορώ απλά να τροποποιήσω τα τραγούδια στη φωνή του. Κι όταν εν τέλει τα τραγουδάει ακούγονται ακόμα καλύτερα! Τη λατρεύω τη φωνή του. Θεωρώ πως αποτελεί τεράστια προσωπικότητα και πως είναι πολύ πιο σημαντικός τραγουδιστής από ότι πολλοί άνθρωποι στον metal κόσμο νομίζουν. Μπορείς να ρωτήσεις ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ τραγουδιστή power metal συγκροτήματος. Κάθε γαμημένος τραγουδιστής θα πει τον Geoff ως κομβική επιρροή του. Διότι, πριν τον Geoff Tate κανείς δεν τραγουδούσε με τόσο θεατρικό τρόπο στο ανθεμικό classic metal. Πριν από αυτόν όλοι τραγουδούσαν πιο blues. Οκ, είχες τον Rob Halford και τον Bruce Dickinson αλλά τα θεατρικά του Geoff είναι αλλού, τα φωνητικά του είναι πολύ πιο εκφραστικά ως προς την θεατρικότητά τους. Έχεις αυτό το «And I raise my head and stare into the eyes of a stranger» [σ.σ.: το τραγουδάει ο Tobias]. Έχει αυτή την υπερβολή στην έκφραση κι αυτό είναι κάτι που χαρακτηρίζει το power metal. Ως εκ τούτου, κάθε power metal τραγουδιστής έχει επηρεαστεί από τον Geoff και είναι υπέροχο.

Το "Rage For Order" είναι η κρυμμένη ομορφιά της δισκογραφίας των Queensryche

Εν τω μεταξύ, σε κάνα δυο ώρες θα τον δω ζωντανά εδώ στην Αθήνα. Παίζει ολόκληρα τα "Empire" και "Rage For Order"…

Ωραία! Είδα πρόσφατα ένα απόσπασμα από βίντεο που ξεκινάει να παίζει το "Rage For Order". Το λατρεύω αυτό το άλμπουμ. Είναι η κρυμμένη ομορφιά της δισκογραφίας των Queensryche. Μάλλον το αγαπημένο μου άλμπουμ των Queensryche.

Αυτό που συνέβαινε με τον Kiske ήταν τεράστιο κρίμα! Ήταν λες και ξαφνικά ο Lionel Messi έλεγε «θέλω από εδώ και πέρα να είμαι επαγγελματίας οδηγός της Formula 1». Όχι ρε, είσαι ποδοσφαιριστής και μάλιστα ο καλύτερος!

Δυνατή επιλογή ομολογουμένως! Είναι σπουδαίο, τι να λέμε. Τώρα κάτι άλλο που σκεφτόμουν πάλι πρόσφατα είναι πως είσαι μάλλον η πιο σημαντική προσωπικότητα στον ευρωπαϊκό power metal χώρο τα τελευταία δέκα-δεκαπέντε χρόνια. Ένας ακόμα λόγος είναι πως το μάλλον σπουδαιότερο πράγμα που συνέβη στο χώρο είναι η επανασύνδεση των Helloween και η τεράστια, Pumpkins United περιοδεία. Αν δεν ήσουν εσύ κι αν δεν ήταν εκείνο το πρώτο άλμπουμ των Avantasia, στο οποίο συμμετείχε - με ψευδώνυμο μάλιστα - ο Michael Kiske πιθανότατα να μην είχε επιστρέψει καν ποτέ στη metal μουσική σκηνή. Και θα ήταν κρίμα. Οπότε τα εύσημα σε σένα, που είσαι υπεύθυνος για πολλά ωραία τα οποία συνέβησαν στην πορεία…

Δεν είμαι τόσο σίγουρος για αυτό που λες. Πάντα πιστεύω πως τα πράγματα που είναι να γίνουν θα γίνουν, οπότε δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν εγώ είμαι υπεύθυνος για αυτό. Ίσως να επιτάχυνα κάποια πράγματα, αλλά στην μεγάλη εικόνα νομίζω πως ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Και είμαι χαρούμενος που έγινε! Βέβαια, όλο αυτό δυστυχώς σημαίνει πως το management του δεν θέλει να είναι μέρος των Avantasia πλέον, τουλάχιστον για τις ζωντανές εμφανίσεις, αλλά ως οπαδός θεωρώ πως είναι σπουδαίο όλο αυτό που συνέβη και το γεγονός πως οι Helloween επέστρεψαν ενωμένοι.

Νομίζω πάντως ότι θα γινόταν ούτως ή άλλως κάποια στιγμή. Ήταν πολύ στενάχωρο όλο αυτό που συνέβαινε όταν εγώ ξεκίναγα τους Avantasia. Ο Mickey είχε μόλις απολυθεί από τους Helloween και είχε γυρίσει την πλάτη του στην metal μουσική και σκεφτόμουν τι κρίμα είναι αυτό! Ένας από τους σπουδαιότερους τραγουδιστές στην ιστορία της heavy metal μουσικής να μην θέλει να τραγουδάει πλέον heavy metal. Ήταν λες και ξαφνικά ο Lionel Messi έλεγε «θέλω από εδώ και πέρα να είμαι επαγγελματίας οδηγός της Formula 1». Όχι ρε, είσαι ποδοσφαιριστής και μάλιστα ο καλύτερος! (γέλια)

Μέρος του όλου σχεδίου με τους Avantasia ήταν να καταφέρω να βγάλω πάλι στη σκηνή τον Kiske. Οκ, αυτοί δεν ήθελαν να επανενωθούν, οπότε είπα ότι θα το κάνω εγώ! Κι έτσι πήρα μαζί μου τον Markus Grosskopf (σ.σ.: μπασίστας των Helloween), τον Kai Hansen και τον Michael Kiske. Ήμουν φίλος και με τον Mickey Weikath κι ακόμα είμαστε – έχουμε να μιλήσουμε πολύ καιρό αλλά είναι πολύ ωραίος τύπος -, αλλά δεν του ζήτησα να συμμετάσχει γιατί μετά θα γινόταν πολύ προφανές τι ήθελα να κάνω… (γέλια). Θυμάμαι πάντως, να είμαστε σε περιοδεία μαζί με τον Kai και τον Kiske και εκεί για πρώτη φορά να συζητάνε και να αρχίζουν να κάνουν πλάνα για να επιστρέψουμε μαζί επί σκηνής. Δεν ξέρω, όμως… Ίσως και να το είχαν κάνει κάποια στιγμή, όπως και να είχε…