«10»: Οι εμφανίσεις που ξεχωρίσαμε στο Hellfest 2016

Τρία μεσόκοπα «παλικάρια» κίνησαν για Γαλλία, έγραψαν επτά ώρες πτήσης, 1.100 χιλιόμετρα επιπλέον οδήγησης και περίπου 45 ώρες στα λιβάδια του γραφικού χωριού Clisson, όπου το τριήμερο 17-19 Ιουνίου συντελούταν μια από τις μεγαλύτερες ετήσιες μαζώξεις της rock/metal μουσικής.

Μέχρι να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να γράψουν αναλυτικό report για το τι είδαν και άκουσαν, είπαν να επιλέξουν (με αρκετή δυσκολία) τις δέκα εμφανίσεις που τους συγκλόνισαν περισσότερο. Μαζί με αυτές υπάρχει και μια επιπλέον στην οποία γίνεται ειδική μνεία.

Διαβάστε και ζηλέψτε...

10

Gojira

Το απόγευμα της Κυριακής, οι Gojira έπαιζαν εντός έδρας, έχοντας τον περισσότερο κόσμο που μάζεψε κάποια μπάντα πέραν των headliners, καθώς και τον μεγαλύτερο ενθουσιασμό από τους (μερικές φορές εκνευριστικά) σοβινιστές Γάλλους. Για να συνοψίσω τα όσα είδαμε/ακούσαμε, παίζει να είναι από τις πιο κοντινές εμπειρίες στο να πατάει μπετονιέρα. Ο ήχος ήταν εκπληκτικά ευκρινής, οι ίδιοι έβγαζαν τρομερή ενέργεια και καθότι δεν δηλώνω μεγάλος οπαδός του προγενέστερου υλικού τους, ήταν τα τρία τραγούδια από το "Magma" ("Silvera", "Stranded", "Only Pain") που με ισοπέδωσαν για τα καλά.

Χ.Κ.

9

Black Sabbath

Οι πατέρες του heavy metal, στην τελευταία (;) τους περιοδεία, παρά τα χίλια μύρια προβλήματα υγείας και τις αναταραχές στην προσωπική τους ζωή, έδωσαν ένα εκπληκτικό show, πολύ ανώτερο από αυτό που περίμενε και ο πιο αισιόδοξος οπαδός τους. Δικαίως έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια το πρόσφατο άνευρο "13" και επέλεξαν ένα best of setlist, παιγμένο με πάθος αλλά και τη σοβαρότητα που τους διακρίνει επί σκηνής. Τι κι αν οι Γάλλοι αγνοούσαν ακόμα και τους στίχους του "Paranoid" ή του "Children Of The Grave" (αν το κοινό είχε ενεργή συμμετοχή, η συναυλία θα ήταν αρκετές σκάλες πιο πάνω σε αυτήν τη λίστα), ο Όζζαρος ήταν σε εξαιρετική κατάσταση, προξενώντας συγκίνηση σε όσους πραγματικά «ένιωθαν» τι έβλεπαν μπροστά τους.

Β.Σ.

8

Slayer

Μέρα μεσημέρι οι ισόβιοι μονάρχες του thrash metal έδειξαν στο Hellfest τι θα πει βερύκοκο. Mε ικανοποιητικό setlist για την περίσταση, που περιείχε και κάποιες εκπλήξεις που προξένησαν ανατριχίλες σε κάθε ταλαιπωρημένη από το headbanging σπονδυλική στήλη, οι Slayer διέλυσαν τα πάντα, ήταν λιγότερο βλοσυροί απ' ό,τι συνήθως και δυσκόλεψαν υπερβολικά την κατάσταση για όποιον ταλαίπωρο ακολουθούσε αυτήν την εντυπωσιακή εμφάνιση (δηλαδή τους Amon Amarth, οι οποίοι είχαν στήσει ένα απαράμιλλης κιτσαρίας σκηνικό επί σκηνής, με δρακιά, καράβια και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο). Fight 'till death!

Β.Σ.

7

Shinedown

Λέει ο λαός «μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην λες», αλλά εγώ θα τον αγνοήσω και θα πω πως ο Brent Smith είναι ένας από τους καλύτερους σύγχρονους rock ερμηνευτές. Οι Shinedown για ακόμα μια φορά απέδειξαν πως στα live τους είναι καταπληκτικοί. Είναι φοβερά δεμένοι, έχουν εξωπραγματική απόδοση και τα τραγούδια που επιλέγουν να αποδώσουν είναι εξόχως συναυλιακά, κάτι που κάνει το κοινό να συμμετέχει αρκετά. Έβγαλαν απίστευτη ενέργεια στο show τους, ήταν εκδηλωτικοί και πολύ κινητικοί και ο Smith έκανε τους Γάλλους ό,τι ήθελε. Κάποιους τους καταπίνει η μεγάλη σκηνή και κάποιοι είναι μάγκες και αντεπεξέρχονται υπέρ το δέον. Μαντέψτε σε ποια από τις δύο κατηγορίες ανήκουν οι Αμερικάνοι...

Κ.Π.

6

Twisted Sister

«Τι χροιά είναι αυτή», αναφωνήσαμε μεταξύ μας, ακούγοντας τον Dee Snider να τραγουδά την εισαγωγή του "The Price", από την κεντρική σκηνή του Hellfest. Παρά τις ρεπουμπλικανικές αηδίες του, ο Dee παραμένει ένας σπουδαίος καλλιτέχνης και εξαιρετικός ερμηνευτής, με τεράστια ικανότητα χειραγώγησης του κοινού και με άριστη φυσική κατάσταση. Είπε πολλά και διάφορα, μας ανακοίνωσε ότι, σε αντίθεση με κάτι άλλους (τους οποίους φυσικά και κατονόμασε!), αυτή είναι πραγματικά η τελευταία περιοδεία των Twisted Sister, ανέβασε στη σκηνή τον Phil Campbell, έπαιξαν μαζί δύο τραγούδια (ένα Sister και ένα Motorhead) και μας πήρε από το χέρι οδηγώντας μας σε ένα ξέφρενο heavy metal πάρτυ, χωρίς, όμως, να ξεχνά όσους μουσικούς χάσαμε την τελευταία χρονιά, και ιδίως τον Μεγαλύτερο όλων, στον οποίο άλλωστε ήταν αφιερωμένο το φετινό επετειακό Hellfest.

Β.Σ. 

5

Tremonti

Η ακύρωση της πρωινής εμφάνισης μας άφησε μουδιασμένους, αλλά ο επαναπρογραμματισμός για τη 01:10 τα ξημερώματα, παρόλο που μας στέρησε τους The Offspring, έβαλε τα πράγματα και πάλι στη θέση τους. Με επιτόπιο soundcheck, ο Mark και η παρέα του βγήκαν στη 01:30 και για πενήντα λεπτά συνέλεξαν όσα ταλαιπωρημένα scalp είχαν αντέξει. Στα ένα - δύο πρώτα τραγούδια ψάχναμε τις κιθάρες (λογικό λόγω συνθηκών), αλλά μετά το πράγμα έστρωσε και όταν στα καπάκια σου παίζει "Another Heart", "Cauterize", "You Waste Your Time" ψάχνεις την μπάλα. Στο "Things I’ve Seen" μοιράστηκε πόνος, αλλά ποτέ δεν θα του συγχωρήσω ότι δεν έπαιξε το "Dust".

Χ.Κ.

4

Megadeth

Το μεγάλο στοίχημα με τις ζωντανές εμφανίσεις από μπάντες τύπου Megadeth, με τις συχνές εναλλαγές στο line-up και τα μεγάλα παπούτσια που ο εκάστοτε κιθαρίστας και ντράμερ καλούνται να γεμίσουν, είναι η χημεία πάνω στο σανίδι. Αν και πήγα προκατειλημμένος, ο Mustaine και η παρέα του ήταν συγκλονιστικοί. Δεν ήταν μόνο η πολύ καλή επιλογή του setlist, αλλά και το καταπληκτικό παίξιμο του Lureiro ο οποίος πήρε τα solo του Friedman και τα έπαιξε με καρμπόν. Όχι, όμως, σαν να διαβάζει ταμπλατούρα, αλλά κατάφερε να βγάλει και το ανάλογο συναίσθημα. Ο Dirk Verbeuren των Soilwork δε, ήταν ένα καλοκουρδισμένο μηχανάκι. Μάλλον μιλάμε για την καλύτερη σύνθεση των Megadeth από την αποχώρηση των Friedman/Menza.

Κ.Π.

3

Crobot

Θα θέσω τον όρο «ενεργειακό ισοζύγιο» εδώ. Δεν είμαι σίγουρος τι σημαίνει, αλλά θα το μεταφράσω σαν την ενέργεια που παράγει μια μπάντα στο σανίδι και τη δίνει στο κοινό. Ε, οι Crobot το τερμάτισαν. Μόνο οι Rage Against The Machine στα καλά τους πρέπει να έβγαζαν τόση ένταση. Όμως, ένα κεφάλαιο μόνος του είναι ο καλύτερος frontman που έχω δει εδώ και χρόνια, ο Brandon Yeagley, ο οποίος αν δεν γίνει μεγάλος rock star θα είναι έγκλημα κατά αυτής της μουσικής, τόσο λόγω της φωνής που διαθέτει, όσο λόγω και performance που προσφέρει. Έπαιξαν κάμποσα νέα τραγούδια που ακούστηκαν πολλά υποσχόμενα και παρόλο που δεν έπαιξαν το καλύτερο τραγούδι του ντεμπούτου δίσκου τους ("Nowhere To Hide"), η εμφάνισή τους ήταν ολοστρόγγυλο 10άρι.

Χ.Κ.

2

Disturbed

Πριν πέντε χρόνια που τους είχα δει ζωντανά (υπό καταρρακτώδη βροχή στο Download) είχα απογοητευτεί απίστευτα με το πόσο τζούφιοι ακούγονταν, λίγο πριν ανακοινώσουν το hiatus τους. Όμως, αυτή η εμφάνιση επανόρθωσε τα πάντα, με την μπάντα να έχει τρομερό ήχο και τον Draiman να σκίζει τον γαλλικό ουρανό με την εκπληκτικά δυνατή φωνή του. Εκτός του ότι έπαιξαν μόνο τραγουδάρες από όλα τα άλμπουμ τους, έβγαλαν στη σκηνή τους Sixx A.M. για να παίξουν το "Shout At The Devil" και τον Glenn Hughes για το "Baba O’ Riley", ενώ έπαιξαν και το "Killing In The Name Of" για να χαρούν οι νιούμπηδες του κοινού. Όμως, ήταν στο "Sound Of Silence" με βιολιά, κρουστά, ακουστικές κιθάρες και πιάνο επί σκηνής που ο Draiman μας έδωσε το μυαλό στο πιάτο με την ερμηνεία του.

Χ.Κ.

1

Rival Sons

Το καταλαβαίνεις όταν έχεις την ευκαιρία να βλέπεις ένα συγκρότημα να γίνεται μεγάλο. Στο υποδεικνύουν οι αρτιότατες εκτελέσεις των πανέμορφων τραγουδιών του, το στήσιμο πάνω στη σκηνή, η διαδραστικότητα με το κοινό, οι λίγες και μετρημένες κουβέντες ουσίας, ο γαμάτος ήχος, το καλώς εννοούμενο ροκσταριλίκι, η πόζα. Οι Rival Sons είχαν όλα τα παραπάνω στην εμφάνισή τους και αποτέλεσαν χαλαρά ένα από τα highlight του τριημέρου στη Γαλλία. Αποπνέουν αυτόν τον αέρα της μεγάλης μπάντας, που σε κερδίζει αβίαστα και ολοκληρωτικά. Μια από τις εμφανίσεις που δεν γίνεται να μην ευχαριστηθείς και από εκείνες  με τις οποίες τα συγκροτήματα κερδίζουν (πολλούς) νέους οπαδούς.

Κ.Π.

Bonus +1: King Diamond

Η πιο μεγάλη έκπληξη για εμένα ήταν η εντυπωσιακή εμφάνιση των King Diamond. Στο τέλος του τριημέρου, μετά από ένα πολύ δυνατό και φορτισμένο συναισθηματικά show των Black Sabbath, ο Βασιλιάς βγήκε στη σκηνή του Hellfest και ισοπέδωσε τα πάντα κερδίζοντας όσους επέλεξαν να μείνουν και να παρακολουθήσουν τα όσα λάμβαναν χώρα στην main stage 2. Ηχάρα, κιθαριστάρες (La Roque/Wead), το "Abigail" άλμπουμ παιγμένο από την αρχή ως το τέλος, εντυπωσιακό show με σκάλες, φέρετρα, μούμιες κλπ και ένας 60αρης King Diamond απλά καταπληκτικός και σε τοπ φόρμα. Χαριτολογώντας μεταξύ μας στο τέλος λέγαμε πως αν οι Ghost (οι οποίοι ήταν αρκετά καλοί) έβλεπαν την εμφάνιση αυτή και είχαν λίγο φιλότιμο θα έπρεπε να το εγκαταλείψουν το άθλημα και να ασχοληθούν με κάτι άλλο.

Κ.Π.