Gotthard

Silver

PIAS (2017)
Από τον Σπύρο Κούκα, 16/01/2017
Η ασημένια επέτειος των Ελβετών rockers γιορτάζεται με ένα σύνολο αισθητικά όμορφων συνθέσεων
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Έπειτα από 25 χρόνια επιτυχιών και σταθερά αξιόλογων κυκλοφοριών, οι Ελβετοί Gotthard γιορτάζουν φέτος την «ασημένια» τους επέτειο με την κυκλοφορία του δωδέκατου τους άλμπουμ, του εύγλωττα τιτλοφορημένου "Silver". Αποτελώντας μια από τις πιο τίμιες μπάντες του σιναφιού της, μα έχοντας σημαδευτεί από τον τραγικό θάνατο του ιδρυτικού της μέλους και τραγουδιστή Steve Lee, οι Ελβετοί rockers έφτασαν την ύπαρξη τους στο ένα τέταρτο του αιώνα, προσφέροντας ανά τακτά χρονικά διαστήματα νέο υλικό και κρατώντας καλή συντροφιά σε κάθε φίλο του μελωδικού rock.

Τρίτος δίσκος, λοιπόν, με τον Nic Maeder πίσω απ’ το μικρόφωνο και θαρρώ και καλύτερος αυτής της περιόδου, για πολλούς και διάφορους λόγους. Θεωρώντας πως το "Firebirth" λύγισε υπό το βάρος των προσδοκιών για τη συνέχεια της μπάντας και το προηγούμενο "Bang!" είχε κάποιους αχρείαστους πειραματισμούς και έναν λίγο πιο ογκώδη προσανατολισμό απ’ ό,τι συνήθως, το νέο άλμπουμ έρχεται για να βάλει τα πράγματα στη σωστή τους θέση.

Σαφώς πιο μελωδικό και στοχευμένο, το "Silver" επαναφέρει τους Gotthard στο μονοπάτι του κλασσικού, ευθυτενούς hard rock, με τις αναθυμιάσεις των '70s πλήκτρων που διέπουν το άλμπουμ να του χαρίζουν μια ιδιαίτερη, γλυκόπιοτη υφή. Στο "Stay With Me" δεν είναι μονάχα το συνθετικό μοτίβο που θυμίζει ύστερους Whitesnake, μα και η ερμηνεία του Nic Maeder, η οποία αποδίδει το δικό της φόρο τιμής στον σπουδαίο David Coverdale, με την τριπλέτα τραγουδιών που ακολουθεί να αποδεικνύει πως οι Ελβετοί κατέχουν την τέχνη του σωστού, εμπορικού, μα όχι ξεπουλημένου, σκληρού ήχου όσο λίγοι στις μέρες μας.

Το "Not Fooling Anyone" αποτελεί ένα υπέροχο, μπαλαντοειδές κομμάτι, με τη ζεστή ερμηνεία του Maeder και την όμορφη, μινόρε νοσταλγία που αποπνέει να το κατατάσσουν στις κορυφαίες στιγμές του δίσκου, ενώ το "Tequila Symphony No.5" φαντάζει η πιο αταίριαστη στιγμή του, αν και η σύγχρονη hard & heavy αισθητική του ισορροπεί, τελικά, χάρη στην παρουσία των πλήκτρων και τα lead κιθαριστικά του μέρη που ξεχωρίζουν.

Συνάμα, μεγάλο πλεονέκτημα του δίσκου θεωρείται το γεγονός πως μπορεί και κερδίζει επιπλέον πόντους με κάθε νέα ακρόαση, δίχως η πληθώρα τραγουδιών (δεκατρία το σύνολο) να φαντάζει υπερβολική ή αχρείαστη. Σίγουρα, δεν βρίσκονται όλα στο ίδιο επίπεδο, μα η απουσία ενός καταφανέστατου filler θαρρώ πως φανερώνει μια μπάντα με μεράκι, η οποία δεν πέφτει στην παγίδα την επιτηδευμένης εμπορικότητας εις βάρος της καλλιτεχνικής της υπόστασης.

Εν τέλει, δεν μπορώ να κρύψω πως απήλαυσα πραγματικά την ακρόαση του επετειακού "Silver", το οποίο, δίχως να προσφέρει κάτι το νεωτεριστικό στον ήχο που κινείται, εκπληρώνει ουσιαστικά τον λόγο της ύπαρξης του, προσφέροντας ένα σύνολο αισθητικά όμορφων τραγουδιών για όλα τα μελωδικά γούστα.

  • SHARE
  • TWEET